មនុស្សភាគច្រើន តែងតែចំណាយពេលវេលាដ៏ច្រើនរបស់ខ្លួនក្នុងការប្រកបរបររកស៊ី ឬធ្វើការជាដើម ហើយមិនសូវជាបានខ្វល់ខ្វាយ ឬខ្ជិលខ្វល់ខ្វាយអំពីសុខភាពរបស់ខ្លួន ដោយគិតថាមានលុយគឺអាចក្តីសុខសម្រាប់រូបខ្លួន និងគ្រួសារបានហើយ។
គំនិតមួយនេះភាគច្រើនកើតឡើងលើមនុស្សវ័យជំទង់ ឬក្រុមមនុស្សដែលមានអាយុប្រមាណជា៣៥ឆ្នាំចុះក្រោម នៅពេលដែលពេញកម្លាំងរកស៊ី និងធ្វើការរកលុយទុកដើម្បីត្រៀមសម្រាប់អនាគតរបស់ខ្លួនឯង។
ការគិត ការយល់ឃើញ និងការសម្រេចចិត្តរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ មិនមានអ្វីខុសនោះទេ ពីព្រោះវាជាសិទ្ធិរបស់បុគ្គល ប៉ុន្តែបើយើងក្រឡេកទៅមើលក្នុងមន្ទីរពេទ្យ សួរថា មានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដែលកំពុងសម្រាកព្យាបាលនៅលើគ្រែពេទ្យ? តើពួកគាត់ចង់សម្រាកព្យាបាលនៅលើគ្រែពេទ្យដែរ ឬទេ? តើមូលហេតុអ្វីបានជាពួគគាត់ត្រូវមកសម្រាកព្យាបាលបែបនេះ?
ខ្ញុំដឹងថាបងប្អូនភាគច្រើនប្រាកដជាដឹងចម្លើយនូវសំណួរទាំងអស់នេះ ពីព្រោះគ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចជៀសផុតពីជំងឺនោះទេ យ៉ាងហោចណាស់ក៏មានបងប្អូនសាច់ញាតិម្នាក់ធ្លាប់ឈឺផងដែរ។ នៅពេលមនុស្សយើងមិនទាន់ឈឺ ឬមិនទាន់មានជំងឺណាមួយ យើងប្រាកដជាមិនដឹងថាវាលំបាកប៉ុណ្ណានោះទេ។ ចំពោះខ្ញុំ ខ្ញុំធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ដែលខ្ញុំឈឹអស់រយៈពេលប្រមាណ២ឆ្នាំ។ ហើយ សួរថាខ្ញុំចង់ឈឺទេ? ខ្ញុំប្រាកដ៏ជាមិនចង់ទេ។ ចុះហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំឈឺ? ខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នកអំពីមូលហេតុរបស់វា។
ក្នុងចុងឆ្នាំ២០១៧ ជាពេលវេលាមួយដ៏ជូរចត់ខ្លាំងបំផុតសម្រាប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំត្រូវបែកផ្លូវជាមួយគូដណ្តឹងខ្ញុំ ខ្ញុំត្រូវបរាជ័យរឿងរកស៊ីអង្ករ ខ្ញុំត្រូវជំពាក់លុយគេ ជំពាក់លុយធនាគារ ខ្ញុំគ្មានការងារ គ្មានប្រាក់ចំណូលអ្វីបន្តិចសោះ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំនៅសល់គឺ «ជំនឿលើខ្លួនឯង» ជំនឿដែលខ្ញុំជឿថាខ្ញុំនឹងអាចធ្វើឱ្យខ្លួនឯងបានល្អប្រសើរឡើងវិញ អាចរកស៊ីនៅថ្ងៃណាមួយបានឡើងវិញ ទោះបីក្នុងខ្លួនពេលនោះ ខ្ញុំគ្មានសូម្បីតែមួយរៀល។
មុនពេលដែលខ្ញុំបានបែកជាមួយគូដណ្តឹងរបស់ខ្ញុំ គឺខ្ញុំនៅសល់តែទូរស័ព្ទ និងចិញ្ចៀនមួយវង់ដែលនៅជាប់ដៃ។ ខ្ញុំបានយកវាទៅលក់បាន១០០ដុល្លារដើម្បីអាចចាប់ផ្តើមអ្វីមួយថ្មីសម្រាប់ខ្លួនឯង។ នៅពេលនោះខ្ញុំបានឃើញមុខរបរមួយទើបតែបង្កើតថ្មីក្នុងស្រុកខ្មែរគឺ ផាសអេប (Passapp) ដែលជាកម្មវិធីរកអ្នកដំណើរតាមរយៈទូរសព្ទ័ដៃ។ ខ្ញុំបានគិតយ៉ាងយូរ ថាខ្ញុំគួរធ្វើវាដែរឬទេ? វាសាកសមជាមួយខ្ញុំដែលនឹងត្រូវធ្វើវាដែរឬទេ? ប្រសិនបើអ្នកផ្ទះរបស់ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំធ្វើបែបនេះ តើពួកគាត់មានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ក្នុងនាមខ្ញុំជាមនុស្សម្នាក់ធ្លាប់មានការងារល្អ និងធ្លាប់រកស៊ីខ្លួនឯងបែបនេះ?
នៅពេលនោះជាពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែលំបាកខ្លាំងបំផុត ដែលមិនអាចប្រាប់អ្នកណាម្នាក់បានឡើយ ទាំងរឿងបរាជ័យការរកស៊ី ទាំងវិបត្តិហិរញ្ញវត្ថុ។ ខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តសុំជួលកង់បីឥណ្ឌាពីក្រុមហ៊ុន ផាសអេប ប៉ុន្តែនៅពេលនោះខ្ញុំមិនមានលុយគ្រប់សម្រាប់ជួលនោះទេ ដោយលក្ខខណ្ឌរបស់ក្រុមហ៊ុន តម្រូវឱ្យបង់ប្រាក់មុនមួយខែមុនចំនួន១៥០ដុល្លារ និងប្រាក់កក់ចំនួន៤០ដុល្លារ។ ខ្ញុំរឹតតែពិបាកចិត្តបន្ថែមទៀត ហើយសួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំគូរធ្វើបែបណា តើអ្នកណាអាចជួយខ្ញុំបាន ប្រសិនបើខ្ញុំស្លាប់ប្រហែលជារឿងទាំងអស់នោះអាចល្អហើយមើលទៅ ព្រោះមិនចាំបាច់អំពល់ទុក្ខដល់អ្នកដទៃទៀត។ អ្វីដែលបានកើតឡើងលើខ្ញុំទាំងអស់នេះវាបានធ្វើឱ្យខ្ញុំគិតច្រើនមែនទែន និងក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលបាក់ទឹកចិត្តខ្លាំង ជួបបញ្ហាសឹងតែមិនគួរឱ្យជឿថាខ្ញុំធ្លាក់ខ្លួនដល់កម្រិតនេះសោះ។
ប៉ុន្តែវាហាក់ដូចជាសំណាងរបស់ខ្ញុំដែរ នៅពេលខ្ញុំទៅជួលកង់បីនៅក្រុមហ៊ុននោះ មានបងប្រុសម្នាក់គាត់បានយកកង់បីឥណ្ឌាដែលគាត់ជួលទៅសងក្រុមហ៊ុនវិញ ដែលពេលនោះក្រុមហ៊ុនគឺនៅសល់តែមួយគ្រឿងហ្នឹងគត់។ ខ្ញុំមានលុយ១០០ដុល្លារក្នុងដៃ តែលក្ខខណ្ឌក្រុមហ៊ុនកង់បីតម្រូវឱ្យបង់១៩០ដុល្លារ តើខ្ញុំគួរធ្វើបែបណា? ខ្ញុំបានព្យាយាមទាក់ទងទៅមនុស្សស្គាល់គ្នា ទាក់ទងទៅខ្ចីពួកម៉ាក់ ខ្ចីលុយបងប្អូន ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនបានទទួលសូម្បីតែមួយរៀល។
ហ៊ឹម! ខ្ញុំមិនបានបោះបង់នោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានព្យាយាមនិយាយទៅកាន់បងប្រុសម្នាក់ ដែលជាអ្នកមើលការខុសត្រូវនៅកន្លែងនោះ ដោយសុំអង្វរគាត់អស់រយៈពេលយ៉ាងយូរ ហើយគាត់ក៏បានទាក់ទងទៅម្ចាស់ក្រុមហ៊ុន ដែលលទ្ធផលចុងក្រោយ គឺគាត់អាចសម្រួលឱ្យខ្ញុំបង់លុយមួយអាទិត្យម្តងៗ ដែលក្នុងមួយថ្ងៃថ្លៃជួល៥ដុល្លារ និងប្រាក់កក់៤០ដុល្លារ ហើយត្រូវតម្កល់ឯកសារមួយចំនួន និងត្រូវការអ្នកធានាម្នាក់ ដែលជាគូដណ្តឹងខ្ញុំ រស់នៅភ្នំពេញ។
នៅថ្ងៃដំបូងដែលខ្ញុំចេញរត់កង់បីនោះ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តមែនទែន ដែលខ្ញុំអាចរកប្រាក់ចំណូលបានច្រើនគួរសមដែរ និងមិននឹកស្មានដល់ពីមុន។ ប៉ុន្តែចាប់តាំងពីខ្ញុំជួលកង់បីរួចមក ខ្ញុំមិនដែលប្រាប់អ្នកណាផ្សេងទៀតនោះទេ សូម្បីអ្នកផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានកុហកពួកគាត់ថា ខ្ញុំទៅធ្វើការនៅខេត្តមួយរយៈពេល ពីព្រោះខ្ញុំមិនចង់ឱ្យអ្នកណាម្នាក់ដឹងនោះទេ ហើយខ្ញុំខ្លួនឯងពេលចេញរត់កង់បីដំបូងៗ ក៏មានអារម្មណ៍ខ្លាចៗ និងខ្មាសអៀនដែរ។
បានប្រមាណជា២ខែក្រោយមក ក៏ជិតដល់ថ្ងៃរៀបការរបស់ខ្ញុំ ទាំងដែលខ្ញុំគ្មានលុយសូម្បីតែបន្តិចជាប់ខ្លួន។ ខ្ញុំបានព្យាយាមនិយាយជាមួយអ្នកផ្ទះ ដោយសូមអង្វរ និងនិយាយសុំខ្ចីលុយមួយចំនួនរៀបការសិន ប៉ុន្តែអ្នកផ្ទះនិយាយមកវិញថាខ្ញុំនៅក្មេងណាស់អាយុទើបតែ២៥ឆ្នាំហ្នឹង ចាំអាយុ៣០ជាងក៏គ្មានបញ្ហានោះដែរ។ នៅពេលគ្រួសាររបស់ខ្ញុំមិនព្រម ខ្ញុំក៏បានទៅនិយាយជាមួយគ្រួសារខាងស្រី ថាខ្ញុំសូមពន្យាពេល២ឆ្នាំទៀតបានដែរឬទេ ពីព្រោះពេលនេះខ្ញុំកំពុងមានវិបត្តិហិរញ្ញវត្ថុ មិនអាចដោះស្រាយបានភ្លាមៗនោះទេ។ ដោយសភាពរបស់ខ្ញុំពេលនោះគ្មានអ្វីសោះក្នុងដៃ ហើយជួបបញ្ហាបែបនេះទៀត ម្យ៉ាងទៀតមានអ្នកគ្រួសារផ្សេងដែលជាអ្នកស្គាល់គ្រួសារខាងស្រី ក៏គេបានទាក់ទងឱ្យប្អូនប្រុសរបស់គេ ដោយខ្ញុំទទួលបានចម្លើយវិញថា គឺមិនអាចពន្យាពេលបាននោះទេ ព្រោះមើលហុងស៊ុយល្អនៅឆ្នាំនេះ អញ្ចឹងមានតែផ្តាច់ពាក្យ។
ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ខ្ញុំបានផ្តាច់ការទាក់ទងទាំងអស់ មិនថាពួកម៉ាក គ្រួសាររបស់ខ្ញុំ និងគ្រួសារអតីតគូដណ្តឹង ហើយខ្ញុំចាប់ផ្តើមស្រងូតស្រងាត់ កើតទុក្ខម្នាក់ឯង រស់នៅម្នាក់ឯង ដោះស្រាយបញ្ហាអ្វីៗដោយខ្លួនឯង ហើយគ្រប់ទីកន្លែងនៅក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ សុទ្ធសឹងតែជាកន្លែងខ្ញុំអាចគេងបាន ពីព្រោះខ្ញុំមិនទាន់មានលុយជួលផ្ទះ ហើយម្យ៉ាងខ្ញុំតែម្នាក់ឯង ខ្ញុំកំពុងត្រូវការដោះស្រាយបញ្ហាដែលខ្ញុំប្រឈម ដូច្នេះខ្ញុំសម្រេចចិត្តយកការ៉ាស់សាំងធ្វើជាទីកន្លែង ហើយកង់បីធ្វើជាដំបូលស្នាក់នៅ ដោយគេងនៅក្នុងកង់បីឥណ្ឌានោះផ្ទាល់តែម្តង។ ព្រឹកឡើងខ្ញុំត្រូវភ្ញាក់ម៉ោង៤កន្លះ ដើម្បីបានចូលងូតទឹកក្នុងបន្ទប់ទឹកនៅម៉ាតទំនិញនោះ ហើយម៉ោង១០ ឬ១១ យប់ទើបខ្ញុំមកកន្លែងគេងវិញ។
បទពិសោធន៍មួយនេះវាមិនអាក្រក់សម្រាប់ខ្ញុំនោះទេ ដោយវាបានបង្រៀនខ្ញុំឱ្យមើលឃើញមនុស្សមួយចំនួនទៀតដែលលំបាកជាងខ្ញុំ ដែលមានទាំងគេងក្រោមស្ពាន គេងលើស៊ីក្លូ គេងលើម៉ូតូ គេងលើម៉ូតូកង់បី គេងនៅក្នុងម៉ាតលក់ដូរជាដើម។ នៅពេលនោះខ្ញុំពិតជាយល់នូវរស់ជាតិជីវិត ពីព្រោះមិនមែនមានតែយើងទេដែរលំបាក មនុស្សជាច្រើនទៀតដែលលំបាកជាងយើង អញ្ចឹងនៅពេលដែលខ្ញុំឃើញចាស់ៗ សម្រាន្តនៅតាមផ្លូវ ខ្ញុំតែងតែទិញបាយ ឬនំប៉ាវជួនពួកគាត់ពិសារ ទោះបីជាខ្ញុំមិនទាន់មានលទ្ធភាពសមរម្យសម្រាប់ខ្លួនឯងក៏ដោយ។
នៅកន្លែងដែលខ្ញុំចតកង់បីសម្រាប់គេងវិញ នៅទីនោះមានបងប្រុសម្នាក់វ័យប្រមាណ៣០ឆ្នាំ តែងតែមកគេងថ្ពោបមុខនៅលើតុនៅក្នុងម៉ាតទំនិញ២៤ម៉ោង ដែលរូវរាងរបស់គាត់ស្គមរីងរៃ ហើយមានស្ពាយកាបូបមួយជាប់ខ្លួនជានិច្ច។ ខ្ញុំចូលទៅទិញឥវ៉ាន់ និងទិញទឹកដោះគោ ឬចំណីយកទៅឱ្យគាត់ពិសារ គាត់ពិតសប្បាយ និងអរគុណខ្ញុំខ្លាំងមែនទែន។
បើមើលទៅជីវភាពរបស់គាត់មិនមែនជាអ្នកធូរធារនោះទេ ហើយសឹងតែគ្មានអ្នកណាម្នាក់ទៅនិយាយលេងជាមួយគាត់ទៀតផង ប៉ុន្តែសម្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនដែលប្រកាន់ឋានៈ ឬតួនាទីអ្វីនោះទេ ហើយខ្ញុំជាមនុស្សម្នាក់ចូលចិត្តជួយមនុស្សជុំវិញខ្លួន ទៅតាមអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើទៅបាន។ ដូច្នេះខ្ញុំតែងតែនិយាយលេងជាមួយគាត់ សឹងរាល់ថ្ងៃ ហើយខ្ញុំបានឃើញគាត់ក្អកកណ្តាសដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនបានចាប់អារម្មណ៍អ្វីទាំងអស់។
អស់រយៈពេលប្រមាណកន្លះឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំមានជីវភាពរៀងធូរធារឡើងវិញ ហើយពេលនោះពួកម៉ាក់ខ្ញុំបានព្យាយាមទាក់ទងខ្ញុំឱ្យទៅស្នាក់នៅជាមួយគាត់ ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តទៅនៅជាមួយ ដោយខ្ញុំគិតថាវាក៏ដល់ពេលដែលខ្ញុំគួរមានកន្លែងមួយសមរម្យសម្រាប់ស្នាក់នៅដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែមិនទាន់ចង់ត្រឡប់ចូលផ្ទះវិញទេ លុះត្រាតែខ្ញុំមានមុខរបរ និងឡានជិះផ្ទាល់ខ្លួនសិន។
ស្នាក់នៅជាមួយពួកម៉ាក មិនបានប៉ុន្មានខែ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមមានអាការៈ ក្តៅខ្លួន ក្អក អស់កម្លាំងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ខ្ញុំព្យាយាមទៅពេទ្យពូមួយកន្លែង ទៅមួយកន្លែង ប៉ុន្តែនៅតែមិនបាត់សោះ រហូតមានគេប្រាប់ថា ប្អូនសាកទៅពេទ្យរបេងពិនិត្យសិនទៅ ព្រោះអាការៈបែបហ្នឹងស្រដៀងជំងឺសួត។ ខ្ញុំក៏បានទៅពេទ្យរបេង ពេលនោះខ្ញុំពិតជាបានពិនិត្យឃើញមានមេរោគរបេងមែន ដោយមានស្នាមរបួសត្រង់សួតរបស់ខ្ញុំបន្តិច ហើយខ្ញុំមិននឹកស្មានដល់ថាជំងឺមួយនេះវាកើតលើរូបខ្ញុំ ទាំងគ្មានបងប្អូនណាម្នាក់ធ្លាប់មានជំងឺនេះពីមុននោះទេ។
ទោះបីជាខ្ញុំឈឺ ខ្ញុំនៅតែព្យាយាមមិនប្រាប់អ្នកផ្ទះរបស់ខ្ញុំទេ ខ្លាចគាត់បារម្ភខ្លាំងពីខ្ញុំ ខ្ញុំព្យាយាមព្យាបាលខ្លួនឯង ទាំងការចាយវាយ និងអ្វីផ្សេងៗទៀត ហើយខ្ញុំគ្មានបានរកចំណូលអ្វីទាល់តែសោះ គឺគេងសម្រាកនៅលើគ្រែតែម្តង។
ប៉ុន្តែនៅពេលនោះគ្រួសាររបស់ពួកម៉ាកដែលខ្ញុំស្នាក់នៅជាមួយបានជួយមើលថែរខ្ញុំយ៉ាងល្អ។ ចំពោះកង់បីដែលខ្ញុំជួលខាងក្រុមហ៊ុន ដែលខ្ញុំបង់លុយចោល ទុកកង់បីទំនេរ ២ទៅ៣ខែ ដោយគិតថានឹងត្រលប់ទៅរកស៊ីវិញ ប៉ុន្តែដោយសារការចំណាយច្រើន ហើយលុយដែលរកបានសន្សំពីមុនក៏ជិតអស់ ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តប្រគល់ទៅឱ្យក្រុមហ៊ុនវិញ។
មួយរយៈពេលក្រោយមក ក្រុមហ៊ុនមួយជ្រើសរើសបុគ្គលិក ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តដាក់ពាក្យធ្វើការវិញ ទាំងខ្លួននៅមិនទាន់ជាសះស្បើយនៅឡើយ ប៉ុន្តែដោយសារជីវភាព មិនអាចសម្រាក ឬដេកស៊ីបែបនេះបានយូរទៀត ក៏ខ្ញុំសម្រេចចិត្តទៅធ្វើការនៅខេត្តមួយរយៈ។
មិនបានប៉ុន្មាន ខ្ញុំជាមនុស្សម្នាក់នៅតែចង់រកស៊ី ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តបោះបង់ការងារនៅខេត្ត ហើយមកនៅជាមួយបងប្អូនដែលជាអ្នកលក់ដូរនៅផ្សារដើមគរ។ ខ្ញុំត្រូវក្រោកម៉ោង៣ទាបភ្លឺដើម្បីលក់ដូរ។ សុខភាពរបស់ខ្ញុំទើបតែជាសះស្បើយ ប៉ុន្តែមិនបានប៉ុន្មានខែផង ខ្ញុំចាប់ផ្តើមធ្វើទុកម្តងទៀត អាការៈដូចលើកមុនអញ្ចឹង ហើយក៏បានទៅពេទ្យពិនិត្យម្តងទៀត ឃើញថាមានរបួសនៅស្នាមចាស់ដដែល ព្រោះមកពីខ្ញុំធ្វើការខ្លាំងពេក ពេលខ្លះអត់ងងុយក៏មាន ដែលនេះជាលើកទី២សម្រាប់ខ្ញុំ ហើយក៏ជាដំណាក់កាលមួយព្យាបាលយូរជាងមុនផងដែរ។
លើកនេះ ខ្ញុំគេងនៅពេទ្យតែម្នាក់ឯង ហើយក៏ជាដំណាក់កាលមួយដែលខ្ញុំគ្មានសល់អ្វីទៀតនោះដែរ ប៉ុន្តែដោយខ្ញុំជឿថា ថ្ងៃណាមួយខ្ញុំនឹងក្លាយជាមនុស្សរឹងមាំម្នាក់ ដែលអាចមានមុខរបរមួយនៅក្នុងដៃផ្ទាល់ខ្លួន។
គេងបណ្តើរ នឹកអ្នកផ្ទះបណ្តើរ ទឹកភ្នែកហូររលីងរលោងបណ្តើរ ក្នុងបន្ទប់តែម្នាក់ឯង អារម្មណ៍ក្តុកក្តួលដែលគ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចដឹងថាខ្ញុំគិតអ្វី ចង់បានអ្វីនោះទេ ហើយទោះបីជាគេងម្នាក់ឯងនៅក្នុងបន្ទប់មួយដ៏ស្ងាត់នៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ក៏ខ្ញុំមិនប្រាប់អ្នកផ្ទះរបស់ខ្ញុំដែរ ព្រោះខ្ញុំមិនចង់ឱ្យពួកគាត់មកលំបាកជាមួយខ្ញុំនោះទេ ខ្ញុំតែងតែប្រាប់ខ្លួនឯងថា ខ្ញុំធំហើយ ខ្ញុំនឹងមើលថែរខ្លួនឯងឱ្យបានល្អ មិនឱ្យអ្នកទាំងអស់គ្នា អស់សង្ឃឹមនោះទេ។
ដោយសភាពខ្ញុំនៅក្នុងពេទ្យម្នាក់ឯងបែបនេះ បងប្អូនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំ បារម្ភខ្លាចខ្ញុំគិតខ្លី បានលួចប្រាប់អ្នកផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ឱ្យពួកគាត់មកទទួយកខ្ញុំទៅផ្ទះវិញ។ ហើយនៅពេលមកដល់ផ្ទះ អារម្មណ៍នៅតែចង់ចាប់ផ្តើមរកស៊ីនៅពេលណាមួយដែលខ្លួនបានជាសះស្បើយ។ ហើយមកដល់ពេលនេះខ្ញុំក៏បានព្យាបាលនូវជំងឺរបេងសួតនោះជាសះស្បើយផងដែរ។
ជាចុងក្រោយអ្វីដែលខ្ញុំចង់ចែករំលែកទៅមនុស្សគ្រប់គ្នា ពិសេសយុវវ័យ គឺកុំខំរកលុយខ្លាំងពេក ត្រូវមានពេលគិតពីសុខភាពរបស់ខ្លួនឯងខ្លះផង នៅពេលយើងមិនទាន់ឈឺ យើងអាចចាយលុយនោះបាន តែដល់ពេលយើងឈឺ កុំសង្ឃឹមថាអាចចាយលុយនោះបានឱ្យសោះ ពីព្រោះពេលយើងឈឺលុយហូរចេញដូចទឹកអញ្ចឹង ហើយពេលវេលារបស់មនុស្សម្នាក់ៗមាន២៤ម៉ោងដូចគ្នា ហេតុអ្វីបានជាដល់ពេលចាស់ ឬឈឺ បានខំព្យាយាមក្រោកពីព្រឹកទៅហាត់ប្រាណ និងគិតគូរអំពីសុខភាព? ចុះប្រសិនបើយើងហាត់ប្រាណតាំងពីក្មេង វាធ្វើឱ្យយើងមានរូបរាងស្អាត ហើយបានសុខភាពល្អទៀត បែបហ្នឹងអត់ល្អឬ? ដូច្នេះ «កុំចាំដល់ឈឺ បានស្តាយក្រោយ»។
ហើយខ្ញុំអរគុណនូវបទពិសោធន៏ជីវិតខ្លួនឯង ដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំក្លាយជាមនុស្សម្នាក់រឹងមាំ ចេះស្រលាញ់សុខភាពខ្លួនឯង ចេះស្រលាញ់ការអានសៀវភៅឡើងវិញ និងអាចមើលឃើញផ្លូវថ្មីសម្រាប់ធ្វើឱ្យខ្លួនឯងពោរពេញដោយក្តីសុខបំផុត៕
