fbpx
Home Blog Page 144

អតីតបុគ្គលិក​​សណ្ឋាគារ The Great Duke ជួបបញ្ហាជីវភាព ហើយ​បន្តទាមទារសំណង

អតីតបុគ្គលិក​បម្រើការ​នៅសណ្ឋាគារ​ The Great Duke ដែលប្តូរឈ្មោះពី InterContinental នៅតែបន្តធ្វើការតវ៉ា នៅមុខសណ្ឋាគារ ដោយសារ​ពុំទាន់ទទួលបាន ដំណោះស្រាយ ហើយការពន្យារ​ពេលនេះ វាធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ ដល់ជីវភាពរស់នៅ ប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេយ៉ាងខ្លាំង។

អតីតបុគ្គលិកជាង ១០០នាក់ នៃសណ្ឋាគារផ្កាយប្រាំនេះ បានក្រោកពីព្រលឹមមកប្រមូលផ្តុំគ្នានៅមុខសណ្ឋាគារ បួនថ្ងៃជាប់គ្នាហើយ ដោយអ្នកខ្លះ បានដឹកកូនមកជាមួយ ដើម្បីទាមទារសំណង។

លោក ​​អ៊ុំ​ វណ្ណា​ អាយុ៣៩ឆ្នាំ បានបម្រើការ១០ឆ្នាំ​ នៅសណ្ឋាគារនេះ បានមានប្រសាសន៍ថា​ លោកកំពុងជួបបញ្ហាយ៉ាងខ្លាំង ដោយលោកត្រូវការ ថវិកាសម្រាប់បង់ធនាគារ និងផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ ជាដើម។

លោក អ៊ុំ​ វណ្ណា​ និយាយថា៖ «​ការចាយវាយ ប្រចាំថ្ងៃ ប្រចាំខែ​ដូចបង់ថ្លៃផ្ទះ​ ធនាគារ​​ ឬការចំណាយលើបន្ទុកគ្រួសារ ព្រោះការបាត់បង់ការងារ ដូចការបាត់បង់ឆ្នាំងបាយ»

អតីតបុគ្គលិកម្នាក់ទៀត លោក វ៉ន សុធ័ន បាននិយាយថា លោកបានបម្រើការ​ផ្នែកទទួលភ្ញៀវអស់រយៈពេល២០ឆ្នាំ​មកហើយ។ លោកបារម្ភ ពីការបាត់បង់អត្ថប្រយោន៍ច្រើន នៅពេលសណ្ឋាគារ​ប្រកាសបិទទ្វារ។

នៅក្នុងសប្តាហ៍នេះ លោក វ៉ន សុធ័ន បានក្រោកពីម៉ោង៥ព្រឹក ជាមួយកូនប្រុស អាយុ៧ឆ្នាំ របស់គាត់ មកប្រមូលផ្តុំ​មុខសណ្ឋាគារ​ ដើម្បីទាមទារ​ប្រាក់សំណង និងអត្ថប្រយោជន៍ផ្សេងៗ។ លោកថា អតីតបុគ្គលិក និងគ្រួសារលោក នឹងជួបការលំបាក​កាន់តែខ្លាំង ប្រសិនបើការចចារមិនត្រូវគ្នា។

លោក វ៉ន សុធ័ន​ លើកឡើងថា៖ «យើងមិនមែន​ជាអ្នកមានដែរ។ យើងខ្វះខាត ទើបយើងមកធ្វើការរកលុយ ដើម្បីប្រាក់ខែ​​បន្តិចបន្តួចហ្នឹង ហើយដើម្បី​យកទៅផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ។ ដល់ពេលជួបឧបសគ្គ​អញ្ចឹង យើងមាន​បញ្ហាខ្លះ​ដែរ មិនមែន​អត់ទេ»

លោក​ ទូច​ កុសល​ ប្រធាន​សហព័ន្ធ​សហជីពកម្មករ​ និយោជិក​វិស័យ​​ទេសចរណ៍​កម្ពុជា ​ប្រចាំ​នៅ​សណ្ឋាគារ​ ​ The Great Duke បានមានប្រសាសន៍ នៅក្នុងសន្និសិទសាព័ត៌មាន នៅព្រឹកថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ថា ពួកគេ​នៅតែរក្សាជំហរ​ទាមទារ បួនចំណុច រួមមាន ប្រាក់អតីតភាព​ការងារ សំណងជំងឺចិត្ត ទូទាត់ប្រាក់​ជូនដំណឹង និង ទូទាត់ថ្ងៃឈប់សម្រាក​ដែលនៅសល់ទៅជាថវិកា។ លោកថា ភាគីសណ្ឋាគារ ស្នើបង់សំណង ជាបីដំណាក់កាល ប៉ុន្តែអតីតបុគ្គលិក មិនយល់ព្រមនោះទេ។

លោក ទូច កុសល បន្ថែមថា​ នៅរសៀលថ្ងៃព្រហស្បតិ៍នេះ តំណាងអតីតបុគ្គលិក នឹងទៅជួបមន្រ្តីនាយកដ្ឋានវិវាទការងារ នៃក្រសួងការងារ ដើម្បីធ្វើការដោះស្រាយ។

តំណាងបុគ្គលិកសណ្ឋាគារ នឹងជួប តំណាងក្រសួងការងារ ដើម្បីធ្វើការដោះស្រាយ នៅរសៀលថ្ងៃ។

អ្នកនាំពាក្យក្រសួងការងារ លោក​​​ ហេង​ សួ​រ បានប្រាប់ Newsroom Cambodia កាលពីថ្ងៃអង្គារ ថាករណីបិទទ្វារសណ្ឋាគារ The Great Duke មិនមែនជាករណីក្ស័យធននោះទេ។ ក្រសួង នឹងបញ្ជូនករណីនេះ ទៅក្រុមប្រឹក្សាអាជ្ញាកណ្តាល ដើម្បីដោះស្រាយ។

សណ្ឋាគារ The Great Duke បានប្រកាសបិទដំណើរការ ចាប់ពីថ្ងៃទី៣១ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០១៩ ដោយមូលហេតុសេដ្ឋកិច្ច។ បន្ទាប់ពីប្រកាសបិទទ្វារ សណ្ឋាគារនេះ បានចាត់តាំងការិយាល័យមេធាវី អេចប៊ីអេស (HBS) ធ្វើការដោះស្រាយ។

មេធាវី​តំណាងសណ្ឋាគារ ​លោក ​​នៅ​​​​ ពិសិដ្ឋ​ មិនអាចទាក់ទងដើម្បីធ្វើអត្ថាធិប្បាយបាននោះទេ។

My First Individual Article

For week five, everyone has started to write individual articles. Finding a topic is hard, but finding an angle is harder. I tried to think of an issue that people always want to talk about, but are afraid to because they think they will be judged by Cambodian society.

Suddenly, I thought of what Thina (my classmate) and her friend said when they found out I lived alone in an apartment. They said it’s what they always wanted to do, living independently in a condo or apartment and taking all responsibility for themselves. But they can’t do it because their families do not support the idea.

They think I have a good life, but it’s not only them. Most people who just get to know me, they think I live a happy life. But actually, there are many painful events that happen behind the beautiful stuff they see. I just don’t want to show any of the drama from the other parts of me. Because I hate being judged by people.

As females living outside alone, we always get criticized, especially in Cambodian culture. For me, I have always wanted to live independently since I started university. But I was not really sure until the day that my parents were not on good terms that I decided to live alone.

It was not easy to walk this way alone because I not only get criticized by relatives, but also some friends, teachers and even neighbors that I try to be friendly with. They go too far asking about my personal life and start to change their behavior toward me.

To some people, this problem may be just a small thing because they don’t care. But for me, from day to day I get more and more pressure.

I began to lose confidence in myself. I didn’t want to go out and meet people.

Sometimes when I have a meeting with a client and I come back home, I keep thinking about what I said. (Did I do something wrong? Will they go and talk behind my back?)

I didn’t notice that I had started to feel afraid of talking to people. When I go out, I always look at my feet because I don’t want to face anyone.

I have been like this for more than six years. During those years I didn’t make new friends and I only talked to five or six people through social media or by phone when I felt alone.

Beside them, I only have my two cats that I adopted from ARC two years ago. There were many times that I really hated myself. I forgot what happy tasted like.

Sometimes, it’s not sad or happy but empty. When I really want to give up everything, I sit down in my bedroom and express all of my emotions, and my cats come to sleep near me. They remind me that I’m not alone. They are my kids; if I give up, who will take care of them for me?

Although they make me angry because they steal my clothes to play with, and tear up my sofa piece by piece when they are bored, I know they love me. They only have me.

Thinking about this problem, I have not found a solution yet. I think of not working with those who think it is a bad idea to live alone. What I have faced is more than I can say, but why? I just want to live my life. Why do people think that what I do is wrong? I’m not hurting anyone. Why do they look at me like I’m a bad person? Especially old people! They talk about those bad things to my family and my family throws all that stuff at me.

This is just what I’ve faced, so what about other women who live outside the family home like me? What do they face? This makes me want to write about this issue and see how people react to it.

តម្លៃស្រូវនៅខេត្តតាកែវ និងខេត្តព្រៃវែងនៅតែប្រែប្រួលតាមមាត់ឈ្មួញវៀតណាម

ប្រជាកសិករ និងឈ្មួញមួយចំនួននៅខេត្តតាកែវ និងខេត្តព្រៃវែង លើកឡើងពីការលំបាករបស់ពួកគាត់ថា តម្លៃស្រូវប្រែប្រួលទៅតាមមាត់របស់ឈ្មួញវៀតណាម ធ្វើឱ្យពួកគាត់ខាតបង់ទាំងអ្នកដាំដុះ និងអ្នកទិញយកទៅលក់បន្ត។​

Source: https://vodkhmer.news/2020/01/21/price-rice-flexible-depend-on-vn-market/

ប្រជាពលរដ្ឋ​ស្នើឲ្យ​អាជ្ញាធរ​រៀបចំ​សណ្តាប់ធ្នាប់​ជុំវិញ​ផ្សារអូរឫស្សី

អ្នកធ្វើដំណើរ និងអតិថិជន ត្អូញត្អែរ ការកកស្ទះចរាចរណ៍ជុំវិញ ផ្សារអូរឫស្សី ដែលបង្កឡើង ដោយយានយន្ត ចតគ្មានសណ្តាប់ធ្នាប់ និងអាជីវករ មួយចំនួន លក់ដូរលើចិញ្ចើមផ្លូវ។

ប្រជាពលរដ្ឋ ដែលធ្វើដំណើរ ឆ្លងកាត់ផ្លូវជុំវិញ ផ្សារអូរឫស្សី ក្នុងខណ្ឌ៧មករា ទទូចឲ្យអាជ្ញាធរ និងគណៈកម្មការផ្សារមួយនេះ ជួយអន្តរាគមន៍ ការកកស្ទះចរាចរណ៍ ដែលបង្កដោយយានយន្តចត ជាច្រើនជួរ ព្រមទាំង ការយកចំណីផ្លូវ មកលក់ដូរ។

អ្នកធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ផ្លូវក្បែរផ្សារនេះ ជាញឹកញាប់ គឺ កញ្ញា សួន គុណពិដោ បានលើកឡើងថាការចតរថយន្ដ នៅជុំវិញផ្សារ គឺមិនសូវមានសណ្ដាប់ធ្នាប់នោះទេ។ កញ្ញាថា វាបង្កឱ្យមានការស្ទះចរាចរណ៍ និងខាតពេលវេលាច្រើនដល់កញ្ញា និងអ្នកធ្វើដំណើរដទៃទៀត។

កញ្ញា សួន គុណពិដោ បាននិយាយ៖ «បើនៅខាងនោះ(ខាងកើត) គាត់ចតឡានរាងមានសណ្ដាប់ធ្នាប់ បើខាងនេះ(ខាងលិច) អត់សូវមានសណ្ដាប់ធ្នាប់ទេ។ អាភាពអត់មានសណ្ដាប់ធ្នាប់ហ្នឹង បានធ្វើឱ្យស្ទះចរាចរណ៍ ហើយធ្វើឱ្យអ្នកធ្វើដំណើរតាមផ្លូវហ្នឹង គាត់ខាតពេលយូរ និងការស្ទះចរាចរណ៍ ចា៎»។

ស្ត្រីម្នាក់មកទិញទំនិញ នៅផ្សារអូរឫស្សី គឺ អ្នកនាង ឌុច គន្ធា អាយុ ២៨ឆ្នាំ បានបង្ហាញពីការយល់ឃើញរបស់នាង អំពីសណ្ដាប់ធ្នាប់នៅជុំវិញផ្សារនេះថា ការឈប់សំចតរថយន្ត និងយានយន្ដផ្សេងៗ គឺមានភាពរញ៉េរញ៉ៃ និងគ្មានសណ្ដាប់។ បញ្ហានេះ វាបានបង្កឱ្យមានផលប៉ះពាល់ដល់ការធ្វើដំណើរផងដែរ។

អ្នកនាង ឌុច គន្ធា បាននិយាយថា៖ «មើលទៅរាងដូច ជារញ៉េរញ៉ៃ បន្ដិច ព្រោះអីមើលទៅ ដូចថាឡានអីហ្នឹង ចតលើ ទ្រូងផ្លូវ ទ្រូងអីចឹងណា។ វាប៉ះពាល់ ដល់ ការធ្វើ ដំណើរ និងកកស្ទះអីហ្នឹងណា»។

អ្នកនាង ឌុច គន្ធា បានសំណូមពរ ទៅកាន់គណៈកម្មការគ្រប់គ្រង និងសន្ដិសុខសណ្ដាប់ធ្នាប់ផ្សារអូរឫស្សី ឱ្យជួយរៀបចំ សម្រួលដល់ការធ្វើចរាចារណ៍ និងចតយានយន្ដទាំងឡាយឱ្យមានសណ្ដាប់ធ្នាប់ជាងនេះផងដែរ។

អ្នកនាង ឌុច គន្ធា បានបន្ថែមថា៖​​ «សូមសំណូមពរ ដល់សន្ដិសុខសណ្ដាប់ធ្នាប់ នៅខាងផ្សារហ្នឹងណា ឱ្យរៀបសណ្ដាប់ធ្នាប់ បានត្រឹមត្រូវជាងហ្នឹងតិចទៅ»។

អាជីវករផ្សារអូរឫស្សីម្នាក់ ដែលមានវ័យ ២៤ឆ្នាំ គឺ លោក​ សិត ថេត បានលើកឡើងថា ការកកស្ទះ ដោយសារការចតយានយន្ដផ្សេងៗ គឺជារឿងធម្មតា ទៅហើយនៅផ្សារអូរឫស្សីនេះ។ លោកថា នៅពេលមានពិធីបុណ្យធំៗម្ដងៗ វាបានបង្ករឱ្យមានភាពកកស្ទះ រញ៉េរញ៉ៃខ្លាំង ដល់ការធ្វើដំណើរ និងការធ្វើចរាចរណ៍ផ្សេងៗ។

លោក សិត ថេត បាននិយាយថា៖​ «ពេលខ្លះណាឥវ៉ាន់ចូលអត់រួចទេ ពេលខែបុណ្យខែទានចឹង។ គេចតមុខនឹង ហើយរួចបុកចូលមក។ បើចូលក្នុងទីតាំងខាងក្នុងអីនឹង គឺចូលអត់រួចហ្មង»។

ឆ្លើយតបទៅនឹងការលើកឡើងខាងលើនេះ លោក ហ៊ត​ វ៉ាន់ធី ដែលជាប្រធានគណៈកម្មការផ្សារអូរឫស្សីបានលើកឡើងថា លោក និងក្រុមការងាររបស់លោក តែងតែចុះជាប់ជាប្រចាំ ដើម្បីសម្រួលដល់ការធ្វើចរាចរណ៍ និងរៀបចំសណ្ដាប់ធ្នាប់នៅជុំវិញផ្សារ។ ប៉ុន្តែបញ្ហានេះនៅតែមានដដែល ដោយសារខ្វះការចូលរួម និងសហការ ពីសំណាក់ប្រជាពលរដ្ឋ។

លោក​បានបន្ដទៀតថា ប្រជាពលរដ្ឋមួយចំនួន ចតយានយន្តដោយគ្មាការអនុញ្ញាតជាពិសេសអ្នករត់កង់បី និងរថយន្ដដឹកទំនិញ ដែលបានបង្ក​ការលំបាកច្រើនដល់ការធ្វើសណ្ដាប់ធ្នាប់ របស់ក្រុមការងាររបស់លោកផងដែរ។

លោក ហ៊ត វ៉ាន់ធី បាននិយាយថា៖ «យើងមានការពិបាក មែនទែន ព្រោះពួកបងប្អូន ប្រជាពលរដ្ឋយើង គាត់ចូលចតកង់បីអីនឹង គឺមិនមានការអនុញ្ញាតនោះទេ។ ហើយតែងតែណែនាំដល់គាត់ជាប្រចាំដែរ ប៉ុន្ដែពួកគាត់ នៅបន្ដលួចចតដដែល»។

ទាក់ទងនឹងបញ្ហាខាងលើនេះដែរ លោក ហៀក​ ចាន់លាង អភិបាលរងខណ្ឌ៧មករា បានឆ្លើយបំភ្លឺថា កន្លងមក អាជ្ញាធរខណ្ឌ តែងតែចុះអនុវត្ដជាប់ជាប្រចាំ ដោយឈរនៅលើគោលការណ៍របស់សាលារាជធានីភ្នំពេញ ដែលបានកំណត់ឱ្យ អាជីវករទាំងអស់ លក់ទំនិញបានតែ មួយភាគបី នៃចឹញ្ចើមផ្លូវប៉ុណ្ណោះ។

លោក ហៀក ចាន់លាង បាននិយាយថា៖ « ក្រុមអាជ្ញាធរខណ្ឌ នឹងចុះត្រួតពិនិត្យម្តងទៀត។ ហើយប្រសិនបើ ជាបងប្អូនអាជីវករណា ដែលធ្លាប់បានណែនាំ និងអប់រំរួចមកហើយ បានបន្តលក់ នៅលើទ្រូងផ្លូវ ជាបន្តទៀត អាជ្ញាធរខណ្ឌ ក៏បានរឹបអូស សម្ភារ យកទៅទុកនៅសាលាខណ្ឌ និងកោះហៅម្ចាស់សម្ភារ ទៅធ្វើកិច្ចសន្យា បឈ្ឈប់ ការលក់ដូរ នៅលើទ្រូងផ្លូវបន្តទៀតនោះទេ»។

ដោយឡែក ទាក់នឹងទៅនឹង ការរៀបចំសណ្ដាប់ យានយន្ដ និងចំណតរថយន្ដវិញ លោកក៏បញ្ជាក់ថា គឺត្រូវបានអនុវត្ដ ដូចគ្នាទៅនឹងគោលការណ៍ ខាងលើរបស់សាលារាជធានីភ្នំពេញដែរ។ ក៏ប៉ុន្ដែ អ្វីដែលជាបញ្ហានោះ គឺនៅមានអាជីវករប្រហែលពី ១០ ទៅ ២០ភាគរយ ប៉ុណ្ណោះ ដែលមិនព្រមសហការ និងបន្ដការបំពានលើគោលការណ៍ទាំងនេះ។

ចំណែកលោក គង់ រតនៈ ប្រធានវិទ្យាស្ថានសុវត្ថិភាពចរាចរណ៍ផ្លូវគោក បានមានប្រសាសន៍ថា បញ្ហាសណ្ដាប់ធ្នាប់ គឺពាក់ព័ន្ធ ជាមួយនឹង ឥរិយាបថ ប្រជាពលរដ្ឋ​ជាអ្នកលក់ដូរ និង កង្វះចំណតសម្រាប់យានយន្ត។

លោក គង់ រតនៈ មានប្រសាសន៍ថា៖ « ប៉ុន្ដែ អ្វីដែល យើងមើល ឃើញ ជាបញ្ហា ចោទហ្នឹង គឺចំនួន ប្រជាពលរដ្ឋហ្នឹង ដែលគាត់ ចូលទៅ ក្នុងផ្សារ ហ្នឹងឯង ហើយនឹងចំនួន អាដែងយានយន្ដ ដែលត្រូវ ចតហ្នឹង និងចំណត ដែលមាន គឺអត់គ្រប់គ្រាន់»។

យោងតាមសារព័ត៌មានVOD បានចុះផ្សាយថា សាលារាជធានីភ្នំពេញ បានចេញ​សេចក្តីណែនាំ កាលពីដើមខែសីហា ឆ្នាំ២០១៧ ដាក់កំហិត ឲ្យ​អាជីវ​ករ​​បញ្ឈប់​សកម្មភាពលក់ដូរ ឬចតរថយន្ត ឬម៉ូតូ នៅតាមចិញ្ចើមផ្លូវសាធារណៈ ​​ ដោយថា កុំឲ្យប៉ះពាល់​ដល់​សណ្តាប់ធ្នាប់សាធារណៈ និងកកស្ទះចរាចរណ៍។

សហជីព និងអង្គការសង្គមស៊ីវិល៧៨ ស្នើឲ្យរដ្ឋាភិបាលពង្រឹង​ច្បាប់ស្តីពីសំណង់ ក្រោយមានករណីបាក់​អគារបន្តបន្ទាប់

0

សហជីព និងអង្គការសង្គមស៊ីវិលចំនួន៧៨ បានដាក់ញត្តិរួមគ្នា​ទៅក្រសួងការងារ និងក្រសួងរៀបចំដែនដី ដើម្បីជំរុញឲ្យ មានការអនុវត្តច្បាប់ស្ដីអំពីសំណង់ ឲ្យមានប្រសិទ្ធភាពនៅ ក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។

នៅព្រឹកថ្ងៃអង្គារម្សិលមិញ តំណាងសហជីព និងអង្គការសង្គមស៊ីវិល​៧៨ បានយកញត្តិដាក់នៅ ក្រសួងការងារ និងក្រសួងរៀបចំដែនដី ដោយស្នើក្រសួងទាំពីរ ពង្រឹងការអនុវត្តច្បាប់ស្តីពីសំណង់​ បន្ទាប់ពីមានករណីបាក់រលំអគារបន្តបន្ទាប់ ដែលបណ្តាលឲ្យមនុស្សជាច្រើននាក់បាត់បង់ជីវិត។

អគ្គលេខាធិការ សហព័ន្ធសហជីពកម្មករសំណង់ និងព្រៃឈើកម្ពុជា លោក យ៉ាន់ ធី ​ បានមានប្រសាសន៍ថា ក្រសួងពាក់ព័ន្ធពុំបាន អនុវត្តច្បាប់ស្តីពីសំណង់ ពេញលេញនោះទេ ទើបបានបណ្ដាលឲ្យមានការបាក់រលំអគារបន្តបន្ទាប់ និងមានមនុស្សស្លាប់។ លោកថាស្ថាប័នទាំងនោះ គួរពង្រឹងអនុវត្តស្តង់ដារសុវត្ថិភាពមួយទៅដល់កម្មករ ដើម្បីចូលរួមដោះស្រាយ និងលើកកម្ពស់សុវត្ថិភាព និងគុណភាពសំណង់ ដែលធានាដល់ការអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយចិរភាព។

លោក យ៉ាន់ ធី មានប្រសាសន៍ថា៖ «យើងគ្រាន់តែជម្រុញបន្ថែម តាមពិតទៅក្រសួងគាត់មានវិធានការរួចហើយ ប៉ុន្តែអនុវត្តអត់ទាន់បានដល់អ្វីដែលក្រសួងគាត់ចង់បាន។ ចឹងយើងជម្រុញបន្ថែមថា ឲ្យក្រុមហ៊ុន និងការដ្ឋានមួយចំនួន គឺទាំងអស់ គឺត្រូវតែអនុវត្តទៅតាមគោលការណ៍ ក្រសួងដែនដី និងគឺឲ្យកម្មករស្នាក់នៅក្រៅពីការដ្ឋានកំពុងសាងសង់»។

ក្រុមសហជីព បានស្នើទៅក្រសួងទាំងពីរ​ មានចំនួនប្រាំពីរចំណុច ដើម្បីធានាសុវត្ថិភាពដល់កម្មករ ដោយស្នើផ្អាកគម្រោងសាងសង់ទាំងអស់នៅទូទាំងប្រទេស ដោយរង់ចាំឲ្យមានការត្រួតពិនិត្យ បញ្ឈប់ជាបន្ទាន់នូវសកម្មភាពម៉ៅការបន្តដែលគ្មានអាជ្ញាប័ណ្ណ និងផ្តល់កន្លែងស្នាក់នៅសម្រាប់កម្មករ នៅក្រៅការដ្ឋានសំណង់។ ក្នុងនោះ ពួកគេក៏បានស្នើដល់ រាជរដ្ឋាភិបាល ផ្តល់ទីតាំងសាធារណៈនៅទីរួមខេត្តព្រះសីហនុ និងខេត្តកែប ដើម្បីធ្វើស្តូប រំលឹកការចងចាំព្រឹត្តិការណ៍ នៃការបាក់រលំអគារនៅទីកន្លែងទាំងពីរនេះ។

លោក និន វណ្ណៈ នាយករង គណៈកម្មការដោះស្រាយបាតុកម្ម និងកូដកម្មគ្រប់មុខសញ្ញានៅក្នុង ក្រសួងការងារ និងបណ្តុះបណ្តាលវិជ្ជាជីវៈ បានទទួលញត្តិពីតំណាងសហជីព។ លោកសន្យាបញ្ជូនញត្តិទៅមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់របស់ក្រសួងដើម្បីពិនិត្យ និងឆ្លើយតបវិញ។

លោក និន វណ្ណៈ បញ្ជាក់ថា៖ «ខ្ញុំនឹងពាំនាំជូន ហើយក្នុងនាមខ្ញុំ ជាអ្នកចុះទទួលយកញត្តិ។ ខ្ញុំអាចសាញ៉េទទួលយកទៅបោះត្រា ហើយអាចទាក់ទងគ្នា តាមរយៈទូរសព្ទក៏បាន ឬក៏មកក៏បាន (នៅក្រសួងការងារ)»។

ក្រសួងការងារ បានចេញសេចក្ដីប្រកាសពត៌មាន កាលពីរសៀលថ្ងៃអង្គារ ថាក្រសួងបានទទួលញត្តិ របស់តំណាងសហជីព និងអង្គការសង្គមស៊ីវិលចំនួន៧៨។ ក្រសួងបានបញ្ជាក់ថាចំណុច ដែលទាមទារដោយខាងសហជីពទាំង៧ចំណុច មានចំណុចមួយចំនួនបាននឹងកំពុងអនុវត្តរួចរាល់ហើយ។

ក្រសួងការងារ បានបន្ថែមថា រាល់សំណូមពរទាំងឡាយណា ដែលហួសពីដែនសមត្ថកិច្ច របស់ខ្លួន ក្រសួងនឹងបញ្ជូនទៅកាន់ក្រសួង ស្ថាបន័ពាក់ពន្ធ័ ដើម្បីពិនិត្យ នឹងដោះស្រាយបន្តទៀត។

លោក យ៉ាន ធី បានបន្ថែមថា  មន្ត្រីក្រសួងរៀបចំដែនដី ក៏បានទទួលញតិ្តរបស់លោក ហើយនិងឆ្លើយតបនៅពេលក្រោយ។

ករណីបាក់រលំអគារកម្ពស់៧ជាន់នៅខេត្តកែប កាលពីថ្ងៃទី៣ ខែមករា ឆ្នាំ២០២០ បណ្ដាលឲ្យស្លាប់កម្មករសំណង់ ៣៦នាក់ ហើយមនុស្ស ២៣នាក់​ផ្សេង​ទៀតបាន​រង​របួស​ធ្ងន់​ស្រាល។

ក្រសួងដែនដី បានចេញសេចក្តីប្រកាសហាមកម្មករ ស្នាក់នៅក្នុងអគារ កំពុងសាងសង់ បន្ទាប់ពីមានករណី​បាក់​រលំ​អគារ​កម្ពស់​៧ជាន់​ នៅខេត្ត​ព្រះ​សីហនុ បណ្ដាល​ឲ្យ​កម្មករ​សំណង់ដែលស្នាក់​នៅ​ក្នុង​អគារ​ចំនួន​២៨នាក់​បាត់​បង់​ជីវិត និង២៦នាក់​ផ្សេងទៀត​រងរបួស កាលពីថ្ងៃទី២២ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៩ ។

អតីតបុគ្គលិកសណ្ឋាគារផ្កាយប្រាំ The Great Duke តវ៉ាទាមទារ ប្រាក់អត្ថប្រយោជន៍

អតីតបុគ្គលិក សណ្ឋាគារ The Great Duke ជាង១០០នាក់ បានប្រមូលផ្តុំតវ៉ា នៅមុខសណ្ឋាគារ នៅព្រឹកនេះ ដើម្បីទាមទារ ប្រាក់អត្ថប្រយោជន៍ និងសំណងផ្សេងៗ បន្ទាប់ពីបរាជ័យក្នុងការចរចា។

សណ្ឋាគារលំដាប់ផ្កាយប្រាំ The Great Duke បានប្រកាសបិទដំណើរការ ចាប់ពីថ្ងៃទី៣១ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០១៩ ដោយមូលហេតុសេដ្ឋកិច្ច។ បន្ទាប់ពីប្រកាសបិទទ្វារ សណ្ឋាគារនេះ បានចាត់តាំការិយាល័យមេធាវី អេចប៊ីអេស (HBS) ធ្វើការដោះស្រាយ ជាមួយបុគ្គលិក ប៉ុន្តែមកដល់ពេលនេះ នៅមិនទាន់មានដំណោះស្រាយនៅឡើយនោះទេ។

លោក​ ទូច​ កុសល​ ប្រធាន​សហព័ន្ធ​សហជីពកម្មករ​ និយោជិក​វិស័យ​ទេសចរណ៍​កម្ពុជា ​ប្រចាំ​នៅ​សណ្ឋាគារ​ ​ The Great Duke បានប្រាប់អ្នកសារព័ត៌មានថា​ អតីតបុគ្គលិកសណ្ឋាគារ ធ្វើការតវ៉ា នៅថ្ងៃនេះ បន្ទាប់ពីរងចាំជាច្រើនថ្ងៃ ដោយពុំមានដំណោះស្រាយ។ លោកថា​​​​ ពួកគេនឹងបន្តធ្វើការតវ៉ា រហូតមាន ដំណោះស្រាយ។

លោក​ ទូច កុសល មានប្រសាសន៍ថា៖ «ចាប់ពី​ថ្ងៃនេះ ​បើសិន​មិនមាន​ការដោះស្រាយ​ឲ្យ​កម្មករ​យើង​ទេ គឺ​យើង​នឹង​ធ្វើការ​ដង្ហែ​រហូត។ ​ហើយ​យើង​ប្រហែល​ជាមិននៅ​ស្ងៀម​មួយកន្លែងទេ។ ពួកយើង​ដង្ហែ​ក្បួន​ទៅ​ក្រសួងការងារ ដូចជាកន្លែងប្រមុខរដ្ឋាភិបាល ​ដើម្បី​ឲ្យ​ពួកគាត់​ជួយដោះស្រាយ​ឲ្យ​ពួកយើង​»។

លោក ទូច កុសល បន្ថែមថា ក្រុមអតីតបុគ្គលិក ទាមទារលក្ខខណ្ឌមួយចំនួន រួមមាន ប្រាក់អតីភាពការងារ សំណងជំងឺចិត្ត ទូទាត់ប្រាក់ជូនដំណឹង ទូទាត់ថ្ងៃឈប់សម្រាកដែលនៅសល់ទៅជាថវិកា និងប្រាក់ខែចុងក្រោយជាដើម។

​​​​បុគ្គលិកផ្នែកភោជនីយដ្ឋាន អ្នកស្រី គង់ ច័ន្ទ ​ ​មានប្រសាសន៍ថា ពូកគាត់​បានទៅ ​ក្រសួងការងារ​​ កាលពីថ្ងៃ​ទី១៧ ខែមករា ឆ្នាំ២០២០ ដើម្បីធ្វើការចរចាជាមួយ មេធាវីតំណាងក្រុមហ៊ុន ប៉ុន្តែភាគីក្រុមហ៊ុនបដិសេធ​ សំណើរបស់ពួកគេ។​ អ្នកស្រីថា នេះជាការតវ៉ាលើកទីបួនហើយ ដើម្បីទាមទារឲ្យមានដំណោះស្រាយ។

អ្នកស្រី គង់ ច័ន្ទ និយាយថា៖ «​ដោយសារថ្ងៃទី១៧ ខែមករា​នេះ​ បុគ្គលិក​ក៏បាន​ទៅជួប​ជាមួយ​មេធាវី​តំណាង​​របស់សណ្ឋាគារ​នៅ​ក្រសួងការងារដែរ តែមិនមាន​ដំណោះស្រាយ​អ្វីទេ។ ទើបធ្វើអោយ​ពួកគាត់​ឈានចូល​ការ​ធ្វើកូដកម្មលើកទី៤​»។

​អ្នកនាំពាក្យក្រសួងការងារ លោក​​​ ហេង​ សួ​រ បានឲ្យដឹងតាមប្រព័ន្ធតេឡេក្រាមថា​ ក្រសួងកំពុងធ្វើការសម្របសម្រួល និងរកដំណោះស្រាយ ជូនបុគ្គលិកទាំងនោះ។

លោក ហេង​ សួរ មានប្រសាសន៍ថា៖​​​ «ករណីនេះ នឹងរុញទៅ ក្រុមប្រឹក្សាអាជ្ញាកណ្តាលដើម្បីដោះស្រាយ ដោយសារតាមព័ត៌មានបឋម ករណីនេះមិនមែន ជាករណីជាករណី ក្ស័យធន»។

ចំណែក​មេធាវី​តំណាងសណ្ឋាគារ ​លោក ​​នៅ​​​​ ពិសិដ្ឋ​ មិនអាចទាក់ទងដើម្បីធ្វើអត្ថាធិប្បាយបាននោះទេ។​​​

សណ្ឋាគារ The Great Duke បានផ្លាស់ប្តូរឈ្មោះ​ពីសណ្ឋាគារ InterContinental តាំងពីខែមករា ឆ្នាំ២០១៨។ បុគ្គលិកសណ្ឋាគារនេះ ធ្វើការតវ៉ាបន្តបន្ទាប់ ដោយសារបើកប្រាក់ខែយឺត ហើយបានឈានដល់ ប្រកាសបិទទ្វារ​ ចាប់ពីថ្ងៃទី៣១​ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០១៩។

The Art of Making a Mistake and Learning From It

If I could earn money every single time I listened to my inner voice, I would maybe compete with Bill Gates’ net worth. I think half of my problems are caused by the little devil on my shoulder. She keeps telling me that it’s going to be fine. I can do it later, just like when I was in school. Normally, I never have time to study but when I do, I don’t. I feel like I’m a procrastinator? ask-hole? error-ist? akrasia? Or maybe flawsome? It’s quite tricky to choose the best word to describe yourself, when you don’t understand yourself. I have been studying about myself for a long time, but I don’t think I have graduated yet.

Getting lost is the perfect recipe for disaster; apparently, I just experienced it again. Luckily, I’m not alone this time but with my best partners in crime, Theavy and Khema. It is the last chance to work in a group before each of us do the work individually, so the three of us hereby decided to jump in the same boat. After a long discussion, we decided to write a news feature about female journalists in Cambodia, which we didn’t really know what it would look like. Hell yes! I listened to little devil on my shoulder again; consequently, we couldn’t finish on time. I thought it would not take us long to finish, but in reality, this topic turned me upside down in surprising ways.

First of all, understanding more about journalism gives me mixed feelings. Working in the journalism industry is kind of brave yet admirable. They must make sure that everything is a fact and concrete; an independent journalist will try to disclose all untold truths or news, no matter how risky they might put themselves in. Independent journalists are the best example of the so-called “Not all heroes wear capes,” which I can use to explain to my kids now. Additionally, it is a well-informed message for me to recognize how important journalism is in society. This job needs to be valued and freed from unreasonable restrictions.

Secondly, I’ve noticed that it seems like a global phenomenon that male journalists outnumber female journalists, and there are many reasons contributing to this issue. On the other hand, having interviewed some of Cambodia’s female journalists, I have learned that those external and internal barriers are real and somehow overlooked. It’s such a shame to hear some say that this job is not for women; instead of carrying this mindset, I really hope that we can do something to remove all those fences and create a safe environment for female journalists. However, getting a chance to listen to their stories was an honor; I was moved and inspired by their commitment and guidance.

Last but not least, working as a team is great if you can finish the task on time; and it’s even greater if you cannot finish the work on time, but your team still managed to joke around and make our bond even stronger. Salute to my considerate teammates — they are the greatest alive, and apologies to our tireless teachers who never fail to save us.

បទពិសោធន៍ ​ក្នុងការទំនាក់ទំនង​ ជាមួយ​មនុស្ស ​ដែលមាន​ឋានៈធំៗ

ក្នុងសប្តាហ៍ទី៥នេះ អ្វីដែលខ្ញុំទទួលបានពីវគ្គបណ្តុះបណ្តាលនេះគឺការចេះគិតច្រើនជាងមុន។ កាលពីមុនខ្ញុំមិនទាន់ច្បាស់រឿងអ្វីទៅជាពត៌មាន។ តែពេលខ្ញុំបានរៀន ធ្វើអោយខ្ញុំច្បាស់លាស់ពីពត៌មាន គឺមានន័យថា មិនមែនអ្វីៗសុទ្ធតែជាដំណឹងនោះទេ គឺវាត្រូវការប្រភពរបស់ ពីភាគីពាក់ព័ន្ធច្បាស់លាស់ ឈរលើការពិត ទើបអាចផ្តល់ដំណឹង នោះទៅអ្នកតាមដានបាន។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមរៀនគិត បានច្រើនជាងមុន គ្រប់តែរឿងវាទាមទារអោយ យើងគិតរកនឹកសរសេរ ដើម្បីបានចំណីគំនិតទៅកាន់អ្នកតាមដាន។

Making the Impossible Possible

As I work through my resolutions for the 2020s, I’m facing many situations that pull me out of my comfort zone. I have three short mysteries to share with you.

Here is a story of a friend of mine, she is an environmental activist. She is like one of my sisters and I appreciate knowing her and all her activities for Cambodia. But one night before her mission to the province, she chatted to our group, which has four people including me. We met each other on a trip to the jungle and now we’ve become sisters. We like to talk about any problem, happy or sad.

Back to the story, my friend (A) messaged the group to say that a friend (C) of one of her friends (B) told B that she shouldn’t be friends with her (A) anymore. Because she is generous and her job is sensitive, and C doesn’t want B to get too close to A. At night we discussed this in the group and my friend said she didn’t even consider the job that sensitive, and she doesn’t even care who talks bad of her. But I just wonder why people are weak about doing the right thing for society. Her words made me more proud of her, and I respect those people who do work like her as well.

I think living in a community we need to have a strong voice, not just a group of people, to resolve the issues of promoting rights and freedoms.

My second sharing of this blog is about billboards. In the airport where there are gates for multiple tourist departures to somewhere else, that billboard advertisement shows a big, big can of Cambodia Beer. I was surprised to see it and felt sorry about Cambodia. I noted some foreigners took a picture of the billboard and talked to their friends. I wonder, when in the country is there are lots of places, crafts, cultures and beliefs… why an alcohol advertisement is shown to people, why this is the place for both national and international tourists to see too clearly in the airport. If that’s what tourists need to be shown when they come to visit the country.

Back to a good-and-bad I had this past week. I have joined a workshop about the EBA (Everything But Arms). Sitting and listening to the speaker is good, but the great thing is you should ask a question at least once, and this is my weakness to think about questions to ask, especially at an event, because in the past I don’t really talk to each person and I’m a very quiet person at home. I could say that I am reticent.

But since joining in socializing, I can say that I am changing and communicating to more people around me. But sometimes I am still influenced by my bad feeling too that I don’t want to talk with people. Time has changed me more and more until I joined with CCIM. Communication is very important to people’s lives. Especially if you want to become a journalist.

At the event, I also interviewed a woman journalist who was a facilitator for the forum. She is so amazing to me and people. I asked her questions about her life as a woman journalist because I need her story for my group’s news about women in journalism in Cambodia. To hear some of her news was brilliant. I got her interview but this is still happen to me again and again. I did not put my specific angle to get more details about my news writing.

Working as a group is really important to succeed. It’s not just about knowledge; it’s really great to understand each other. Yes, I am proud of my group’s work. We did not finish on time, but we learned more from the mistake. I apologize to the teachers. I know that I’m a bit slow in my work. And give feedback to me. This is great to us. I will take steps to learn as much as I can from you.

ខ្ញុំជាមួយនឹងNEWSROOM CAMBODIA

នេះជាសប្ដាហ៍ទី៥ហើយ ដែលខ្ញុំបានចូលរួម ជាមួយវគ្គបណ្ដុះបណ្ដាល អ្នកសរសេរសារព័ត៌មានរបស់មជ្ឍមណ្ឌលកម្ពុជា ដើម្បីប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយឯករាជ្យ(CCIM)។

នៅក្នុងបន្ទប់NEWSROOM CAMBODIA ជាមួយនឹងមិត្ដរួមជំនាន់របស់ខ្ញុំ បានធ្វើឱ្យខ្ញុំកាន់យល់បានច្រើនអំពីអ្វីដែលហៅថាតម្លៃនៃការសាមគ្គី ការជួយទុក្ខធុរៈ និងការលើកទឹកចិត្ដដល់គ្នាទៅវិញទៅមក។ ហើយអ្វីដែលពិសេសជាងនោះ គឺខ្ញុំតែងតែទទួលបានការបង្រៀន ការណែនាំ និងការលើកទឹកចិត្ដ ជាច្រើនពីសំណាក់គ្រួបង្គោល ទាំងពីររបស់ខ្ញុំ គឺលោកគ្រូ ចានស៊ី និងMichael ។

ក្នុងសប្ដាហ៍នេះផងដែរ ខ្ញុំជាមួយនឹងក្រុមB2Gរបស់ខ្ញុំ បានធ្វើការជាមួយគ្នាបានយ៉ាងល្អបំផុត។ បើទោះបីជា ពួកយើងមានការនឿយហត់ និងមានការលំបាកយ៉ាងក៏ដោយ ក៏ពួកយើងនៅតែអាចធ្វើវាបានដែរ។ សម្រាប់ខ្ញុំផ្ទាល់ គឺខ្ញុំមានការលំបាក មួយចំនួនទាក់ទង ជាមួយការប្រើប្រាស់ឃ្លាឃ្លោង ពាក្យពេចន៍ និងជាពិសេសការជួបសម្ភាសន៍ តាមទូរស័ព្ទជាមួយនឹងប្រភពរបស់ខ្ញុំ។ ដោយសារតែខ្ញុំ ហាក់មិនទាន់មាន បទពិសោធគ្រប់គ្រាន់ ក្នុងការសួរ ក៏ដូចជាការប្រដេញនូវ សំណួរផ្សេង ទៅកាន់ប្រភពរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីអាចឱ្យខ្ញុំរកបានភាពស៊ីជម្រៅនៃរឿងដែលត្រូវធ្វើ។ តែទោះជាយ៉ាង ក៏ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា សមិទ្ធផលដែលអាចធ្វើបាននៅក្នុងសប្ដាហ៍នេះ គឺមានភាពល្អប្រសើរច្រើន ជាងសប្ដាហ៍មុនៗ ជាច្រើនផងដែរ។

ហើយខ្ញុំបេ្ដជ្ញាថា ខ្ញុំនឹងធ្វើឱ្យបានល្អបំផុត ជាមួយនឹងវគ្គបណ្ដុះបណ្ដាលនេះ ដើម្បីអាចឱ្យខ្ញុំមានឱកាសអភិវឌ្ឍខ្លួន ទៅជាអ្នកសារព័ត៌មានម្នាក់ ដែលប្រកបដោយក្រមសីលធម៌ និងមានវិជ្ជាវិជ្ជៈច្បាស់លាស់។

An Unexpected Issue at the Phnom Penh Court

Early morning on Wednesday, January 15, when I woke up, I thought, “YES…”

I knew that my assignment this morning, as assigned by my teacher Mr. Michael Dickison, was to go to the Phnom Penh Court of First Instance to help the VOD team on the story, “The first day of opposition leader Kem Sokha’s trial for treason begins at the Phnom Penh Municipal Court today.”

Before I left home to go directly to the Phnom Penh Municipal Court, what I expected was that me, my classmate Mr. Sotha Vandy and especially other journalists would be going into a comfortable room and sitting down with judges, lawyers, civil society officers and officers from embassies. Maybe even breakfast and coffee — I did not carry them with me as usual… ha ha ha.

But in reality, as you guys can see in the photo (I am under the blue sign toward the far end): no seat, no air-con, no comfortable room to welcome us, and I am standing under the sun. And especially, I need to get in close to many male journalists and photographers… You guys can imagine the smell of sweat around me.

As a lifestyle journalist, as I mentioned at the beginning when I joined CCIM: “Where I usually appear are luxury hotels and five-star hotels, nice restaurants, modern automotive dealerships, businesses and fashion events, etc. … any place where people can enjoy their lifestyles and spend their money to release their stress. But I really don’t know about places where people face violence, where they hurt and lose their beloved in life, where politicians confront issues of injustice in Cambodia, where politicians create drama for fans and audiences.”

This week it was the perfect experience for me to dive into professional political journalism and swim with it, as part of the CCIM training course. I am understanding well now about all friends whose responsibilities are political issues,  breaking news and photojournalism, and about becoming a professional today.

Last, but not least, I am very appreciative of your work, my beloved friends staying the the same career as me — we will walk together for our Cambodian country and leave behind fake news … LOVE YOU ALL

Filmmakers Yearn for Cambodia’s Industry to Reach Its Potential

0

Cambodian filmmakers say they believe in the industry’s potential — film can reflect the values of society, and expand the boundaries of culture both emotionally and intellectually. Low costs in the country could even attract foreign productions to shoot here.

But there are a myriad of obstacles: Most of all, there is no film school in the country. Actors are plucked from the streets instead; production crews are assembled amid a scarcity of skilled talent — the industry lacks the capacity to carry out multiple major productions at the same time.

Hot Ravy, a freelance scriptwriter and director, has seen waves of filmmakers in the country rise up, and quickly dissolve: Most budding directors soon give up, and find more realistic jobs, he says.

“It’s very difficult looking for talent,” he says. “We mostly pick actors and actresses from the street.”

Sothea Ines, who began writing scripts in 2012, says Cambodian filmmakers must essentially fend entirely for themselves, including saving up from odd jobs to pursue a costly passion.

“It’s a really tough situation for upcoming, aspiring filmmakers because in Cambodia, we don’t even have a film school,” she says. There is “no funding, no support, no platform. So far, I’ve been making my short films using my own savings from doing jobs for others.”

The challenges, however, are ultimately worth it for Ines. “It’s always a great joy as a filmmaker to see stories that were only on paper and in my head come alive,” she says.

Ruth Sansitny, a lecturer at the Royal University of Phnom Penh’s department of media and communication and a freelance director, says the industry has a long way to go.

There has been some progress in the commercial film sector — mostly for producing advertisements — but it threatens to crowd out creative filmmaking, he says. “If commercial films become too dominant, the thoughts of society are limited to this very small goal; nothing new will be created emotionally or intellectually.”

But financial realities make it hard to pursue creative work. “The most common problem I face is when I work on commercials I have money but no time, and when I work on my own films I have time but no money,” he says.

“My goal is to ultimately be in the creative film industry, and it has been difficult over the years to find the right balance between having adequate money and doing what I really love.”

The difficulty is compounded for anyone who is trying to get established, he says.

“I think it’s really hard for young filmmakers just starting out to have the right balance between money and time because film is such an expensive medium.”

For Sansitny, however, the potential is clear.

“Our Cambodian cinema should have many directors telling diverse stories in a way that is distinctly Cambodian,” he says.

“That means in film, many different types of films being made, challenging us as viewers to confront our own biases and the problems of our society.”

Foreign productions are looking at Southeast Asia as a low-cost destination for shooting. “But currently we lack the skill and expertise to support having multiple big productions,” he says. “The creative film industry needs to develop new skilled directors to grow their personal voice, stories, and style.”

An Pagna, a drama professor and dean at the Royal University of Fine Arts, says establishing a film school has long been discussed, but it is too expensive an undertaking.

The university has had a director in charge of drama, dance and circus since 1990, and it already has some lecturers who can teach film, but to thrive it needs a dedicated department, he says. “We don’t have a film school because it would require a lot of money to establish it.”

He adds that the university already has trouble keeping both students and teachers focused on their lessons.

“Some teachers aren’t focused on their teaching during class. They just talk about their families’ stories or topics unrelated to the lesson. The students themselves often come to class late because they are busy with their work, and they are focused more on money than education,” Pagna says.

“Every year all the students graduate successfully whether or not they are weak or outstanding, so we only get quantity and no quality,” he says.

Ravy, the freelance scriptwriter, says that if the market could grow, filmmaking could become an important part of the country’s cultural fabric.

“It is related to the cultural traditions of the country; we make films to show ideas to people — our thinking behind what’s bad and good.”

តំណាងសហជីព និងកម្មករ ជំទាស់វិសោធនកម្មច្បាប់ការងារ កាត់បន្ថយប្រាក់ឈ្នួលវេនយប់

តំណាងសហជីពការងារ និងកម្មករធ្វើការវេនយប់ សម្តែងការព្រួយបារម្ភពីការបាត់បង់អត្ថប្រយោជន៍ នៅពេលដែលក្រសួងការងារ ធ្វើវិសោធនកម្មច្បាប់ស្តីពីការងារ ដែលកាត់បន្ថយប្រាក់ឈ្នួលវេនយប់ពី ១៣០ភាគរយ មកត្រឹម១០០ភាគរយវិញ។

ក្រសួងការងារ​ កាលពីម្សិលមិញ បានរៀបចំកិច្ចប្រជុំត្រីភាគី ដើម្បីពិគ្រោះ និងផ្តល់យោបល់ ក្នុងការធ្វើវិសោធនកម្មច្បាប់ស្តីពីការងារ ដោយកែសម្រួលបទប្បញ្ញត្តិពាក់ព័ន្ធ​ រោងចក្រ សហគ្រាស ដែលធ្វើការលើសពី ១វេនប្រចាំថ្ងៃ។

ប្រធាន​សហភាព​ការងារ​កម្ពុជា លោក អាត់ ធន់ បានមានប្រសាសន៍ថា កិច្ចប្រជុំកាលពីម្សិលមិញ​ មានការចូលរួមពី តំណាងពីរដ្ឋាភិបាល​ សហជីព និងនិយោកជក។​ លោកថា ពួកគេ បានពិភាក្សាអំពី កាត់បន្ថយប្រាក់ឈ្នួល ចំពោះអ្នកធ្វើការវេនយប់ មកស្មើនឹងអ្នកធ្វើការវេនថ្ងៃ កាត់ថ្ងៃឈប់សម្រាកចំថ្ងៃអាទិត្យ និងបញ្ចូលវិវាទបុគ្គល ទៅអាជ្ញាកណ្តាលកាត់ក្តី។

លោក អាត់ ធន់ លើកឡើងថា​​ និយោជកសាទរ​ចំណុច​កែប្រែទាំងនេះ ប៉ុន្តែតំណាងសហជីពវិញជំទាស់នឹងការកែប្រែនេះ​ ដោយពួកគេបារម្ភពីការបាត់បង់ផលប្រយោជន៍របស់កម្មករ។​

លោក អាត់ ធន់ មានប្រសាសន៍ថា៖ «ខាងសហជីព អត់យល់ព្រមកាត់បន្ថយ ពី១៣០ភាគរយ មកត្រឹម១០០ភាគរយទេ ដោយសារតែវាបាត់បង់ផលប្រយោជន៍កម្មករ។ តែខាងរដ្ឋាភិបាលនៅតែទទូច នៅតែទាមទារថា ការកាត់ហ្នឹងដើម្បីទាក់ទាញវិនិយោគផ្សេងៗហ្នឹង»។

យោងតាមសារព័ត៌មាន VOD ដែលបាន​ស្រង់សម្តី រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការងារ​ លោក​ អ៊ិ​ត សំ​ហេង​ ក្នុងសិក្ខាសាលា កាលពីម្សិលមិញថា ការ​ធ្វើ​វិសោធនកម្ម​ច្បាប់​ការងារ ​ដើម្បី​ការ​កែសម្រួល ​បទប្បញ្ញត្តិ​ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​កម្មករ​ធ្វើការ​វេន​នេះ​ គឺ​ដើម្បី​បង្កើន​ភាព​ទាក់ទាញ​ឧស្សាហកម្ម​ទំនើប​ បង្កើន​ការងារ​ជូន​ប្រជាពលរដ្ឋ​ ទៅតាម​ជម្រើស​ និង​តម្រូវការ​ជាក់ស្តែង​របស់​ពួកគេ​។

ទាន់ទិនទៅនឹងបញ្ហានេះ កម្មការនីធ្វើការវេនយប់ គឺអ្នកស្រី ស៊ីថា សុកាន អាយុ ៣៥ ឆ្នាំ មកពីខេត្តកណ្តាល ដែលធ្វើការនៅរោងចក្រផលិតនំមួយកន្លែង នៅជាយទីក្រុងភ្នំពេញ បាននិយាយថា អ្នកធ្វើការ​វេន​យប់​ប្រឈម ​នឹងរឿងរ៉ាវ​ជាច្រើន​ជាពិសេស ​គឺ​បញ្ហា​​សុខភាព។ ​​ អ្នកស្រី មិនពេញចិត្ត​ ការធ្វើវិសោធនកម្មច្បាប់នេះទេ ព្រោះ​ វាការពារតែ ​ផលប្រយោជន៍នយោជក ​ដោយមិន​គិតអំពីផល​ប៉ះពាល់ដល់អត្ថប្រយោជន៍នយោជិត​។

អ្នកស្រី សុកាន រៀបរាប់ថា៖ « បើតាម​អារម្មណ៍​ខ្ញុំផ្ទាល់ ​បើសិនច្បាប់ នឹង​ជាធរមាន​ មានន័យ​ថាវាដូចជា ដូចថាយកតែហេតុផល​ របស់នយោជក​យកមកគិត​ អត់គិត​ហេតុផលរបស់យើង​ជាកម្មករ​។ អញ្ចឹងហើយក៏មាន​អារម្ម​ណ៍ថា​សោកស្ដាយ​។ បើអារម្មណ៍ខ្ញុំ​ផ្ទាល់ខ្ញុំនៅតែ​អត់ទទួល​យកតែម្តង។ ហើយខ្ញុំនិយាយ​ហើយ ខ្ញុំថា​បើសិនជាក្រសួង ចេញ​ច្បាប់នឹង​ ព្រមធ្វើ​អញ្ចឹងមែន​ ខ្ញុំលែង​ធ្វើការយប់ហើយ​​»។

កម្មការនីម្នាក់ទៀត គឺកញ្ញា ស្រីនិច អាយុ២២ឆ្នាំ ​ដែលជាអ្នកធ្វើ​ការ​វេន​យប់​ ​បាន​សម្ដែងក្ដីព្រួយបារម្ភ​ ចំពោះសន្ដិសុខសុវត្ថិភាពរបស់ខ្លួន ដោយសារកញ្ញាជាស្ត្រី ដែលងាយនឹងរងការ​បៀតបៀនជាង​បុរស។ កញ្ញាថា​ អ្នកធ្វើការវេនយប់ មិនគួរទទួលបានប្រាក់ខែស្មើ អ្នកធ្វើការវេនថ្ងៃនោះទេ។ អ្នកធ្វើការវេនយប់ ងាយរងផលប៉ះ​ពាល់​ដល់សុខភាព ​ដែលធ្វើឲ្យរាងកាយនិងខួរក្បាល​ចុះខ្សោយ​។

កញ្ញា ស្រីនិច និយាយថា៖ «និយាយ​រួមទៅ​ខ្ញុំ​គ្រាន់​តែ​ឮអញ្ចឹង ខ្ញុំក៏មាន​អារម្មណ៍​ថា លែង​ចង់ធ្វើការ​ ដោយសារ​តែខ្ញុំធ្វើ​ការវេន​យប់ ​ផលប៉ះ​ពាល់​ច្រើន ​ទាក់ទង​ជាមួយខាង​ខួរក្បាល ​ការចង់​ចាំ។​ បញ្ហា​សុខភាព ​គឺវាសំខាន់ ​ដោយសារតែ​យប់ឡើង​ ខួរក្បាល​យើង ​រាងកាយ​យើងវាត្រូវ​ការស​ម្រាក​»។

លោក​ អាត់ ធន់ បានបន្ថែមថា​ ភាគីពាក់ព័ន្ធទាំងអស់ នឹងមានកិច្ចប្រជុំដាច់ដោយឡែកអំពីបញ្ហានេះ មុននឹងប្រជុំត្រីភាគីធ្វើម្តងទៀត។

គួរ​រំលឹក​ផង​ដែរថា ការ​ធ្វើវិសោធនកម្ម​ច្បាប់ ​កែប្រែប្រាក់​ឈ្នូល របស់កម្មករ ​ដែល​ធ្វើការ​២វេន​នេះ ក្រសួង​ការងារធ្លាប់​បាន អនុមត័​កែប្រែម្តង​រួចមក​ហើយ កាល​ពីឆ្នាំ២០១៨ ដោយ​កាត់​បន្ថយពី​១៥០ភា​គរយ មក​ត្រឹ​ម១៣០​ភាគរយ។

After My First Article Got Some Success…

My first article was tough but got a pretty good result — the hard work paid off. I feel like I’m starting to like writing about social issues: It doesn’t matter if people get it as a good idea or bad idea, all I want is to let people know that there is a problem that we all should look carefully at and start to find a solution together. I try to be a professional writer as much as I can. Also thankful to the teachers that always help correct what is wrong.

Now I’m working on a new article with a new team, this new team is really fun and understand each other well. All of us are female and writing about female journalists. Is it cool? Just kidding. We learn a lot of advantages of journalism even though it’s almost facing dangers every day, but this industry truly helps people see what kind of society they live in. A professional and independent journalist is truly a hero.

នាយកសាលា អនុវត្តបំរាម​លក់ចំណី៦ប្រភេទ តែអ្នកលក់បារម្ភ​បាត់បង់ចំណូល

យុទ្ធនាការ ហាមលក់ចំណីអាហារមួយចំនួន ក្នុងសាលារៀន ដែលធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់ សុខភាព របស់សិស្សានុសិស្ស ត្រូវបានអនុវត្ត ដល់សាលានៅតាម បណ្តាខេត្តនានា ប៉ុន្តែអ្នកលក់ដូរបារម្ភបាត់បង់ចំណូលប្រចាំថ្ងៃ។

ក្រសួងអប់រំ បានប្រកាសយក ខែមករា ឆ្នាំ២០២០នេះ ជាខែធ្វើយុទ្ធនាការ លើកម្ពស់សុវត្ថិភាព ចំណីអាហារក្នុងសាលារៀន ដោយហាមលក់អាហារ៦ប្រភេទ ដែលអាចធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ ដល់សុខភាពកុមារ។

លោក តាំង សាវុធ នាយកសាលា​បឋមសិក្សា​ព្រៃកប្បាស ក្នុងស្រុក ព្រៃកប្បាស ខេត្តតាកែវ បានមានប្រសាសន៍ បន្ទាប់ពីបានទទួលការណែនាំពី ក្រសួងអប់រំ ស្តីពីការហាមលក់អាហារ និងភេសជ្ជៈមួយចំនួនក្នុងសាលា លោកបានផ្សព្វផ្សាយដល់ អ្នកលក់ដូរក្នុងសាលា លោកគ្រូអ្នកគ្រូ សិស្សានុសិស្ស និងអាណាព្យាបាល ឲ្យយល់ពីផលប៉ះពាល់ និងអនុវត្តន៍ឲ្យបានហ្មត់ចត់។

លោក សាវុធ មានប្រសាសន៍ថា៖«​ អាហារ​ទាំងអស់ហ្នឹង​ វាប៉ះពាល់ ​សុខភាពក្មេង​ខ្លាំងណាស់​។ សូម្បីតែ​ខ្ញុំជាមនុស្សចាស់ ​ក៏ឈឺដែរ​ឥលូវហ្នឹង ចុះទំរាំក្មេង»។

ប្រភេទ​អាហារ​ហាម​លក់​ក្នុង​សាលារៀន​មាន​ដូចជា​ ទី១​ អាហារ​ហួស​កាលកំណត់​ប្រើប្រាស់​ ទី២​ គ្រឿងស្រវឹង​ និង​ថ្នាំជក់​ ទី៣​ អាហារ​គ្មាន​ប្រភព​ច្បាស់លាស់​ ទី៤​ ភេសជ្ជៈ​ប៉ូវ​កម្លាំង​ មាន​រសជាតិ​ផ្អែម​ខ្លាំង​ កាហ្វេ​ ការ៉េម​ និង​ទឹក​ស៊ី​រ៉ូ​គ្រប់​ប្រភេទ​ ទី៥​ ស្ករ​សូកូឡា​ ស្ករគ្រាប់​ និង​ស្ករកៅស៊ូ​គ្រប់​ប្រភេទ​ និង​ទី៦​ ចាហួយ​ នំ​ដូណាត់​ និង​នំ​ផ្អែម​ខ្លាំង​។

លោក សាវុធ ក៏បានស្នើទៅអាជ្ញា​ធម៌ ជួយ​អន្តរាគមន៍​ទៅអ្នកលក់​នៅក្បែរ​សាលា​​​​កុំឲ្យ ពួក​គាត់ដាក់លក់​ប្រភេទ​អាហារ​ទាំងនោះ។

លោក តាំង សាវុធ​បន្ថែមថា៖ «មានតែអាជ្ញាធម៌ ហ្នឹងហើយ​សំខាន់​​។ បិទអាចំណី​អស់ហ្នឹង​លែងឲ្យចូល​​ ហើយ​អាភេសជ្ជៈ​អស់ហ្នឹង​គួរតែបិទ។ តែថារបស់ណា​ក្មេងហូបបាន របស់ណា​ក្មេងហូបមិន​បាន​ហើយ​ផ្សព្វផ្សាយ​ជាសាធារណៈ​ ឲ្យម៉ែឪ​ដឹងគ្រប់គ្នា ពិសេស​តាមប្រព័ន្ធ​ផ្សព្វផ្សាយ​សង្គម​លឿន​ណាស់ »

កុមារ ទិញចំណីអាហារ ក្នុងសាលាបឋមសិក្សា​ភ្នំជីសូរ​ ថ្ងៃទី១៤ ខែមករា ឆ្នាំ២០២០។ (ថតដោយ៖ កង ថា)

លោក​ ឃឹម ធឿន នាយកសាលា​បឋមសិក្សា​ពោធិ៍មាសអណ្តែត​ នៃខេត្តតាកែវ ​​បានលើកឡើង​ស្រដៀងគ្នា​ផងដែរថា សាលារបស់គាត់​ក៏បានណែនាំ​ទៅដល់សិស្ស និងផ្តាំ​ផ្ញើតាម​ប្រធាន​សហគមន៍ ​នៅពេលមាន​បុណ្យទាន ​និងមេភូមិ ជួយប្រាប់​ឪពុកម្តាយ​ហាមឃាត់​កូនៗ​រពួកគាត់​កុំឲ្យ​ហូប​អាហារ​ផ្តេសផ្តាស។​

ចំពោះអ្នកលក់​ក្នុងសាលាវិញ​ លោកក៏បាន​ណែនាំ និងធ្វើកិច្ចសន្យា ដោយពុំអនុញ្ញាតលក់​ចំណីទាំងនោះទៀតនោះទេ។

លោក ឃឹម ធឿន មានប្រសាសន៍ថា«អង្គការផ្សេងៗ​ ក៏គេបានណែនាំ​ដែរ​រឿង​ អាចំណីអាហារហ្នឹង​។ នៅពេលយើង​ទៅសិក្ខាសាលា សំខាន់​គឺយក​គោលការណ៍​ពីក្រសួង ក្រសួង​អឲ្យធ្វើអី​ យើងធ្វើហ្នឹង​តាម»

ជាមួយ​គ្នានេះ​ដែរលោកស្រី សោម សាមេត អាយុ ៣៦ឆ្នាំ ជាអាណាព្យាបាលសិស្ស​ រស់នៅ ឃុំព្រៃកប្បាស ស្រុកព្រៃកប្បាស​ ខេត្តតាកែវ​ ដែលមានកូនតូចៗចំនួនបីនាក់ សម្តែងការគាំទ្រ ដែលសាលាហាមលក់អាហារទាំងនោះ។ អ្នកស្រីថា កូនអ្នកស្រីម្នាក់ឈឺ ដោយសារហូប ចំណីផ្តេសផ្តាស។​

​អ្នកស្រី សាមេត និយាយថា៖​​ «ខ្ញុំគិតគូរដែរ​រឿងអាហារ​ហូបចុកហ្នឹង ប៉ុន្តែវា​នៅតែឆ្លៀត​ទិញហូប​ខាងក្រៅ​មិនអោយ​​យើងដឹង»​

អ្នកលក់ដូរម្នាក់ អាយុ ៥១ឆ្នាំ គឺអ្នកស្រី​ កំរង លក់ចំណីអាហារ និងភេសជ្ជៈ ក្នុងសាលាបឋមសិក្សាភ្នំជីសូ ក្នុងខេត្តតាកែវ អស់រយៈ១០ឆ្នាំមកហើយ បានឲ្យដឹងថា អ្នកស្រីបានធ្វើតាមការណែនាំពីនាយកសាលា។ អ្នកស្រីថា​​ បន្ទាប់ពីឈប់លក់ គ្រឿងកំប៉ុង ប្រហិត និងភេសជ្ជៈ ធ្វើឲ្យការលក់ដូរមិនសូវដាច់ និងបាត់បង់ប្រាក់ចំណូលប្រចាំថ្ងៃ។

អ្នកស្រី កំរង និយាយថា៖ «លែងលក់ភេសជ្ជៈអស់ហ្នឹង បែរមកលក់ទឹកអំពៅវិញ តែមិនដាច់ដូចមុន។ ក្មេងហាក់មិនសូវចូលចិត្ត»

អ្នកស្រី កំរង បានលើកឡើងថា ដើម្បីឲ្យការអនុវត្តន៍នេះ មានប្រសិទ្ធភាព អាជ្ញាធរពាក់ព័ន្ធ គួរមានវិធានការ បញ្ឈប់ផលិត និងចែកចាយប្រភេទចំណីអាហារទាំងនោះ។​ បើពុំដូច្នេះទេ កុមារនៅតែ ទិញចំណីពីខាងក្រៅមកដដែល។​

អ្នកស្រី កំរង បន្តថា៖ «​ខ្ញុំប្រាប់ណាស់ដែរ តែវានៅលួច​ទិញចិនក្បែរហ្នឹង »

រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួង​អប់រំយុវជន និងកីឡា លោក ហង់ជួន ណារុន ថ្លែងក្នុងពិធីបើក យុទ្ធនាការ​ផ្សព្វផ្សាយ​សុវត្ថិភាព​ចំណីអាហារ​ នៅ​សាលាបឋមសិក្សា​ព្រះ​នរោត្តម​កាលពីថ្ងៃទី៦ ខែមករា ឆ្នាំ២០២០​ថា ​នាយកសាលា ​និងមន្ត្រី​ពាក់ព័ន្ធ​ ត្រូវសហកា​រគ្នាត្រួត​ពិនិ្យ ​ជាប្រចាំ​នូវសុវត្ថិ​ភាព​ចំណីអាហារ ​ក្នុង​សាលារៀន ​របស់ខ្លួន​ដើម្បីកាពារ ​សុខមាលភាព​សិស្ស ។សារព័ត៌មាន VOD ដកស្រង់របាយការណ៍ ពី​ក្រ​សួង​សុខាភិបាល​ថា​ ឆ្នាំ២០១៨​ មាន​ករណី​ពុល​ចំណីអាហារ​សរុប​ចំនួន​ ១៨លើក​ មាន​អ្នក​ពុល​ចំនួន​ ៨៥២នាក់​ ចំណោម​នោះ​មាន​អ្នក​ស្លាប់​ ១៣នាក់​។ រយៈពេល​ ៣ខែ​ដើមឆ្នាំ២០១៩​ មាន​ករណី​ពុល​ចំណី​ ៦លើក​ មាន​អ្នក​ពុល​ចំនួន២៤៦នាក់​ ហើយ​មាន​ជនរងគ្រោះ​រហូត​ស្លាប់​ចំនួន២នាក់​៕

អាជ្ញាធរ​រឹតត្បិត​ព្រះសង្ឃ​ចូលរួម​សកម្មភាពតវ៉ា

ព្រះគ្រូសូត្រស្ដាំ គង់នៅវត្ដដំរីស ត្រូវបាន មន្ត្រីនៃមន្ទីរធម្មការ និងសាសនា ខេត្ដបាត់ដំបង និមន្តសាកសួរ បន្ទាប់ពីមាន ព្រះសង្ឃមួយអង្គ ដែលគង់នៅវត្តនេះ ចូលរួមធម្មយាត្រា ជាមួយសកម្មជន អង្គការមាតាធម្មជាតិ ទៅកាន់ខេត្តព្រះសីហនុ ដើម្បីទាមទារ អាជ្ញាធររុះរើសំណង់ខុសច្បាប់។

ភិក្ខុ កើត​ សារ៉ាយ គង់នៅវត្តដំរីស មានសង្ឃដីការថា មន្ត្រីមន្ទីរធម្មការ និងសាសនា ខេត្តបាត់ដំបង​ បាន និមន្តព្រះគ្រូសូត្រស្តាំ ព្រះនាម ផុន​ សុខគា សាកសួរ ៣លើក ដោយសង្ស័យថា អនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គចូលរួមធម្មយាត្រា​ ពីរាធានីភ្នំពេញ ទៅកាន់ខេត្តព្រះសីហនុ កាលពីចុងខែតុលា​ និងដើមខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១៩កន្លងទៅនេះ។

ភិក្ខុ កើត​ សារ៉ាយ មានសង្ឃដីការថា ការសាកសួរនេះ គឺជាការរឹតត្បិត ព្រះសង្ឃក្នុងការចូលរួម​ ការងារសង្គម។ ក្រៅពីនោះ ក៏មានសមត្ថកិច្ច ប្រដាប់ដោយអាវុធពីរនាក់ទៀត បានចុះមកសួរនាំ ក្រុមគ្រួសាររបស់ព្រះអង្គផងដែរ។

ព្រះភិក្ខុ កើត សារ៉ាយ មានសង្ឃដីការថា «អាត្មា ​ទទួលរង​ ការ​រឹតត្បិត​សិទ្ធិសេរីភាព​ ពីមន្រ្តីអាជ្ញាធរ​ តាមមូលដ្ឋាន​នីមួយ​ៗ។​ ការធ្វើ​ទុក្ខបុកម្នេញ​ នៅទីវត្ត​អារាម​ ដែល​អាត្មា​គង់នៅ​ ជាពិសេស​គឺ​ការកំរាមកំហែង​ដល់ក្រុមគ្រួសារ​អាត្មា​ នៅ​ឯ​ស្រុក​កំណើត»​

ប្រធានក្រុមដឹកនាំយុទ្ធនាការ​ដើរ​ធម្មយាត្រា និងជាសកម្មជន នៃអង្គការមាតាធម្មជាតិ លោក ថុន រដ្ឋា បានឲ្យដឹងថា​ ការធ្វើធម្មយាត្រា ពីភ្នំពេញ ទៅខេត្តព្រះសីហនុ មានអ្នកចូលរួម ៥ នាក់ ក្នុងនោះ មានព្រះសង្ឃ២អង្គ។ នៅពេលធ្វើដំណើរ ពួកគេត្រូវបានមន្ដ្រីនៃមន្ទីរធម្មការ និងសាសនា ខេត្តតាមដងផ្លូវនោះ ចុះមកសួរនាំជាញឹកញាប់ ពីព័ត៌មានមួយចំនួនពាក់ព័ន្ធនឹងព្រះសង្ឃផងដែរ។ លោកថា​ ការសួរនាំពីប្រវត្តិ របស់ព្រះសង្ឃ គឺជាការគម្រាមកំហែង និងរំខានដល់ការធ្វើដំណើរ របស់ពួកគេ។

លោក ថុន រដ្ឋា និយាយថា«យើងឃើញថា មានមន្ដ្រីដែលពាក់ព័ន្ធ មន្ទីរធម្មការ​ និងសាសនា តែងតែចុះមកសួររក រូបព្រះឆាយលក្ខរបស់ព្រះភិក្ខុ និងបានសួរនាំពីវត្ដរបស់ព្រះភិក្ខុគង់នៅអីជាដើម»។

អ្នកនាំពាក្យមន្ទីរធម្មការ និងសាសនាខេត្ដបាត់ដំបង លោក សេង សុមុន្នី បានលើកឡើងថា អ្វីដែលព្រះសង្ឃចូលរួមក្នុងសកម្មភាពនោះ មិនត្រូវនឹងវិន័យរបស់ព្រះសង្ឃនោះទេ។ លោកថា សកម្មភាពដែល ភិក្ខុ កើត​ សារ៉ាយ ចូលរួម កន្លងមក ​ មិនមែនជាធម្មយាត្រាធម្មតានោះទេ។ វាគឺជាការធ្វើបាតុកម្មទៅវិញ។ ដូច្នេះ ការដែល និមន្តព្រះគ្រូសូត្រស្ដាំមកសួរនាំ គឺជាការធ្វើទៅតាមច្បាប់វិន័យរបស់សាសនាតែប៉ុណ្ណោះ។

លោក សេង សុមុន្នី មានប្រសាសន៍ថា «នៅក្នុងវិន័យពុទ្ធសាសនា នៅក្នុងវិន័យព្រះត្រៃបីដក លោកកំណត់ថា​ព្រះសង្ឃ លោកមិនអាចទៅធ្វើការប្រឆាំងតវ៉ា ឬក៏បាតុកម្មអីចឹងបានទេ។ នេះជាវិន័យសង្ឃ បើជាធម្មយាត្រា គឺគេដើរពិចារណាធម៌។ កន្លងមក គឺមានធម្មយាត្រាអីចឹងដែរ ប៉ុន្ដែធម្មយាត្រា បែបពិចារណាធម៌ប្រោស ប្រជាពុទ្ធបរិសទ្ធ តាមផ្លូវអីចឹង អាហ្នឹងមាន»។

ព្រះគ្រូសូត្រស្តាំ ផុន​ សុខគា មិនអាចទាក់ទង សុំសង្ឃដីការដើម្បីបំភ្លឺបាននោះទេ។

ចំណែកឯ លោក អំ សំអាត នាយករង​ ទទួលបន្ទុក​ផ្នែក​ឃ្លាំមើល​សិទ្ធិមនុស្ស ​នៃ​អង្គការ​លីកាដូ (LICADHO)បានមានប្រាសាន៍ថា ព្រះសង្ឃមានតួនាទីចូលរួមចំណែក អភិរក្សធនធានធម្មជាតិ ដូចជា ព្រៃឈើ សត្វព្រៃ និងធនធានដ៏ទៃទៀត។ ប៉ុន្តែ ព្រះសង្ឃមានបញ្ហាប្រឈម មួយចំនួនដែលរាំងស្ទះ ក្នុងការចូលរួម ការងារសង្គម ដោយរងសម្ពាធពីមន្រ្តីអាជ្ញាធរ ​ការគម្រាមកំហែង និងការបំភិតបំភ័យ តាមមធ្យោបាយផ្សេងៗ។

លោក អំ សំអាត មានប្រសាសន៍ថា «ព្រះសង្ឃ អត់មានបានធ្វើអំពើណាមួយ ដែលប៉ះពាល់ដល់អាបត្តិរបស់ព្រះសង្ឃ។ មូលហេតុគឺដោយសារមជ្ឈមណ្ឌល​កម្សាន្ត ជីន ទីង (Jing Ding)​ បានសាងសង់រំលោភបំពាន លើសម្បត្តិសាធារណៈ និងបានធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ ដល់បរិស្ថាន ឆ្នេរសមុទ្រនៃ​កោះ​រ៉ុង​សន្លឹម។ ប្រសិនបើ ព្រះសង្ឃបានព្រឹត្តិអំពើអបាយមុខផ្សេងៗ​ នោះទើបចាត់ទុកថាមានកំហុស។»គួររំលឹកផងដែរថា ដំណើរធម្មយាត្រានេះមានរយៈពេល១៧ថ្ងៃ គឺចាប់ពីថ្ងៃទី ១៥ ខែតុលា ឆ្នាំ២០១៩​ ដល់ថ្ងៃទី០២​ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១៩កន្លងទៅ។ ធម្មយាត្រានេះ ធ្វើឡើងដើម្បីទាមទារ ឱ្យអាជ្ញាធរ ខេត្តព្រះសីហនុ បញ្ឈប់ និងចុះរុះរើសំណង់ ខុសច្បាប់មួយ ដែលសាងសង់ដោយ ក្រុមហ៊ុនកាស៊ីណូចិន ឈ្មោះជីន​ ទីង ដែលបានរំលោភលើដីឆ្នេរនៅកោះរ៉ុងសន្លឹម៕

Latest News