(ភ្នំពេញ)៖ នាម៉ោង១រសៀល ក្នុងបន្ទប់ជួលមួយកន្លែងក្បែរសាលាបឋមសិក្សាហ៊ុននាង យ៉ាម៉ាប៊ីកូ ក្នុងសង្កាត់ទឹកថ្លា ខណ្ឌសែនសុខ រាជធានីភ្នំពេញ ដែលគេតែងស្គាល់ថា ជាកន្លែងរបស់កម្មករកម្មការិនីរោងចក្រកាត់ដេរនិយមជួលស្នាក់នៅ ហាក់មានសភាពអ៊ូអរប្លែកពីម៉ោងធ្វើការសព្វដង ដោយសារកម្មករខ្លះមិនមានការងារធ្វើដូចមុន។
ស្ថិតក្នុងសម្លៀកបំពាក់នៅផ្ទះពណ៌ប្រផេះ កំពុងអង្គុយលេងជាមួយឆ្មានៅមុខបន្ទប់ជួល អ្នកស្រី ថុល ស៊ីណាត អតីតកម្មការិនីរោងចក្រវ៉ាយអូលែត បានប្រាប់ Newsroom Cambodia នៅថ្ងៃទី២២ ខែកញ្ញា ថា អ្នកស្រីពុំមានការងារធ្វើអស់រយៈពេលជាង៥ខែមកហើយ ចាប់តាំងពីរោងចក្រដែលអ្នកស្រីធ្វើការបិទទ្វារលែងដំណើរការតាំងពីខែឧសភាមក។ អ្នកស្រីបន្តថា ពីមួយខែទៅមួយខែ ជីវភាពរស់នៅរបស់អ្នកស្រីកាន់តែលំបាកទៅៗ ដោយសារបាត់បង់ចំណូលទាំងស្រុងពីការងារជាកម្មកររោងចក្រកាត់ដេរ ដែលជាប្រភពចំណូលតែមួយគត់របស់អ្នកស្រី។
អតីតកម្មការិនីកាត់ដេររោងចក្រវ៉ាយអូលែតដែលធ្លាប់បានធ្វើការអស់រយៈពេល៤ឆ្នាំ រូបនេះបន្ថែមថា អ្នកស្រីជួបការលំបាកខ្លាំងបំផុតនៅពេលចុងខែម្តងៗ ព្រោះអ្នកស្រីត្រូវការចំណាយច្រើន ដូចជាថ្លៃបន្ទប់ជួល ថ្លៃទឹកភ្លើង និងត្រូវសងបំណុលធនាគារជារៀងរាល់ខែផងដែរ។
«រាល់ខែត្រូវចំណាយច្រើនណាស់អូនអើយថ្លៃផ្ទះ៥០ដុល្លារ ទឹកភ្លើង៤ម៉ឺន បង់ឲ្យធនាគារ ២-៣រយដុល្លារទៀត» ។
អ្នកស្រី ថុល ស៊ីណាត បន្ថែមទាំងទឹកមុខស្រពោនថា អ្នកស្រីបានដើរស៊ីឈ្នួលដេរខោអាវឲ្យរោងចក្រនានាក្នុងរាជធានីភ្នំពេញជាប្រចាំថ្ងៃ ពេលដែលរោងចក្រណាខ្វះកម្មករត្រូវបញ្ចេញទំនិញបន្ទាន់។ អ្នកស្រីថា អ្នកស្រីទទួលបានកម្រៃ១ដុល្លារក្នុងមួយម៉ោង ហើយធ្វើការ១០ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ ប៉ុន្តែមិនមានខោអាវដេររាល់ថ្ងៃនោះទេ គឺមានយូរៗម្តង ហើយក្រៅពីនោះអ្នកស្រីចងការលុយគេមកចាយវាយខ្លះ។
«បងរកបានតាមថ្ងៃអូនអើយ ថ្ងៃណាគេបន្ទាន់ខោអាវ គេហៅទៅដេរទៅ ថ្ងៃណាអត់មានអត់បានលុយទៅ តែគេគិតឲ្យមួយម៉ោងម៉ារៀល [ដុល្លារ] ដែរ ដេរ១០ម៉ោងបាន១០រៀល [ដុល្លារ] អីចឹងទៅ ពេលអត់ខ្លះទៀតខ្ចីគេទៅ ពេលមានបង្វិលសងគេវិញអីចឹងទៅ»។
បើតាមរបាយការណ៍ស្រាវជ្រាវថ្មីមួយរបស់វេទិកាអនាគត (Future Forum) បង្ហាញថា អ្នកជាប់ជំពាក់បំណុល១ភាគ៣ គឺពួកគេបានបង្ខំចិត្តចងការប្រាក់ពីឯកជនបន្ថែមទៀតដើម្បីយកមកដោះស្រាយបំណុលដែលមានស្រាប់ និងដោះស្រាយជីវភាពផងដែរ។
ជាស្រ្តីមេម៉ាយមានកូន២នាក់ និងមានម្តាយចាស់នៅស្រុកកំណើតត្រូវឧបត្ថម្ភផង អ្នកស្រី ថុល ស៊ីណាត កម្មការិនីវ័យ៤០ឆ្នាំរូបនេះបានបន្តរៀបរាប់ថា អ្នកស្រីពិបាកនឹងរកការងារថ្មីនៅតាមរោងចក្រផ្សេងៗ ដោយសាររោងចក្រភាគច្រើនសុទ្ធតែកំពុងកាត់បន្ថយបុគ្គលិក ឯរោងចក្រខ្លះទៀតមិនរើសកម្មករថ្មីចូលទេ ដោយគេទទួលយកតែកម្មករដែលគេបានព្យូរការងារកន្លងមកឲ្យចូលធ្វើការវិញប៉ុណ្ណោះ។
«ព្រឹកមិញខ្ញុំទៅធ្វើតេស្តនៅរោងចក្រថៃ តែគេអត់យកយើងទេ មួយរយៈមុនពេលមានជំងឺហ្នឹងគេរំសាយ ដល់ពេលគេរើសវិញ គេយកតែកម្មករគេ ដល់ពេលយើងវាអត់ការងារធ្វើទៀត»។
បន្ថែមពីលើចំណាយផ្សេងៗប្រចាំខែ អ្នកស្រី ស៊ីណាត បានត្អូញត្អែរថា អ្នកស្រីត្រូវចំណាយលុយមួយផ្នែកទៀតពីការសន្សំរបស់អ្នកស្រី បូករួមនឹងលុយខ្ចីគេខ្លះដើម្បីថែរទាំសុខភាព ព្រោះអ្នកស្រីទើបតែវះកាត់សាច់ច្រមុះកាលពីខែមុនដូចនេះ អ្នកស្រីត្រូវចំណាយលើថ្លៃថ្នាំ និងការពិនិត្យជាមួយគ្រូពេទ្យឲ្យបានទៀងទាត់។
គួរបញ្ជាក់ថា រោងចក្រវ៉ាយអូលែត អឹភែរឹល (ខេមបូឌា) បានប្រកាសបិទទ្វារចាប់តាំងពីខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២០មក បន្ទាប់ពីព្យូរការងារកម្មករអស់រយៈពេល២ខែ ដោយមូលហេតុពុំមានអ្នកបញ្ជាទិញពីក្រៅប្រទេស អំឡុងពេលនៃការរីករាលដាលជំងឺកូវីដ១៩។ នេះបើតាមការលើកឡើងរបស់ប្រធានរដ្ឋបាលរោងចក្រ វ៉ាយអូលែតលោក ប៊ូ សំណាង។
មិនខុសគ្នាពីអ្នកស្រីថុល ស៊ីណាត ប៉ុន្មាន អ្នកស្រី ឈូក សារ៉ាន់ អតីតកម្មការិនីរោងចក្រកាត់ដេរមូយស្ថិតនៅម្តុំសង្កាត់ទួលសង្កែ រាជធានីភ្នំពេញ អះអាងថា អ្នកស្រីក៏ជួបបញ្ហាជីវភាពខ្លាំងណាស់ដែរ បន្ទាប់ពីអ្នកស្រីត្រូវបានរោងចក្របញ្ឈប់ពីការងារតាំងពីខែមេសាមក។
អង្គុយបត់ជើងលើកម្រាលឥដ្ឋក្នុងបន្ទប់ជួលដ៏តូចចង្អៀតរបស់អ្នកស្រី ស្ថិតនៅម្តុំផ្សារទួលសង្កែថ្មី អតីតកម្មការិនីវ័យ២៧ឆ្នាំរូបនេះលើកឡើងថា រាល់ថ្ងៃអ្នកស្រីកំពុងខ្វះខាតខ្លាំង ជាពិសេសខ្វះថវិកាដើម្បីសងបំណុលធនាគារចំនួន៥ពាន់ដុល្លារ ដែលអ្នកស្រី និងប្តីបានខ្ចីកាលពីមុនផ្ទុះឡើងនៃជំងឺកូវីដ១៩ ដើម្បីយកទៅទិញម៉ូតូកង់បីឥណ្ឌា យកឲ្យប្តីប្រកបរបរ។
អ្នកស្រីបន្តថា ក្នុងរយៈពេលមួយខែ អ្នកស្រីត្រូវបង់រំលោះឲ្យធនាគារចំនួន២រយដុល្លារសម្រាប់រយៈពេល៣ឆ្នាំ ដែលមកទល់ពេលនេះអ្នកស្រីទើបបង់ឲ្យធនាគារបាន៤ខែប៉ុណ្ណោះ។
«ខ្ញុំជំពាក់ធនាគារ៥ពាន់ ខ្ចីយកមកទិញកង់បីឲ្យប្តីរត់មុនកូវីដនឹងទេ ទើបបង់បាន៤ខែហ្នឹងដល់ឥលូវអស់ការងារធ្វើបាត់»។
ស្រ្តីដែលមានកូនស្រីអាយុ៧ឆ្នាំម្នាក់ក្នុងបន្ទុកផងនោះបន្ថែមថា រាល់ថ្ងៃអ្នកស្រីពឹងទាំងស្រុងលើប្រាក់ចំណូលពីប្តីដែលប្រកបរបររត់កង់បី យកមកចាយវាយ ទិញម្ហូបអាហារប្រចាំថ្ងៃ ដោយត្រូវចាយត្បិតត្បៀតខ្លាំងព្រោះត្រូវសន្សំលុយបង់ធនាគារ២រយដុល្លារ និងថ្លៃបន្ទប់ជួលបូករួមទាំងទឹកភ្លើងចំនួន៤០ដុល្លារទៀតនៅចុងខែ។
«យើងត្រូវចាយតិច មិនអាចចាយច្រើនបានទេ តែមិនចឹងដល់ចុងខែអត់មានលុយឲ្យថ្លៃផ្ទះថ្លៃទឹកភ្លើងគេទេ សំខាន់អាបង់ធនាគារនឹងទៀត»។
អ្នកស្រីបន្ថែមថា ប្រសិនបើមិនអាចរកការងារថ្មីធ្វើបាន នោះអ្នកស្រីប្រហែលជាត្រូវខ្ចីលុយគេយកធ្វើដើមទុនរកស៊ី រួមជាមួយចំណូលប្តីអ្នកស្រីពីការរត់កង់បី ដើម្បីដោះស្រាយជីវភាព និងសងធនាគារ។
«បើសិនជាមានលុយខ្ញុំចង់រកស៊ីម្តង អត់ចង់ដេរទៀតទេ តែយើងវាអត់ដើមទុន មិនដឹងធ្វើម៉េចមានតែខ្ចីគេនឹងឯង»។
កាលពីដើមខែកក្កដាកន្លងទៅ សមាគមរោងចក្រកាត់ដេរនៅកម្ពុជាបានចេញសេចក្តីថ្លែងការណ៍រួមមួយជាមួយសមាគមដេរស្បែកជើងកម្ពុជា និងសភាពាណិជ្ជកម្មអឺរ៉ុបនៅកម្ពុជា ដោយបង្ហាញថា មានរោងចក្រផលិតស្បែកជើង និងសម្លៀកបំពាក់សរុបប្រមាណជាង ៤០០រោងចក្រត្រូវបានផ្អាកដំណើរការ និងបានធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់កម្មករ-កម្មការិនីរោងចក្រកាត់ដេរជាង១៥ម៉ឺននាក់អត់ការងារធ្វើ ដោយសារតែរងផលប៉ះពាល់ពីជំងឺកូវីដ១៩។លោក ហេង សួរ អ្នកនាំពាក្យក្រសួងការងារ ប្រាប់ Newsropm Cambodia ថា
លោក អាត់ ធន់ ប្រធានសហភាពការងារកម្ពុជា(CLC) ប្រាប់ Newsroom Cambodia នៅថ្ងៃទី១២ ខែតុលានេះថា កន្លងមករដ្ឋាភិបាលបានផ្តល់ប្រាក់ចំនួន៤០ដុល្លារដល់កម្មករដែលត្រូវបានព្យួរការងារ តែលោកអះអាងថា ចំនួននេះអាចយកមកដោះស្រាយការលំបាកបានខ្លះប៉ុណ្ណោះ។លោកបន្ថែមថា កន្លងមកមានកម្មករខ្លះដែលបាត់បង់ការងារ បានយកទ្រព្យសម្បត្តិ និងរបស់មានតម្លៃរបស់ពួកគេទៅលក់ ដើម្បីបានប្រាក់យកមកសងបំណុលធនាគារ។
លោកថា៖ «ពីមុនមកអ្វីដែលខ្ញុំជួបប្រទះគឺគាត់យកសម្ភារៈទៅលក់ដើម្បីសងទៅការលំបាកអីទាំងអស់ហ្នឹង»។
Newsroom Cambodia បានព្យាយាមសុំការអធិប្បាយពីលោក ហេង សួរ អ្នកនាំពាក្យក្រសួងការងារ និងបណ្តុះបណ្តាលវិជ្ជាជីវៈ ប៉ុន្តែលោកពុំឆ្លើយតប។
កាលពីថ្ងៃទី២៦ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០២០ ក្រសួងការងារ និង បណ្តុះបណ្តាលវិជ្ជាជីវៈបានចាប់ផ្តើមបើកប្រាក់ឧបត្ថម្ភចំនួន៤០ដុល្លារជូនកម្មករនិយោជិតក្នុងវិស័យកាត់ដេរ និង វិស័យទេសចរណ៍ដែលត្រូវបានព្យួរកិច្ចសន្យាការងារជាបន្តបន្ទាប់។ នេះបើយោងតាមសេចក្តីជូនដំណឹងរបស់ក្រសួងការងារ។ គិតមកត្រឹមថ្ងៃទី៩ ខែតុលា ឆ្នាំ២០២០នេះ ក្រសួងបានផ្តល់ប្រាក់ឧបត្ថម្ភជូនកម្មករនិយោជិតក្នុងវិស័យកាត់ដេរ និងវិស័យទេសចរណ៍បានចំនួន៣៣លើកហើយ៕
