វាគឺជាថ្ងៃអាទិត្យ ទី២៣ ខែមិថុនា វេលាម៉ោង ៧យប់ នៅក្នុងស្ថានភាពមេឃងងឹតអមដោយសំឡេងសត្វចង្រិត និងកង្កែប មានទូរសៀវភៅតូចមួយនៅក្រោមផ្ទះឈើ ដែលអ្នកភូមិហៅថាជាបណ្ណាល័យផ្តួចផ្តើមដោយលោកមិន ពៅ អ្នកកាសែតជើងចាស់មួយរូប។
លោកមិន ពៅអង្គុយនៅក្រោមអំពូលភ្លើងខណៈពេលដែលវាបញ្ចេញពន្លឺចាំងជាមួយនឹងក្តារខៀនក្រោមផ្ទះឈើប្រក់ក្បឿងដែលទ្រុឌទ្រោម ដោយទឹកមុខញញឹមជាមួយក្មេងពីរ បីនាក់ឈរនៅជុំវិញតុឈើចាស់ដែលជាថ្នាក់រៀនរបស់គាត់ នៅភូមិពោធិ៍អណ្តែត ឃុំព្រែកស្តី ស្រុកកោះធំ ខេត្តកណ្តាល។
បុរសម្នាក់មានវ័យជាង ៣០ឆ្នាំរូបនេះ ដែលពាក់អាវយឺតដៃខ្លីពណ៍ប្រផះ កំពុងបង្រៀនក្មេងៗ ក្នុងភូមិរបស់គាត់ជាយូរមកហើយ និងបានលើកទឹកចិត្តឱ្យក្មេងៗចូលចិត្តអានសៀវភៅក្នុងគោលបំណងឱ្យពួកគេផ្តោតលើការអប់រំ និងជៀសវាងការប្រើប្រាស់គ្រឿងញៀន។ ក្មេងៗទាំងនោះមកពីជិតៗផ្ទះរបស់គាត់ ហើយសប្បាយចិត្តពេលបានមករៀនម្តងៗ ព្រោះពួកគាត់អាចរំលឹកមេរៀន ហើយអាចលេងសើចសប្បាយជាមួយមិត្តភក្តិផងដែរ។
ខណៈដែលកូវីដ ១៩ បានរាតត្បាតជិត ២ឆ្នាំមកហើយ បង្ខំឲ្យសាលារដ្ឋ និងសាលាឯកជនផ្អាកបង្រៀនផ្ទាល់ មករៀនតាមប្រព័ន្ធអនឡាញវិញ លោកមិន ពៅ ក៏បានជួយបង្រៀនក្មេងៗទាំងនោះខ្លះ បន្ទាប់ពីមានការបារម្ភខ្លាំងថាសិស្សជនបទដាច់ស្រយាលគ្មានលុយក្នុងការទិញទូរសព្ទ័ ឬកុំព្យូទ័រ ដើម្បីរៀនតាមអនឡាននោះទេ គ្មានថវិកាបញ្ចូលលុយទូរសព្ទ័ដែរ និងគ្មានសេវាអ៊ិនធើណែត។
លោកបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំមានការអាណិតក្មេងៗណាស់ មិនថាក្មេងម្នាក់ ពីរនាក់ រឺបីនាក់នោះទេ វាសឹងតែគ្រប់កន្លែង ប៉ុន្តែយើងមិនអាចជួយបានគ្រប់កន្លែងនោះទេ អ្វីដែលខ្ញុំអាចជួយបានក្មេងៗនៅជិតផ្ទះ ហើយខ្លះជាសាច់ញាតិ ដូចជាក្មួយៗ ប្អូនៗរបស់ខ្ញុំ និងនៅក្នុងភូមិជាមួយគ្នា។ ក្នុងអំឡុងកូវីដនេះ បានផ្អាកមិនអោយទៅរៀននៅសាលា ដោយប្តូរមករៀនតាមអនឡាញវិញ ហើយឃើញថាកាលនៅមិនទាន់កូវីដ ពួកគាត់រៀននៅសាលាផ្ទាល់ផង ការសិក្សារបស់គាត់នៅខ្សោយ ចុះទំរាំតាមអនឡាញនេះទៀត ត្រូវអោយពួកគាត់ចំនាយលុយទិញទូរសព្ទ៏»។
លោកមិន ពៅ ធ្លាប់ជាអ្នកសារព័ត៌មាន និងជាអ្នកវិភាគអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយនៅស្ថាប័នសម្លេងប្រជាធិបតេយ្យ (វីអូឌី) មុននឹងលាឈប់កាលពីពេលថ្មីៗនេះដើម្បីក្លាយជាអ្នកសារព័ត៌មានឯករាជ្យមួយរូប។ លោកមិន ពៅ ក៏ជាស្ថាបនិកមួយរូបនៃសម្ព័ន្ធអ្នកសារព័ត៌មានកម្ពុជា ឬហៅកាត់ថាខេមបូចា ផងដែរ។
អ្វីដែលជាបញ្ហារបស់ក្មេងៗដែលលោក មិន ពៅ បានមើលឃើញគឺជាបញ្ហាអ៊ិនធើណែត ដោយសារអត់មានសេវា ដោយត្រូវដើរទៅរកទីកន្លែងដែលសេវាទើបអាចប្រើបាន ពេលខ្លះក្មេងៗទាំងអស់នោះត្រូវដើរទៅខាងក្រោយផ្ទះ ក្រោមដើមឈើ ពេលខ្លះត្រូវអង្គុយហាលថ្ងៃទៀតក៏មានដែរ ពេលណាមានភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង គឺបានធ្វើអោយគាត់ខកខានក្នុងការរៀនតែម្តង។
លោកបានរៀបរាប់ថា៖ «យើងឃើញថា ពេលដែលយើងប្រជុំម្តងៗ គឺពិបាកក្នុងការនិយាយផង ចុះទំរាំក្មេងៗវិញ ពេលខ្លះកំពុងរៀនៗស្រាប់តែមានភ្លៀងក៏មាន ស្រាប់តែដាច់សេវាអីធើណែតក៏មាន ហើយម្យ៉ាងទៀតការប្រើប្រាស់ទូរសព្ទ៏ដៃរបស់ពួកគាត់នៅមិនទាន់ចេះប្រើទៀត។ អ្វីដែលខ្ញុំជួបប្រទះ គឺខ្ញុំឃើញក្មួយរបស់ខ្ញុំ គាត់ឈររៀនហាលថ្ងៃ ព្រោះនៅទីនោះមានសេវា ពេលខ្លះគាត់ដើរចុះដើរឡើង ដើររកកន្លែងមានសេវាអ៊ិនធើណែត ព្រោះកន្លែងដែលមានសេវាគឺវាមិនមែននៅក្នុងផ្ទះនោះទេ»។
លោកបាននិយាយថាការបង្រៀនរបស់លោកក៏ជួបមានបញ្ហាខ្លះដែរពេលលោកមានធុរៈឡើងទៅភ្នំពេញ ពេលដែលមកវិញគាត់មិនហ៊ានក្នុងបង្រៀនក្មេងៗទេព្រោះគាត់ខ្លាចក្នុងការចម្លងកូវីដទៅក្មេងៗក្នុងករណីណាមួយដូចនេះ ធ្វើអោយក្មេងខកខានក្នុងរៀនក៏មានដែរ។
លោកបាននិយាយថា៖ «ផលលំបាកក្នុងការបង្រៀនទៅពួកគាត់គឺមិនសូវជាមានប៉ុន្មានទេ តែអ្វីដែលលំបាកនោះគឺការសំរេចគោលដៅក្នុងការអោយគាត់ចេះ ម្យ៉ាងទៀតពេលដែលខ្ញុំចុះឡើងភ្នំពេញម្តងៗ គឺមានការខកខានក្នុងការបង្រៀនពួកគាត់ខ្លះដែរ មិនអត់ទេ ហើយខ្ញុំក៏ខ្លាចក្នុងការនាំកូវីតទៅដល់គាត់ដែរ ពេលខ្លះខកខានរៀន២ ទៅ៣ថ្ងៃក៏មានដែរ ទាំងអស់នេះហើយដែរជាឧបសគ្គរបស់ខ្ញុំ បើនិយាយថាហត់នឿយនោះគឺសឹងតែគ្មានហើយសម្រាប់ខ្ញុំនោះ»។
លោកមិន ពៅបាននិយាយថា ការបង្រៀនរបស់លោកពិតជាតិចតួចណាស់ក្នុងការជួយពួកគាត់ តែបើសិនជាគាត់មិនបានធ្វើនោះទេ តើក្មេងៗទាំងនោះនឹងទៅជាយ៉ាង ទោះបីជាលោករវល់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏លោកមិនដែលគិតថាបោះបង់ចោលដែរក្នុងពេលនេះ ព្រោះឪពុកម្តាយរបស់គាត់រវល់រកស៊ី មិនមានពេលគ្រប់គ្រាន់នៅជួយបង្រៀនក្មេងៗទាំងអស់នោះបាននោះទេ ដូចនេះមានតែលើកទឹកចិត្តពួកគាត់តាមរយះការងារនេះ។
ពេលខ្លះដើម្បីអោយគាត់មករៀន លោកបានរៀបចំការលេងល្បែងកំសាន្តសប្បាយ ហើយពេលខ្លះគាត់ក៏បានចំនាយថវិកាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់អោយទៅក្មេងដែលបានធ្វើលំហាត់ល្អជាងគេ អានបានល្អនោះ នឹងត្រូវបានការលើកទឹកចិត្ត ធ្វើដូចនេះពួកគាត់នឹងមករៀនទៀងទាត់។
លោកមិន ពៅ បាននិយាយថា៖ «មិនថាតែការបង្រៀនទេ ពេលខ្លះខ្ញុំអោយលុយពួកគាត់ថែមទៀតផង អ្នកខ្លះអានបានល្អខ្ញុំអោយគាត់៥០០រៀល រឺ១០០០រៀន ក៏មានដែរ ព្រោះគាត់សប្បាយចិត្តពេលគាត់អានបានល្អហើយទទួលរង្វាន់ពីខ្ញុំទៀត»។
លោកមិន ពៅបាននិយាយថាបណ្ណាល័យរបស់លោកមានសៀវភៅជាង ២០០ ទៅ ៣០០ក្បាលសម្រាប់ក្មេងៗជាច្រើន ដែលទទួលបានទទួលបានមកពីកូនរបស់មិត្តភក្តិគាត់ ហើយខ្លះទៀតបានមកពីអ្នកមកទស្សនាបណ្ណាល័យ។
លោកបាននិយាយថាក្មេងៗសំខាន់ណាស់គឺអនាគតរបស់គាត់ ពួកគាត់ជាអនាគតរបស់សង្គម បើពួកគាត់មិនបានទទួលការអប់រំអោយបានល្អនោះទេ ហើយឱពុកម្តាយមានតួនាទីសំខាន់ក្នុងការជួយលើកទឹកចិត្តគាត់ ជួយណែនាំដាស់តឿនក្នុងការរៀនសូត្រព្រោះពេលដែលមានបញ្ហា គឺគ្រួសារនេះជាអ្នកប្រឈមមុនគេ។
ក្នុងទឹកមុខដ៏មាំរបស់លោកមិន ពៅ លោកបាននិយាយទាំងអួលដើមកថា៖ «ក្មេងៗសំខាន់ណាស់គឺអនាគតរបស់គាត់ ព្រោះពួកគាត់ជាអនាគតរបស់ប្រទេសជាតិ អ្វីដែលពួកគាត់កំពុងជួបគឺបញ្ហាក្នុងការរៀនសូត្ររបស់គាត់ ហើយចំណែកឪពុកម្តាយត្រួវតែជួយលើកចិត្តកូន ព្រោះសាលានៅឆ្ងាយ មិនដឹងថាត្រូវចូលរៀនវិញនៅពេលណា»។
«ពួកគាត់គួរមកវិនិយោគលើកូនខ្លះ កុំវិនិយោគតែការរកស៊ី ភ្លេចមើលកូននៅផ្ទះ កូនយើងពេលដែលយើងវិនិយោគខុស គឺឪពុកម្តាយត្រួវទឹកភ្នែក មិនថាតែរូបខ្ញុំទេ សូមអោយយុវជនដែលមានចំនេះដឹង រឺក៏ទំនេរពីធ្វើការ គួរជួយបង្រៀនរឺដាស់តឿនអោយកូន ក្មួយ រៀនសូត្រ នេះក៏ជាចំណែកមួយជួយសង្គមផងដែរ»៕
