ខ្ញុំបាទឈ្មោះ យី សារ៉ាត់។ នៅសប្តាហ៍ទី៤នេះ ខ្ញុំបានចេញទៅ យកព័ត៌មាន អំពីការធ្វើកូដកម្ម របស់បុគ្គលិក ណាហ្គាវើលដ៍។ យកព័ត៌មាន នៅខាងក្រៅ បានធ្វើឲ្យ ខ្ញុំស្គាល់ ពីរបៀបធ្វើ ព័ត៌មាននៅខាងក្រៅ ស្គាល់បងៗអ្នកសារព័ត៍មាន និងដឹងពីសកម្មភាព ជាក់ស្ដែងរបស់រឿង។
Interviewing High-Ranking Government Officials… Was a Pleasant Experience
This week I experienced something different from the previous week as usually I interview normal people, monks, etc., but this week I interviewed high-ranking officials in government such as H.E. Mr. Chin Malin, spokesman of Ministry of Justice, H.E. Mr. Kim Santepheap, spokesman of the Ministry of Justice and H.E. Mr. Seng Sok Mony, spokesman of the Ministry of Cult and Religions. Before I called or wrote the officials a message via Telegram to interview them, I had doubts in my mind: “They are high ranking, and have positions as Excellencies, they may be not be easy to interview or may not answer my questions.” But it was different from my expectation — they are very friendly and cooperated to answer all my questions.
Even though I have founded a website, I am very poor with digital security, but I have an opportunity to learn about privacy and security with my trainer Mr. Robert Starkweather. After two lessons of privacy and security, I am understanding more how to protect my Gmail with the two-factor Authenticator application. And I know about hackers’ websites and how to protect my social media with secure passwords.
Me and 2020
Before you read this, let me take a minute of silence to mourn for all the things I set in 2019, which I should have done in 2018 because I made a promise to myself since 2017; you can also do the same for all the bad things you want to let go.
Wowww! Time flies like a missile, and it’s thrilling to see the rollercoaster of my life play out in all sorts of creative ways.
Anyway, I took a step back and realized life can be ridiculous as well as interesting at the same time, depending on your worldview. Therefore, I’ve chosen to forget all the damn past and start to move on.
In a single week, many things can happen. But what happened to the world in the first week of 2020 was even worse than my unfinished plans in previous years. I know I’m going to hell for comparing these, but a billion animals died in the wildfire in Australia, 36 construction workers in Kep lost their lives as the building collapsed, innocent people were dying and the frightening controversy of a possible World War III was caused by Iran, Iraq and the U.S. and many other tragic events caused by human beings.
So it reminded me of what Mark Twain said, “Politicians and diapers must be changed often, and for the same reason.” This DEJA-POO dramatically gave me many positive and negative thoughts.
Let’s first begin with my undesirable imagination: I don’t want to die young or witness the world suffering in any kind of war and violence again. It mentally disturbed me every time I was on social media, and I was pregnant with lypophrenia for the past whole week.
Plus, I have not set my 2020 goals or finished all of my bucket list yet; my mind is still temporarily closed for maintenance because of travitude. Likewise, I am not physically nor mentally ready yet.
On the other hand, I’m really grateful for where I am at now, CCIM training: It helped me to understand about news writing and realized what is happening around me. And yeah! I teamed up with my lovely partner, Theavy, and we managed to publish a news article together, about busy students’ health issues.
Frankly speaking, I didn’t know I was a textrovert until joining this program; this training has a magic that encourages the lazy student like me to enjoyably write blog and other posts almost every day.
Well, I always try to be a nice person but sometimes my mouth doesn’t cooperate, and now I know writing is the best way to express my thoughts.
Last but not least, I finally related to wabi-sabi — the discovery of beauty in imperfection and the acceptance of the cycle of life and death. Therefore, if you want to do something, just do it now. We might spend a lot of time holding the refrigerator door looking for an answer, but in real life we won’t have that much time.
Surprised!!! Did I sound really mature just now? If so, I think my writing skills are getting better now. Yayyyyyy!!!
P.S. If you want something more like this, click “Like” on Newsroom Cambodia’s FB page. We offer you many good articles and updated news.
បញ្ហាជួបប្រទះ នៃការប្រមូលព័ត៌មាន នៅខាងក្រៅ
សប្ដាហ៍នេះ ខ្ញុំទទួលបាន បទពិសោធន៍ថ្មី ជាច្រើន អំពីការចុះទៅសម្ភារសន៍ព្រឹត្តិការណ៍មួយ ដែលប្រជាសហគមន៍ មកពីខេត្តស្វាយរៀង និងខេត្តត្បូងឃ្មុំ។
ដោយសារលើកដំបូង ដែលជួបរឿងបែបនេះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ ខ្លូនឯងនៅ មានចំនុចខ្វះខាតជាច្រើន ក្នុងការប្រមូលព័ត៌មាន ពីពួកគាត់។ ខ្ញុំមិនបានដឹងអំពីសាវតានៃរឿងលម្អិត ជាហេតុធ្វើឲ្យខ្លួន មិនទាន់ស្វែងរកចំនុច រសើបនៃរឿងនេះ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា បន្ទាប់ពីចប់វគ្គបណ្ដុះបណ្ដាលនេះរួច នឹងទទួលបានភាពល្អប្រសើរផ្នែកសរសេរ និងចុះយកព័ត៌មានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ។
ជំហានទី៤ របស់ខ្ញុំឆ្ពោះទៅរកភាពជា អ្នកសារព័ត៌មាន
នេះជាសប្ដាហ៍ទីបួន ហើយនៃការចូលរួមរបស់ខ្ញុំ ជាមួយវគ្គបណ្ដុះបណ្ដាលក្នុងការសរសេរសារព័ត៌មាន ដែលរៀបចំឡើងដោយ មជ្ឍមណ្ឌលកម្ពុជា ដើម្បីប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយឯករាជ្យ(CCIM)។ វាបានធ្វើឱ្យខ្ញុំមានផ្លាស់ប្ដូរ និងយល់ដឹងច្រើន អំពីរបៀប នៃការធ្វើព័ត៌មាន ដែលប្រកបដោយក្រមសីលធម៌ និងមានវិជ្ជាជីវៈច្បាស់លាស់។
នៅពេលនេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំកំពុងតែជាអ្នកសារព័ត៌មានម្នាក់អញ្ចឹង។ ហើយនៅពេល ដែលខ្ញុំបានចុះទៅ យកព័ត៌មាន ឬក៏សម្ភាសន៍ តាមទូរសព្ទ ខ្ញុំយល់ថា វាបានធ្វើឱ្យខ្ញុំកាន់តែមានភាពក្លាហានជាងមុន និងអាចយល់ដឹងច្រើន អំពីរបៀបនៃការធ្វើទំនាក់ទំនងផងដែរ។ ប៉ុន្ដែ ក៏នៅមានចំណុច ជាច្រើនទៀត ដែលខ្ញុំនៅមិនទាន់យល់ដឹង អំពីវិស័យជាអ្នកសារព័ត៌មាននេះ ហើយខ្ញុំជឿថា វគ្គបណ្ដុះបណ្ដាលនេះ នឹងជួយឱ្យខ្ញុំអាចឈានជើង ចូលទៅក្នុងវិស័យមួយនេះបាន ដែលប្រកដោយក្រមសីលធម៌ និងមានវិជ្ជាជីវៈម្នាក់។
They Beg for Money; I Offer a Small Idea
By the Tonle Bati river, in Takeo Province, a historical tourist site. I am enjoying the fresh air in a comfortable place. Suddenly, four poor kids appear and ask for money.
Kids: Venerable, please give me money to buy food.
Sopich: How much do you need?
Kids: Depends on you.
Sopich: Do you know what is needed to get money?
Kids: Hehe, I don’t know.
Sopich: If you want money, you have play rock-paper-scissors with me. If you win, you get 500 riel.
Kids: No, I can’t.
Sopich: Nothing is given for free. I’m giving you a chance, why don’t you just try?
Suddenly, one of the children decides to give it a try, but the three others don’t. Finally, she wins, so she gets 500 riel.
Sopich, to the others: Do you want to try?
The kids are still shy, but they decide to play. However, they all lose. They cannot get money. Although I want to give, I won’t.
Sopich: You see. Only the smart and the educated people win, so please build up yourself to win in your life and not be a beggar anymore.
First Time Writing News, and Facing Difficulties
Journalism skills are harder than I thought.
My news article hasn’t come out as I expected; there are many mistakes I made, such as: forgetting to ask for more detailed information, not getting a nice photo, using the wrong word, wrong sentences, etc.
I’m facing more pressure in my own business that needs me to pay more intention, but I couldn’t manage my time well. I’m worried about my project, with my client needing to change some ideas, but I don’t have much time to discuss with my team.
Also my health condition is getting weak while I don’t have much time to rest.
I hope everything will get better after me and my “OK! You Win” team finishes the news article.
When I get busier, I don’t have enough time for my family and friends. My best friend asked me, “Do you think you’re not busy enough? Now I’ve nearly forgotten your face!”
I laughed at her and said, “I don’t know too, I just like to learn new things; especially, something about society and art, but it is getting tougher.”
I hope I can win over the difficulty and stay with my Newsroom 2 class until we all are complete.
បុគ្គលិក កាស៊ីណូ ណាហ្គាវើលដ៍ បន្តធ្វើកូដកម្ម ទាមទារ ឱ្យតំណាង ពួកគេចូល ធ្វើការវិញ
បុគ្គលិក ក្រុមហ៊ុនកាស៊ីណូ ណាហ្គាវើលដ៍ ប្រមាណជាង២០០០នាក់ បន្តនាំគ្នាធ្វើកូដកម្ម ទាមទារ តម្លើងប្រាក់ខែ និងតម្រូវឱ្យក្រុមហ៊ុននេះ ទទួលយកប្រធានសហជីព របស់ខ្លួន ចូលធ្វើការវិញ។
នេះជាថ្ងៃទី២ ហើយដែលបុគ្គលិកក្រុមហ៊ុនណាហ្គាវើលដ៍ (Naga World) ប្រមូលផ្តុំគ្នា នៅមុខក្រុមហ៊ុន បន្ទាប់ពី ការចរចាគ្នាមិនត្រូវ កាលពីរសៀលថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ដោយពួកគេទាមទារឱ្យ កញ្ញា ឈឹម ស៊ីថរ ចូលធ្វើការវិញ និងដោះស្រាយលក្ខខណ្ឌការងារមួយចំនួន។
ក្រុមហ៊ុន ណាហ្គា វើលដ៏ បានព្យួការងារ កញ្ញា ឈឹម ស៊ីថរ កាលពីខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១៩ បន្ទាប់ពីក្រុមហ៊ុនមួយនេះដឹងថា ក្រុមបុគ្គលិកគ្រោង ធ្វើយុទ្ធនាការទាមទារ ឲ្យថៅកែដំឡើងប្រាក់ឈ្នួលសមរម្យ។
កញ្ញា ឈុន សុខា ជាអនុប្រធានសហជីព ប្រចាំក្រុមហ៊ុន ណាហ្គាវើលដ៍ បានលើកឡើងថា កន្លងមកពួកគាត់បានធ្វើតាមនីតិវិធីនានា មួយចំនួនរួចមក ហើយជាមួយក្រុមប្រឹក្សាអាជ្ញាកណ្ដាល និងក្រសួងការងារ ដើម្បីរកដំណោះស្រាយ។ ប៉ុន្ដែ បញ្ហានេះនៅមិនទាន់មាន ដំណោះស្រាយណាមួយ ដែលអាចទទួលយកបាននៅឡើយទេ។ ហើយការណ៍នេះ បាននាំឱ្យមានការមិនពេញចិត្ដ និងឈានមកដល់ការធ្វើកូដកម្មរបស់បុគ្គលិកជាងពីរពាន់នាក់។
កញ្ញា សុខា និយាយថា៖ «បណ្ដឹងរបស់បុគ្គលិក-កម្មករខ្មែរ មានចំនួនស្នាមផ្ដិតមេដៃ ៣០៥៥នាក់ តែក្រសួងការងារ មានបួនបណ្ដឹង ដែលបុគ្គលិកបានប្ដឹង។ តែបែរជាគាត់ហ៊ានអះអាងថា បណ្ដឹងទាំងបួនមានបណ្ដឹងនៅចំណុចទីមួយ ដែលពាក់ព័ន្ធបណ្ដឹងទម្លាក់ការព្យួរការងារចេញ គឺជាបណ្ដឹងវិវាទការងារបុគ្គលទៅវិញ ដល់ពេលបីចំណុចទៀតគាត់ចាត់ចែងជាវិវាទរួម»។
អភិបាលរាជធានីភ្នំពេញ លោក ឃួង ស្រេង បានចេញមក សម្របសម្រួល នឹងជម្រុញឲ្យតំណាងក្រុមហ៊ុន និងតំណាងបុគ្គលិកជួបចរចារគ្នា។ លោកបានប្រាប់ឲ្យអភិបាលខណ្ឌចំការមន ជាអ្នករៀបចំជំនួបចរចារនេះឡើងនៅរសៀល ថ្ងៃទី៩ ខែមករា ឆ្នាំ២០២០។
លោក ឃួង ស្រេងមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំក៏ បានប្រាប់ អភិបាលខណ្ឌ ចំការមន ដើម្បីឲ្យ ខាងក្រុមហ៊ុន ហៅតំណាង សហជីព ទៅចរចារគ្នា ក្នុងតុចរចារ ដោយផ្អែក ទៅតាមលក្ខណ្ឌច្បាប់ និងលក្ខណ្ឌការងារ»។
កាលពីរសៀលថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ តំណាងបុគ្គលិក បានជួបប្រជុំជាមួយ តំណាងក្រុមហ៊ុន ណាហ្គាវើលដ៏អភិបាលខណ្ឌចំការមន និងអន្តរក្រសួង ប៉ុន្តែពុំទាន់មានដំណោះស្រាយនោះទេ។
រហូតមកដល់ព្រឹកថ្ងៃទី១០ ខែមករា នេះ បុគ្គលិកទាំងនោះ នៅតែបន្ដការធ្វើកូដកម្ម ដដែលដោយសារមិនទាន់មាន ដំណោះស្រាយ ណាមួយជូន ពួកគាត់នៅឡើយទេ។
កញ្ញា ឈុន សុខា បន្ថែមថា ពួកគេនឹងបន្តការធ្វើកូដកម្មនេះ រហូតទាល់តែក្រុមហ៊ុនមានដំណោះស្រាយជូនពួកគាត់។
អ្នកនាំពាក្យក្រសួងការងារ លោក ហេង សួរ មិនអាចទាក់ទងសុំធ្វើការអត្ថាធិប្បាយបាននោះទេ។
រាយការណ៍បន្ថែមដោយ លី ចាន់សុផល (Ly Chansophal) និង សំ សុពេជ្រ (Sam Sopich)
ចំនួនអ្នកអានសៀវភៅ នៅកម្ពុជាមានការកើនឡើង
ចំនួនយុវជនខ្មែរ ចាប់អារម្មណ៍ក្នុងការអានសៀវភៅ មានការកើនឡើងគួរអោយកត់សម្គាល់ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ជាពិសេសសៀវភៅបែបប្រលោមលោក និងសៀវភៅទស្សនៈ របស់បុគ្គលល្បីៗ ដើម្បីបង្កើនចំណេះដឹង និងកាត់បន្ថយភាពតានតឹង។
អ្នកធ្វើការផ្នែកបោះពុម្ពផ្សាយ និងអ្នកនិពន្ធសៀវភៅ បានលើកឡើងថា ចំនួនសៀវភៅបោះពុម្ពលក់ និងចែកចាយមានការកើនឡើង ដោយសារយុវជនខ្មែរងាកមកអានសៀវភៅ ជាចំណេះដឹង និងអ្នកខ្លះទៀត អានសម្រាប់ជាការកម្សាន្តដើម្បីអប់រំចិត្តធ្វើអោយផ្លូវចិត្តរឹងមាំ។
លោកស្រី ខ្លូត វិបុលឡា ប្រធានបណ្ណាគារជាតិ មានប្រសាសន៍ថា កត្តាដែលជួយដល់ កំណើនការអាននេះ គឺតាមរយៈប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម និងការផ្សព្វផ្សាយតៗគ្នា ពីម្នាក់ទៅម្នាក់ រៀបចំតាំងពិពណ៌ និងផ្តល់ជូនដោយពុំគិតថ្លៃ។
លោកស្រី វិបុលឡា បានកត់សម្គាល់ថា ក្នុងឆ្នាំ២០១០ ចំនួនអ្នកចាប់អារម្មណ៍ ចូលរួម តាំងពិពណ៌សៀវភៅ មានចំនួនត្រឹមតែ ៧០០ ទៅ១០០០នាក់ប៉ុណ្ណោះ ដែលចំនួននេះ បង្ហាញអំពីកំណើនអ្នកអាននៅកម្ពុជា មានចំនួនតិចតួចនៅឡើយ។ ប៉ុន្តែកំណើនអ្នកអាន មានការកើនឡើងខ្ពស់ ក្នុងការតាំងពិពណ៌សៀវភៅលើកទី៨ កាលពីថ្ងៃទី ថ្ងៃទី១៣ ដល់ថ្ងៃទី១៥ ខែ ឆ្នូ ឆ្នាំ២០១៩កន្លងទៅ ដែលមានចំនួនអ្នកចូលរូមរហូត ជិត១៨ម៉ឺននាក់។ ចំនួននេះបើធៀបទៅនឹងការចូលរួមតាំងពិពណ៌កាលពីឆ្នាំ២០១៨ មានចំនួន១៣ម៉ឺននាក់ គឺកើន ៥ម៉ឺននាក់។
លោកស្រី វិបុលឡា មានប្រសាសន៍ថា៖ «តាមរយៈការតាំងពិពណ៌សៀវភៅ៣ថ្ងៃនៅបណ្ណាល័យជាតិ ដែលយើងធ្វើកាលពីថ្ងៃទី១៣ ខ្ញុំគិតថា ភាគច្រើនអ្នកមកចូលរួមទិញសៀវភៅគឺយុវជនចូលរួម អ៊ីចឹងខ្ញុំគិតថា យុវជនឈានទៅរកការអានសៀវភៅបានច្រើន»។
អ្នកស្រី វិបុលឡា បានបន្តថា ចំពោះអ្នកអាន ជាទូទៅប្រចាំថ្ងៃ ក្នុងបណ្ណាល័យជាតិវិញ គឺមានពី១៤០នាក់ ទៅ២០០នាក់ក្នុងមួយថ្ងៃៗ។ សម្រាប់ថ្ងៃដែល និស្សិតត្រូវធ្វើកិច្ចការសាលាវិញ គឺមានចំនួនលើសពីនេះ។
លោកស្រី វិបុលឡា បានបន្ថែមថា សៀវភៅដែលលក់ដាច់ជាងគេ ក្នុងកម្មវិធីពិពណ៌សៀវភៅ គឹសៀវភៅប្រលោមលោក ដែលនិពន្ធដោយ លោក ម៉ុង ម៉ានិត ដោយត្រឹមរយៈពេលតែ ៣ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ សៀវភៅរបស់លោកបានលក់ដាច់រហតូដល់ទៅ៦០០០ក្បាល ។
ចំណែក លោក សុខ ចាន់ផល ជាអតីតអ្នកនិពន្ធចម្រៀង នៅផលិតកម្មរស្មីហង្ស មាស ហើយបច្ចុប្បន្នជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅប្រលោមលោក ដែលទទួលបានការគាំទ្រច្រើនពីយុវជនដែរនោះ ក៏បានលើកឡើងស្រដៀងគ្នានេះដែរ អំពីកំណើននៃអ្នកអានសៀវភៅ ដោយភាគច្រើនជាយុវជន និស្សិត ហើយប្រភេទសៀវភៅដែលពេញនិយមដាច់ជាងគេ គឺសៀវភៅប្រលោមលោក។
លោក ចាន់ផល មានប្រសាសន៍ថា៖ «ការតាំងពិពណ៌ឆ្នាំនេះខ្ញុំ មានការចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងមែនទែន ដែលបានឃើញពួកគាត់ចូលរួមច្រើនជាងឆ្នាំមុន…ដោយភាគច្រើនគឺគាត់ចូលចិត្តសៀវភៅបែបប្រលោមលោកមនោសញ្ចេតនា »។
លោក ចាន់ផល បានលើកឡើងបន្ថែមថា រាល់ពេលមានការតាំងពិពណ៌សៀវភៅ អ្នកនិពន្ធប្រលោមលោកមនោសញ្ចេតនារូបនេះ តែងចូលរួមហើយឆ្នាំបន្ទាប់ទៀត លោកថា នឹងចូលរួមបន្តទៀត ដោយលោករំពឹងថា នឹងកើនជារៀងរាល់ឆ្នាំនៃចំនួនអ្នកអាន។
គិតត្រឹមឆ្នាំ២០១៩ លោក ចាន់ផល បាននិពន្ធ គឺ៧ស្នាដៃ ហើយស្នាដៃដែលមានការពេញនិយមពីសំណាក់យុវជនខ្លាំងជាងគេ គឺសៀវភៅប្រលោមលោកគឺ សង្សារ១៤ថ្ងៃ។ សៀវភៅនេះ ត្រូវបានផលិតកម្មមួយ យកទៅផលិតជាខ្សែភាពយន្ត ដែលនឹងចាក់បញ្ចាំងនៅខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០២០ខាងមុនេះ។ ការនិពន្ធសៀភៅផ្តោតទៅលើយុវជនេះ គឺលោកចង់ឲ្យយុវជនយល់ដឹងអំពីជម្ងឺបាក់ទឹកចិត្ត និង ការលើកទឹកចិត្ត អប់រំចិត្តយុវជន។
ចំណែកនិស្សិតវ័យក្មេងម្នាក់កំពុងរកសៀវភៅក្នុងបណ្ណាល័យជាតិ គឺយុវជន ណោ ឆាយ វ័យ២២ឆ្នាំ មកពីខេត្តតាកែវ សិក្សានៅសកវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ ជានិស្សិតផ្នែកអក្សរសាស្រ្តឆ្នាំទី៤ បានរៀបរាប់ពីការកត់សម្គាល់របស់ខ្លួនថា កំណើននៃអ្នកអាននាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ គឺមានការកើនជាងឆ្នាំមុនៗ។ កំណើននេះគឺដោយសាររដ្ឋាភិបាល ជួយលើកស្ទួយពង្រឹងវិស័យអប់រំ។ លោកធ្លាប់ចូលរួមព្រឹត្តិការណ៍តាំងពិពណ៌សៀវភៅលើកទី៨ កាលពីពេលកន្លងទៅដែរ ដោយលោកសម្គាល់ឃើញ ភាគច្រើន ជានិស្សិតមកចូលរួម ហើយនិយមជាវសៀវភៅប្រភេទប្រលោមលោក។
លោក ឆាយ និយាយថា៖ «នៅពេលខ្ញុំអានសៀវភៅប្រលោមលោក ខ្ញុំអាចស្គាល់ស្នាដៃរៀមច្បង របស់យើង អាចឲ្យខ្ញុំចេះវិភាគរិះគន់ ពិចារណា វិនិច្ឆ័យឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ជាពិសេសជួយកាត់បន្ថយភាពស្មុគស្មាញរបស់ខ្ញុំផងដែរ»។
ការលើកឡើងស្រដៀងគ្នានេះដែរ គឺម្ចាស់តូបលក់សៀវភៅ នៅខាងក្រោយវិទ្យាល័យព្រះស៊ីសុវត្ថិ ឈ្មោះ គី ណា អាយុ៥០ឆ្នាំមកពីខេត្តពោធិ៍សាត់។ អ្នកស្រីលក់សៀវភៅ ដាច់ជាងមុន ហើយសៀវភៅដែលលក់ដាច់ជាងគេ គឹប្រលោមលោក។
អ្នកស្រី ណា និយាយថា៖ «អ្នកអានសៀភៅ ក្នុងឆ្នាំនេះខ្ញុំយល់ថា មានកាកើនឡើងច្រើន…ហើយអ្នកមកទិញជាមន្រ្តីរាជការ និស្សិត ហើយគេចូលចិត្តទិញសៀវភៅប្រលោមលោក អប់រំគំនិត សៀវភៅប្រវត្តិសាស្រ្ត»។
យោងតាមរបាយការណ៍ វិទ្យាស្ថានជាតិស្ថិតិ បានឲ្យដឹងថា ត្រឹមឆ្នាំ២០១៧ ប្រជាជនកម្ពុជា ចាប់ពីអាយុ១៥ឆ្នាំឡើង ចេះអាន និងសរសេរកើនឡើងដល់ ៨២,៥០ភាគរយ។
For Young Writers, Books Are a Way to Show Youth a Better Path
Two young philosophy authors say they write books because they want to help youths who are dealing with depression, lose their way in life or become influenced by “poisonous” people.
Set Hatha, writer of “The Breath,” and Souy Linpao, a 21-year-old who has written about social justice and solidarity, are among a new generation of popular writers whose messages are resonating with many young people in Cambodia.
Hatha, who writes under the name Kon Chapmeas, says that youth extremism is a growing danger in society. Extremist youth want to help the country, but forget to improve their own abilities through knowledge and research. They are prone to depression, becoming lost without a plan for their lives and falling under the influence of poisonous people, she says.
Because they lack experience, they heed the words of others; they want success without having basic knowledge, so they try without direction and fail. “They won’t take it step by step, and instead seek the goal quickly and do stupid things based on the persuasion of others. The result is getting cheated by poisonous people,” Hatha says.
In one of her stories, she tells of when she first arrived in Phnom Penh. She was cheated by her employer, made to work without getting paid.
Her books focus on the importance of basic knowledge, being well-prepared in making plans, and not getting cheated by other people.
She says that for her, books allow her to express something closer to what’s in her mind and heart than when she speaks, because she can spend time to think about her words and edit what she writes. Books are also a way to record the wisdom of older generations that have not been written down, she adds.
Linpao, meanwhile, sees the role of his short stories and novels as presenting to society a reflection of itself. “Books are a mirror of society. To be a young person with potential, we need to read critically, write and analyze facts,” he says. He observes that people must enhance morality, social justice and solidarity to build the nation.
In his short story, “Frog Complaint,” he says that once upon a time frogs, other animals and plants faced the same dilemma: They were running out of water. Therefore, they came together to fight against the god Ta Prom to force him to make it rain. However, today, only frogs are still in need of rain while the others already have some water, the story says, reflecting on the difference between social classes. Therefore, solidarity fails to appear, it says. In the end, Ta Prom uses his power to hurt all of the frogs. Readers are struck by a message of social justice and solidarity and the importance of working together.
“All books are valuable and meaningful to change our perspectives, a path to train your mind,” he says.
Additional reporting by Houy Mengteang and Ly Misan
សារសំខាន់នៃវគ្គបណ្ដុះបណ្ដាល ផ្នែកសារព័ត៌មាន ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការអភិវឌ្ឍន៍ជាងមុន
ថ្ងៃពុធ ទី១១ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០១៩ ជាថ្ងៃដំបូងដែលសិក្ខាកាម ទាំងអស់ បានមកស្គាល់បន្ទប់រៀន និងស្គាល់សិក្ខាកាម ជាប់ឈ្មោះរៀន វគ្គបណ្ដុះបណ្ដាល ផ្នែកសារព័ត៌មាននៅ មជ្ឈមណ្ឌ លកម្ពុជាដើម្បីប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយឯករាជ្យ (CCIM)។ វគ្គនេះមានសិក្ខាកាមចូលរូមចំនួន១៤នាក់ សុទ្ធតែយុវជន មានទាំងយុវនារី៥នាក់ ព្រមទាំងព្រះសង្ឃបីអង្គផងដែរ។
ខ្ញុំបាទឈ្មោះ លី មីសាន ជាសិក្ខាកាមម្នាក់ ក្នុងចំណោមសិក្ខាកាមទាំង១៤នាក់ ដែលមានឳកាសបានរៀន វគ្គបណ្ដុះបណ្ដាល ផ្នែកព័ត៌មាននៅ(CCIM)។ មជ្ឈមណ្ឌលកម្ពុជាដើម្បីប្រ ព័ន្ធផ្សាយឯករាជ្យ (CCIM) មានការផ្ដល់ជួននូវការបណ្ដុះបណ្ដាលដល់សិក្ខាកាមចំនួន៦វគ្គ ហើយនេះជាវគ្គទី២ បន្ទាប់ពីវគ្គទី១ ត្រូវបានបញ្ចប់ក្នុងកំឡុង ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១៩។
សប្ដាហ៍ដំបូង សិក្ខាកាមបានណែនាំខ្លួន និងបានស្គាល់គ្នា ស្គាល់ពីវិន័យក្នុង វគ្គបណ្ដុះបណ្ដាលយ៉ាងច្រើន។ បន្ទាប់ពីសប្ដាហ៍ទីមួយបានបញ្ចប់ ខ្ញុំយល់ជ្រាបបានប្រសើរជាងមុន ដូចជាបានជជែកពិភាគ្សាគ្នា លើប្រធានបទផ្សេងៗគ្នា។ ក្នុងសប្ដាហ៍នោះដែរ ខ្ញុំក៏បានទៅចូលរួមពិធីបើកសម្ពោធខេមបូចា (CamboJA) នៅថ្ងៃទី១៣ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០១៩ ជាមួយសិក្ខាកាម នៅសណ្ឋាគារហ៊ីម៉ាវ៉ារី ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ។ ក្នុងនោះមានអ្នកការសែតជាច្រើនស្ថាប័ន បានអញ្ជើញមកចូលរួម ព្រមទាំងអ្នកការសែតបរទេសមួយចំនួនផងដែរ។
សប្ដាហ៍ទី២ ខ្ញុំបានសុំច្បាប់សម្រាកពេញមួយសប្ដាហ៍ ព្រោះមានការរវល់ខ្លាំង។ ខ្ញុំពិតជាសោកស្ដាយខ្លាំងណាស់ ដែលមិនបានចូលរួមរៀនមេរៀនបន្ដក្នុងសប្ដាហ៍ទី២។
សប្ដាហ៍ទី៣ ខ្ញុំទទួលបានការបង្ហាត់បង្រៀន និងរបៀបនៃការធ្វើបទសម្ភាសន៍ពីលោកគ្រូខ្មែរ និងបរទេស ពីរបៀបថតរូប ថតសម្លេង បច្ចេកទេសសម្ភាសន៍ និងបច្ចេកទេសសួរ។ ហើយលោកគ្រូក៏បានប្រាប់សិក្ខាកាមផងដែរ មុននឹងយើងត្រូវចេញដំណើរទៅសម្ភាសន៍គេ យើងត្រូវមានការរៀបចំ ដូចជា (បណ្ណសម្គាល់ខ្លួនរបស់ស្ថាប័ន អ្នកត្រូវសម្ភាសន៍ រឿងរ៉ាវចង់សម្ភាសន៍ កំណត់ពេលវេលា ទីកន្លែងច្បាស់លាស់ ប៊ិច សៀវភៅ ម៉ាស៊ីនថតរូប ម៉ាស៊ីនថតសំឡេង អាចជាកាមេរ៉ា រឺទូរសព្ទ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំនិងសមាជិកក្រុមមានគ្នា៣រូប ធ្វើការអនុវត្ដន៍ផ្ទាល់ ក្នុងការធ្វើបទសម្ភាសន៍ បងស្រី កូនចាបមាស និងប្អូនប្រុសឈ្មោះ ស៊ុយ លីមប៉ាវ ជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅវ័យក្មេងនៅកម្ពុជា ។ បន្ទាប់បានសរសេររៀបរាប់ពីអ្វីបានមកពីការសម្ភាសន៍ និងក្នុងបង្ហាញក្នុង Website Newsroom Cambodia នាពេលខាងមុខនេះ។
សូមអរគុណ មជ្ឈមណ្ឌលកម្ពុជាដើម្បីប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយឯករាជ្យ(CCIM) ដែលបានរៀបចំវគ្គបណ្ដុះបណ្ដាលឡើង និងបានផ្ដល់ឳកាសអោយខ្ញុំ ទទួលបានរៀនវគ្គនេះ៕
កង្វះខាតក្នុងការជ្រើសរើសរឿង និងធ្វើបទសម្ភាសន៍
សប្ដាហ៍នេះ យើងរៀនសូត្រ អំពីការថតរូបបែបសារព័ត៌មាន ដែលអាចឆ្លុះបញ្ចាំងព្រឹត្តិការណ៍ និងការធ្វើរឿងបែបពិពណ៌នា។ ខ្ញុំក៏បានរៀន ផងដែរ អំពី របៀបធ្វើ Vox Pop (Voice of the people)។
លើសពីនេះទៅទៀត ខ្ញុំបានសិក្សាពីរបៀបសរសេរ Soft Lead និង Digital Security (Strong Passwords and Pass Phrase)។
បទពិសោធន៍សំខាន់សម្រាប់សប្ដាហ៍នេះគឺមិនទាន់ចេះជ្រើសរើសរឿង និងគ្រប់គ្រងការសម្ភាសន៍ ជាពិសេសគឺរបៀបរបប។