កុមារីឈ្មោះនាង សម្បុរស្រអែមអង្គុយបត់ជើងលើស្មៅ ដៃកាន់កញ្រ្ចែញពោរពេញទៅដោយផ្លែចំបក់ក្បែរកង់សំណព្វរបស់ខ្លួនទាំងទឹកមុខអស់សង្ឃឹម ខណៈរងចាំភ្ញៀវទេសចរនាចំណតរថយន្តនៅខាងមុខប្រាសាទអង្គរវត្ត។
កុមារីនាង មានអាយុ ១៤ឆ្នាំ ហើយកំពុងជួយគ្រួសាររបស់នាងដែលជួបវិបត្តិដែលបណ្តាលមកពីជំងឺរាតត្បាតកូវីដ១៩។ នាងជាក្មេងម្នាក់ក្នុងចំណោមក្មេងតូចៗប្រមាណ ២០នាក់ ដែលលក់ឥវ៉ាន់ដល់ភ្ញៀវទេសចរក្នុងតំបន់អង្គរវត្ត បើទោះជាមានហាមឃាត់ដោយអាជ្ញាធរអប្សរាក៏ដោយ។ ម្ដាយរបស់នាងមានផ្ទុកមេរោគអេដស៍ ហើយឪពុករបស់នាងបានស្លាប់ក្នុងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។
កុមារីនាង ដែលត្រូវបានដាក់ឈ្មោះតែមួយម៉ាត់ក្នុងអត្ថបទនេះដើម្បីការពារអត្តសញ្ញាណគាត់។ នាងមានបងប្អូនបីនាក់ បងប្រុសរបស់នាងបានរៀបការហើយបានផ្លាស់ចេញពីគ្រួសារ។ ប្អូនប្រុសម្នាក់ជាប់ពន្ធនាគារនៅខេត្តសៀមរាបជាងមួយឆ្នាំហើយជុំវិញការវាយតប់គ្នាមួយ។
ដោយសារការលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍នៅអង្គរត្រូវបានហាមឃាត់ កុមារត្រូវបង្ខំចិត្តលក់ ផលិតផលរបស់ពួកគេដោយលាក់នៅក្នុងថង់ប្លាស្ទិកខ្មៅ។ បើឆ្មាំអាជ្ញាធរអប្សរាចាប់បាន ឥវ៉ាន់នឹងត្រូវរឹបអូស។
ជីវិតគឺមានការលំបាកសម្រាប់កុមារដែលលក់នៅអង្គរ ខណៈដែលពួកគេព្យាយាមលៃពេលនៃការកប្រាក់ចំណូលដើម្បីផ្គត់ផ្គង់គ្រួសាររបស់ពួកគេជាមួយនឹងការទៅសាលារៀន។ ពួកគេលកឥវ៉ាន់់ដូចជាវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ អាហារ ផ្លែឈើ និងគ្រាប់ផ្លែឈើ ដើម្បីជួយសម្រួលដល់ជីវភាពគ្រួសារ។ បើរៀនពេលល្ងាច គេលក់ពេលព្រឹក។
កុមារីនាង បាននិយាយថា៖ «ពេលដល់ម៉ោងចេញទៅផ្ទះខ្ញុំប្រញាប់ជិះទៅផ្ទះ ហើយផ្លាស់ប្តូរសម្លៀកបំពាក់ និងជិះមកលក់នៅម្ដុំមុខអង្គរវិញរហូតដល់ម៉ោងប្រាំល្ងាច»។
ក្នុងពេលបិទក្រុងសៀមរាប កុមារីនាងមិនអាចលក់នៅអង្គរបានទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ នាងបានបេះផ្សិតទៅលក់នៅក្នុងភូមិរបស់នាង។
កុមារីជាអតីតអ្នករើសអេតចាយនៅអង្គរ ហើយបានចាប់ផ្តើមលក់គ្រាប់ចំបក់នៅអាយុ ៧ឆ្នាំ។ នាងជាសិស្សថ្នាក់ទី៥ នៅចំពេលសាលារបស់នាងត្រូវបិទទ្វារដោយសារវិបត្តិកូវីដ-១៩។
«ដើម្បីរៀនអនឡាញបានយ៉ាងហោចណាស់ក៏ត្រូវមានទូរស័ព្ទស្មាតហ្វូនមួយគ្រឿងដែរ តែគ្រួសារខ្ញុំក្រហើយម៉ែប្រើទូរស័ព្ទអិនចុចពិលហ្នឹង»។
អ្នកផ្ទះកុមារីរូបនេះមិនមានទូរស័ព្ទទំនើប ដូចនេះនាងមិនអាចរៀនតាមប្រព័ន្ធអនឡាញបានដូចក្មេងដទៃនោះទេ។ បើគិតមកទល់ពេលនេះប្រមាណជាងពីរឆ្នាំហើយ ប្អូនស្រីនៅតែរៀនថ្នាក់ទី៥ដដែល មិនអាចឡើងថ្នាក់បានដូចគេឡើយ ខណៈពេលដែលមិត្តរួមថ្នាក់ផ្សេងទៀតនឹងត្រូវឡើងថ្នាក់ទី៧ក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ។
សាលារបស់នាងត្រូវបានបើកឲ្យចូលរៀនវិញនៅកំឡុងខែតុលា ហើយកុមារីត្រូវចំណាយពេល ៤០នាទីធ្វើដំណើរទៅសាលាដោយជិះកង់។
កុមារីរូបនេះបានបន្តថា៖ «ទោះបីខ្ញុំរៀនមិនពូកែដូចគេ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដែលមានចិត្តគិតថាចង់បោះបង់ការសិក្សាឡើយ។ កាលរៀនថ្នាក់ទី២ ខ្ញុំធ្លាប់ត្រួតថ្នាក់ម្ដងដោយសារមិនបានទៅប្រឡងឆមាស»។
កុមារីបានរំលឹកថាការត្រួតថ្នាក់នោះ ដោយសារតែមិនបានទៅប្រឡងឆមាសព្រោះថ្ងៃប្រឡងត្រូវជាថ្ងៃបុណ្យសពឪពុកខ្លួន។
ស្រដៀងគ្នានេះដែរ កុមារីនាថ អាយុ ១១ឆ្នាំ ជាសិស្សរៀនថ្នាក់ទី៤ ដែលគ្រួសាររបស់នាងមានជីវភាពលំបាក តែទោះបីជាយ៉ាងណាក្តីកុមារីរូបនេះនៅតែស្រឡាញ់ការសិក្សា និងមានក្តីសង្ឃឹមចង់បន្តរៀនរហូតដល់ចប់។
នាថក៏ត្រូវបានដាក់ឈ្មោះតែមួយម៉ាត់ក្នុងអត្ថបទនេះផងដែរដើម្បីការពារអត្តសញ្ញាណគាត់។ ក្រៅពីការសិក្សា នាថតែងដើរលក់ខ្សែដៃអង្កាំដែលនាងទិញអង្កាំពីគេរួចយកមកចាក់ដោយខ្លួនឯង។ កុមារីរូបនេះដើរលក់ខ្សែដៃតាំងពីឆ្នាំ២០១៦ តាំងពីគេមិនទាន់រៀបចំទីតាំងមុខអង្គរឲ្យបានរៀបរយ មិនទាន់ដាំដើមឈើនៅមុនផ្លូវចូលអង្គរមកម្លេះ។
នាងបាននិយាយថា៖ «កាលគេបិទខ្ទប់តំបន់ក្រហមមិនឱ្យចេញមកក្រៅបានខ្ញុំមិនអាចលក់ដូរបានដូចរាល់ដងទេ តែខ្ញុំនៅផ្ទះអានសៀវភៅនិងស្វ័យសិក្សា»។
នាថបានរៀបរាប់អំពីជីវិតបណ្ដើរ ហូរទឹកភ្នែកបណ្ដើរ ដោយសារតែរំជួលចិត្តនឹកអាណិតដល់ម្ដាយដែលរមែងត្រូវឪពុកនាងប្រើអំពើហិង្សា។ លើសពីនេះទៅទៀត ក្នុងគ្រួសារមានភាពមិនចុះសម្រុងគ្នា ឪពុកធ្លាប់លើកដៃចង់វ៉ៃព្រមទាំងប្រើពាក្យសំដីខ្លាំងៗគំហកដាក់នាងទៀតផង។
ម្ដាយកុមារីនាថ អាយុ ៤៨ឆ្នាំ ហើយក្នុងសំលៀកបំពាក់អាវពណ៌បៃតងមានតួនាទីជាអ្នកបោសសំអាតនៅតំបន់អង្គរ។
អ្នកស្រីបានពោលថា៖ «ខាងអាជ្ញាធរអប្សរាគេបានហាមមិនអោយក្មេងៗលក់ដូរយូរណាស់ហើយ ការលក់របស់កូនខ្ញុំនេះគឺលក់ដោយការលួចលាក់ទេ គេមិនឱ្យក្មេងៗលក់នោះទេ តែសម្រាប់មនុស្សធំដែលមានតូបលក់ គឺគេរៀបកន្លែងសម្រាប់ឱ្យលក់»។
អ្នកស្រីបាននិយាយទៅកាន់កូនគាត់ថា «ប្រសិនជាខាងអាជ្ញាធរអប្សរាគេចាប់ កូនឯងប្រាប់គេទៅពូអើយ! ខ្ញុំលក់នេះគឺដើម្បីយកលុយទៅរៀនទេពូ»។
អ្នកស្រីធ្វើការបានប្រាក់ត្រឹមតែ ១៣០ដុល្លារក្នុងមួយខែ។ ពីរនាក់ម្ដាយកូននៅពេលខ្វះខាត គឺខ្ចីបុលគេ ហើយនៅពេលបើកលុយក៏សងគេវិញទៅ។ បច្ចុប្បន្ននេះគាត់លក់ដូរមួយថ្ងៃកាត់មួយថ្ងៃកោរ លក់ដាច់បំផុតបាន ២ម៉ឺនរៀលទៅ ៤ម៉ឺនរៀល ហើយលុយដែលកូនគាត់លក់បានគាត់យកមកទុកចាត់ចែងនិងឱ្យកូនទៅរៀន។
លោកឡុង កុសល អ្នកនាំពាក្យអាជ្ញាធរជាតិអប្សារាបាននិយាយថាមិនមានកូនក្មេងលក់នៅតំបន់អង្គរនោះទេ។
«ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នមិនមានទេក្មេងៗដែលលក់របស់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍រញ៉េរញ៉ៃអីហ្នឹងទេ ខ្ញុំនិយាយនៅក្នុងតំបន់អង្គរ យើងត្រូវដឹងថាកុមារមានភារកិច្ចត្រូវការរៀនសូត្រ»។
ដោយមិនសំដៅលើកុមារ លោកបាននិយាយថាអ្នកលក់គ្រប់ប្រភេទ និងគ្រប់វ័យដែលលក់រញ៉េរញ៉ៃបង្កផលលំបាក និងបង្កើតអនាធិបតេយ្យដែលមើលទៅជារូបភាពអាក្រក់ ជាពិសេសវាបង្កើតនូវអារម្មណ៏ធុញថប់ទៅដល់ភ្ញៀវទេសចរណ៍ទាំងភ្ញៀវជាតិ និងភ្ញៀវអន្តរជាតិ។
លោកបានលើកឡើងថាវាជាកង្វះការយល់ដឹងរបស់ឳពុកម្តាយ ឬអាណាព្យាបាលដែលបណ្តោយឱ្យកុមារទាំងនោះមកលក់ដូរដើម្បីក្តោបក្ដាប់ឱកាសរកផលចំណេញមិនសូវយកចិត្តទុកដាក់លើការសិក្សា ដែលបណ្ដាលឱ្យប៉ះពាល់ដល់អនាគតកុមារទាំងនោះទៅវិញទេ។
លោកឡុង កុសល បានបន្តថា៖ «សម្រាប់យើងលើកទឹកចិត្តគាត់ឱ្យទៅបន្តការរៀនសូត្រ ពីព្រោះកន្លងមកខាងអាជ្ញាធជាតិអប្សារាបានអនុវត្តហើយនូវកិច្ចការងារពង្រឹងចំណេះដឹងរបស់ពួកគាត់តាមរយៈការធ្វើយ៉ាងណាឱ្យគាត់ងាកត្រឡប់ទៅរកការសិក្សា»។
លោកទៀ សីហា អភិបាលខេត្តសៀមរាប បានបញ្ជាក់ផងដែរថា អាជ្ញាធរខេត្តបានដឹងអំពីរឿងនេះហើយក៏ធ្លាប់សម្របសម្រួលផងដែរ តែនេះគឺជាសិទ្ធ និងកិច្ចការការពាររបស់អាជ្ញាធរជាតិអប្សរាទេ។
លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «រឿងនេះ គឺជាការសម្រេចរបស់អាជ្ញាធរជាតិអប្សរា» ។
អភិបាលរងខេត្តសៀមរាប លោកលី សំរិទ្ធ បាននិយាយថាការងារនេះ ជាសមត្ថកិច្ចរបស់អាជ្ញាធរជាតិអប្សរា ហើយមកទល់ពេលនេះពុំទាន់មានវិធានការ ឬក៏ជាជំនួយអ្វីដល់ក្មេងៗលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ទាំងនោះឡើយ៕
