fbpx
Home Blog Page 140

ដំណឹងជ្រើសរើសបុគ្គលិកបានធ្លាក់ចុះ៨០%ក្នុងអំឡុងពេលជំងឺកូវីដ១៩

សិក្ខាសាលា​មួយ​ដែល​រៀបចំ​ឡើង​ដោយ​អង្គការ​ UNDP កាល​ពី​ថ្ងៃសៅរ៍ រកឃើញ​ថា យុវជន​នៅ​ប្រទេស​កម្ពុជា​គួរ​តែ​ស្វែង​រក​ការ​ធ្វើកម្មសិក្សា​ ខណៈ​​ដែល​ឱកាស​ការងារ​បាន​ធ្លាក់​ចុះ​៨០​ភាគរយ​​ក្នុង​ទីផ្សារ​ការងារ​អំឡុងពេលកើត​មាន​ជំងឺកូវីដ១៩។

សិក្ខាសាលា​នោះ​ធ្វើ​​​ឡើង​តាម​ប្រព័ន្ធ​អ៊ីនធឺណិត​ក្រោម​ប្រធាន​បទ «យុវជន និង​ទីផ្សារ​ការងារ​ក្នុង​អំឡុង​ពេល និង​ក្រោយ​ពេល​ជំងឺ​កូវីដ​១៩» ត្រូវ​បាន​ផ្សព្វផ្សាយ​តាមទំព័រហ្វេសប៊ុក​ហ្វេសប៊ុក​​របស់ UNDP ដោយ​មាន​អ្នក​ចូល​មើល​ជាង​៣,០០០ នាក់ គិត​ត្រឹម​រសៀល​ថ្ងៃសៅរ៍​នេះ។

លោក គី សិរីវុទ្ធ ទីប្រឹក្សា​​ក្រសួង​​ការងារ និង​​ជា​​អ្នក​វិភាគ​​ស្ថិតិ​​នៅ​​ទី​ភ្នាក់ងារ​​ជាតិ​​មុខរបរ និង​ការងារ លើកឡើងថា ដំណឹង​ជ្រើសរើស​បុគ្គលិក​ដែល​ទីភ្នាក់ងារ​នេះ​ប្រមូល​បាន​ មាន​ការធ្លាក់​ចុះ​​ចាប់​តាំង​ពី​​ការ​​ផ្ទុះ​ឡើង​នៃ​ជំងឺកូវីដ១៩។

លោក គី សិរីវុទ្ធ បាន​ថ្លែង​ថា៖ «ទីភ្នាក់ងារ​ជាតិ​មុខរបរ និង​ការងារ បាន​ប្រមូល​ដំណឹង​ជ្រើសរើស​បុគ្គលិក​ចំនួន​ប្រហែល៥​ម៉ឺន​ដំណឹង​ក្នុង​មួយ​ខែ​ នៅ​លើ​គេហទំព័រ​ទីភ្នាក់ងារ​ជាតិ។ ប៉ុន្តែ​ឥឡូវ​នេះ​យើង​ប្រមូល​បាន​តែ​១​ម៉ឺន​ដំណឹង​ប៉ុណ្ណោះ»។

លោក​បន្ត​ថា ការ​​ធ្លាក់​ចុះ​ភាគច្រើន​​ស្ថិត​​ក្នុង​វិស័យ​កាត់ដេរ ដោយសារ​តែ​ជំងឺ​កូវីដ​១៩​បាន​ធ្វើ​ឱ្យ​មាន​ការបិទ​ការនាំចេញ​ទៅ​ក្រៅ​ប្រទេស ពិសេស​វិស័យ​ទេសចរណ៍ និង​សេវាកម្ម​។

លោក​បញ្ជាក់​ថា៖ «យើង​ដឹង​ថា​វិស័យ​កាត់ដេរ​មាន​បញ្ហា ដូច្នេះ​ដំណឹង​ជ្រើសរើស​បុគ្គលិក​មាន​តិច»។

លោក គី សិរីវុទ្ធ បន្ថែម​ថា ដំណឹង​ជ្រើសរើស​បុគ្គលិក​លើ​វិស័យ​ហិរញ្ញវត្ថុ​រង​ផល​ប៉ះពាល់​តិចតួច ខណៈ​ដែល​ក្រសួង​ការងារ​កំពុង​ធ្វើការ​បណ្តុះបណ្តាល​នៅ​តាម​រោងចក្រ ជាពិសេស​ជំនាញ​ទន់​ទៅ​ដល់​រោងចក្រ​នីមួយៗ​។

លោក​បន្ថែម​ថា៖ «ឥឡូវ​នេះ​យើង​មាន​ការបណ្តុះ​បណ្តាល​ជាច្រើន​នៅ​រោងចក្រ​ទាំង​នៅ​ភ្នំពេញ និង​ក្រុង​ព្រះសីហនុ​»។

កម្ពុជា​រកឃើញ​កើត​មាន​ជំងឺ​កូវីដ​១៩​ជា​លើកដំបូង​កាល​ពី​ថ្ងៃ​ទី២៧ ខែ​មករា ឆ្នាំ​២០២០។ គិត​ត្រឹម​ថ្ងៃទី​១៧​ ខែ​មិថុនា​នេះ កម្ពុជា​មាន​ករណី​ឆ្លង​ជំងឺ​កូវីដ​១៩សរុប ចំនួន​១២៩​នាក់ ក្នុងនោះ​អ្នកជាសះ​ស្បើយ​ចំនួន​១២៦​នាក់ និង​អ្នក​កំពុង​សម្រាក​ព្យាបាល​ចំនួន​៣​នាក់។

ចាប់​តាំង​ពី​មានការ​កើត​មាន​ករណី​ឆ្លង​ជំងឺ​កូវីដ​១៩​មក រោង​ចក្រ​ជាច្រើន​ត្រូវ​បាន​ព្យួរ​ការងារ​ដោយ​សារ​មិនមាន​អ្នកបញ្ជា​ទិញ ចំណែកវិស័យ​​​ភោជនីយដ្ឋាន និង​វិស័យ​ផ្សេងៗ​​មួយ​ចំនួន​ទៀត​ក៏​ត្រូវ​បានបិទ និង​​ផ្អាក​ជា​បណ្តោះអាសន្ន។​

អ្នកស្រី ស៊ូ សុជាតា អ្នក​សម្រប​សម្រួល​របស់​អង្គការ​អន្តរជាតិ​ខាង​ការងារ (ILO) ​សម្រាប់​កម្មវិធី​ការងារ​​សមរម្យ​​ដល់​​យុវជន​​បាន​និយាយ​​ថា បើ​តាម​ការស្ទង់​មតិ​របស់​ ILO​ នា​ពេល​​ថ្មីៗ​នេះ​ យុវជន​ប្រមាណជា​ ១០,៧​ភាគរយ​បាន​ប្តូរ​ពី​ធ្វើ​ការងារ​ពេញ​ម៉ោង​នៅ​ត្រីមាស​ទី​៤ កាលពី​ឆ្នាំ​មុន ទៅ​​ធ្វើការ​ក្រៅ​ម៉ោង​នៅ​ក្នុង​ត្រីមាស​ទីមួយ​នៃឆ្នាំ​២០២០​នេះ ។

អ្នកស្រី សុជាតា បាន​ឲ្យ​ដឹង​ថា ដោយសារ​តែការ​កើត​មាន​ជំងឺ​កូវីដ​១៩​​នេះ​ ​ទើប​មាន​ការកាត់​បន្ថយ​ការងារ​ពេញ​ម៉ោង​ចំនួន​៣០៥​លាន​ការងារ ដោយ​បាន​ប្តូរ​មក​ធ្វើការ​ក្រៅ​ម៉ោង​ក្នុង​ចំណោម​អត្រា​សម្រាប់​រយៈពេល​៣​ខែ ដើមឆ្នាំ​២០២០​នេះ។

អ្នកស្រី​ថ្លែងថា៖ «យើង​មិន​ទាន់​មាន​ចំនួន​ជាក់លាក់​ណាមួយថា​តើ​មាន​យុវជន​ប៉ុន្មាន​នាក់​ដែល​គ្មាន​ការងារ​ធ្វើ​នោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​បើ​យោង​តាម​ការស្ទង់​មតិ​របស់​អង្គការ ILO យុវជន​ដែល​ធ្លាប់​ធ្វើការ​ពេញ​ម៉ោង​ពីមុន ឥឡូវ​នេះ​ពួកគេ​ធ្វើការ​ក្រៅម៉ោង​ដោយ​សារ​តែ​តម្រូវ​ការ​ថយ​ចុះ»។

អ្នកស្រី សុជាតា បន្ថែម​ថា ការងារ​បែប​សេដ្ឋកិច្ច​​​ក្រៅ​ប្រព័ន្ធ​​នៅ​​​កម្ពុជា ​អាច​នឹង​​ប្រឈម​​បញ្ហា​កាន់​តែ​អាក្រក់​ជាង​តួលេខ​ផ្លូវការ​ដែល​បាន​បង្ហាញ។

អ្នកស្រី សុជាតា បញ្ជាក់​​ថា៖ «ចំនួន​ប្រជាជន​ដែល​រង​ផល​ប៉ះពាល់​គឺច្រើន​ជាង​រដ្ឋាភិបាល​ផ្តល់​ឲ្យ ទោះបី​ជា​រដ្ឋាភិបាល​មាន​គោល​នយោបាយ​ល្អ​ក៏​ដោយ​ ក៏​អ្នក​នៅ​ក្នុង​សេដ្ឋកិច្ច​ក្រៅ​ផ្លូវការ​មិនមាន​ទិន្នន័យ​ជាក់លាក់​ណាមួយ​ក្នុង​ការកំណត់​ចំនួន​ពួកគេ​ឡើយ» ។

អ្នកស្រី​ស្នើឱ្យ​រដ្ឋាភិបាល​បន្ត​ជួយ​កម្មករ ជាពិសេស​ស្ត្រី និង​អ្នក​ដែល​ស្ថិត​ក្នុង​សេដ្ឋកិច្ច​ក្រៅ​ផ្លូវ​ការ​។

អ្នកស្រី​ថា៖​ «វា​ជា​ការលំបាក​សម្រាប់​យើង​ក្នុង​ការផ្តល់​ការផ្គត់ផ្គង់​គ្រប់គ្រាន់​ដល់​ពួកគេ»។

បើតាម​អ្នកស្រី សុជាតា ជា​រៀងរាល់​ឆ្នាំ យុវជនជាមធ្យម​​ប្រហែល​១៦​ម៉ឺន​នាក់​​​បាន​ចូល​​មក​ក្នុង​ទីផ្សារ​ការងារ​របស់ម្ពុជា។

កញ្ញា​ ប៉ែន រ៉ានី ជំនួយ​ការ​តំ​ណាង UNDP ប្រចាំ​កម្ពុជា​ដែល​បាន​រៀបចំ​កិច្ចពិភាក្សា​នេះ​និយាយ​ថា យុវជន​​ដែល​​ផ្លាស់​​ប្តូរ​​ការងារ​​ថ្មី ឬ​​កំពុង​​ស្វែង​រក​​ការងារ​​ដំបូង​គឺ​ងាយ​នឹង​រង​ផល​ប៉ះពាល់​ពី​ការ​ធ្លាក់​ចុះ​នៃ​ទីផ្សារ​ការងារ។

កញ្ញាបញ្ជាក់​ថា​៖​ «មុន​ពេល​កូវីដ​១៩ ពួកគេ​បាន​ជួប​ការ​លំបាក​ក្នុង​ការ​ស្វែង​រក​ការងារ​ធ្វើ​រួច​ទៅ​ហើយ ប៉ុន្តែ​នៅ​អំ​ឡុង​ពេល​កូវីដ​១៩​នេះ វា​កាន់​តែ​ពិបាក​សម្រាប់​ពួកគេ​ក្នុង​ការ​ស្វែង​រក​ការងារ ពីព្រោះ​ក្រុមហ៊ុន​មួយ​ចំនួន​បាន​បញ្ឈប់​ការជ្រើសរើស​បុគ្គលិក និង​ខ្លះ​ទៀត​បាន​ផ្អាក​ទទួល​ពាក្យ»។

កញ្ញា រ៉ានី បាន​បន្ថែម​ថា យុវជន​គួរ​តែ​ងាក​ទៅ​រក​ការ​ធ្វើ​កម្ម​សិក្សា​ ​ដើម្បី​ទទួល​បាន​បទ​ពិសោធន៍​ខ្លះ​ដែ​ល​អាច​ជួយ​ឱ្យ​ពួកគេ​មាន​ការងារ​ល្អ​នា​ពេល​អនាគត។

អ្នកនាំពាក្យ​ក្រសួង​ការងារ​លោក ហេង សួរ បាន​ប្រាប់​សារ​ព័ត៌មាន CCIM តាម​បណ្តាញ​សង្គម​តេលេក្រាម​កាលពី​ថ្ងៃ​ទី​១១ ខែមិថុនា​ថា រដ្ឋាភិបាល​បាន​និង​កំពុង​ធ្វើ​អន្តរាគមន៍ ​និង​​មាន​កញ្ចប់​ថវិកា ដូចជា​ការបង្កើត​ការងារ​សហគមន៍​សម្រាប់​អ្នក​អត់​ការងារ​ធ្វើ និង​ជួយ​ក្រុម​គ្រួសារ​ក្រីក្រ និង​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​ដែល​វិល​ត្រឡប់​អំ​ឡុង​ពេល​មាន​ជំងឺ​រាតត្បាត​នេះ។ យោង​តាមរបាយការណ៍​របស់​​ធនាគារ​ពិភពលោក ជំងឺ​កូវីដ​១៩​​បាន​ធ្វើ​ឱ្យ​ប៉ះពាល់​ដល់​កត្តា​ជំរុញ​កំណើន​សេដ្ឋកិច្ច​ដ៏​សំខាន់​របស់​ប្រទេស​កម្ពុជា គឺវិស័យ​​​ទេសចរណ៍​ ផលិតកម្ម និង​សំណង់។ វិស័យ​ទាំង​បី​រួម​​គ្នា​មាន​ជាង​៧០​ភាគរយ​នៃ​កំណើនសេដ្ឋកិច្ច​​របស់​ប្រទេស និងជិត​៤០​ភាគរយ​នៃ​ការងារ​ដែល​ទទួល​ប្រាក់ខែ ដោយ​អះអាងថា វិបត្តិ​នេះ​បង្ក​ការគំរាម​កំហែង​ធំ​បំផុត​ដល់​ការអភិវឌ្ឍ​របស់​ប្រទេស​កម្ពុជា​ក្នុង​រយៈពេល ​៣០ឆ្នាំ៕​

Internet Traffic to Yoga Videos Rises Amid Coronavirus

A Cambodian producer of online yoga videos says people here have been watching more exercise tutorials online since the coronavirus outbreak, with the number of views on her channel surging this year.

With most gyms having closed during the pandemic, instructors and practitioners said that doing yoga at home was becoming an increasingly popular way to try to stay healthy.

Ly Sreynich, founder of guruyoga.me and a yoga trainer for 12 years, said that although her YouTube channel was still quite new, she had nevertheless seen a noticeable spike in viewers and subscribers this year.

Her subscriber count had tripled to 3,000 through the outbreak, and total views had reached 74,000 since launching last year, she said.

Sreynich said people wanted to stay healthy even as they spent more time at home for safety reasons. “Cambodians enjoy watching my videos on YouTube because each video is in Khmer, and without spending money trainees can receive knowledge,” she said.

The coronavirus pandemic, which has infected more than 8 million people worldwide, leading to over 400,000 deaths, has led to school closures and other forms of social distancing in Cambodia in an attempt to curb its spread. Some 128 people have tested positive so far for the virus in Cambodia, but no official deaths have been recorded.

Heng Monyroth, an 18-year-old barista, said she started doing yoga at home about three months ago, practicing every morning for one to two hours.

“Since gyms are temporarily closed and I stay at home without doing anything, I chose to do yoga at home by watching YouTube yoga videos,” Monyroth said. “It was really hard for the first month of practice, but as months passed by I realized it was not hard at all. I got many good lessons.”

Exercising from home has been very convenient for her, she said. “I don’t need to spend money on going to the gym or joining a yoga class, which costs a lot of money.”

En Dara, a yoga instructor at Karuna Yoga Fitness, said yoga could be a great way to reduce stress during uncertain times. Exercise can be helpful for anyone dealing with depression as well, she added.

For the many people staying home or working from home due to concerns over the coronavirus, Dara recommended one or two hours of exercise every day for their health. “Stay home and be healthy,” she said.

A study published recently by running-shoes website Run Repeat, based on a survey of almost 13,000 people from 139 countries in March, has found that many people are exercising more frequently during the coronavirus period.

Average athletes who exercise one or two times a week told the survey they were exercising 88 percent more frequently since the outbreak, but avid athletes who exercise at least four times a week reported a 14 percent drop in exercise frequency.

ក្រុមហ៊ុន​ស៊ិនទ្រី​ប្រកាស​ថា​​បរិមាណ​សំរាម​ប្លាស្ទិក​ស្ថិត​ក្នុង​កម្រិត​ប្រកាស​អាសន្ន​​​

ក្រុមហ៊ុន​ប្រមូល​សំរាម​ស៊ីនទ្រី​​នៅ​សប្តាហ៍​នេះ​​បញ្ជាក់​ថា បរិមាណ​សំរាម​ប្លាស្ទិក​ដែល​ត្រូវ​បាន​បោះចោល​នៅ​រាជធានី​ភ្នំពេញ កំពុង​ឈាន​ដល់​កម្រិត​ប្រកាស​អាសន្ន​ និង​បាន​អំពាវនាវ​ឲ្យ​ប្រជាជន​ញែក​សំរាម​តាម​ផ្នែក​ ហើយ​អាជ្ញាធរ​ដែល​ពាក់ព័ន្ធ​​បន្ថែម​ការលើក​កម្ពស់​ការយល់​ដឹង​របស់​ប្រជា​ពលរដ្ឋ។

ប្រធាន​ផ្នែក​ប្រតិបត្តិ​​ក្រុមហ៊ុន​ស៊ីនទ្រី លោក ហៀប សាគន្ធ លើក​ឡើង​ថា ក្រុមហ៊ុន​បាន​ប្រមូល​សំរាម​ប្រមាណ​ជា​ ៣​០០០​តោន​ក្នុង​មួយ​ថ្ងៃ យក​ទៅ​ចាក់​នៅ​កន្លែង​ចាក់​សំរាម​ដែល​​​មាន​តែមួយ​ប៉ុណ្ណោះ គឺ​ស្ថិត​ក្នុង​ខណ្ឌ​ដង្កោរ រាជធានី​ភ្នំពេញ។ 

លោក​ថ្លែង​ថា៖ «អ្វី​ដែល​សំខាន់​គឺ​ត្រូវ​ញែក​សំរាម​ទៅ​តាម​ធុង ឬ​ថង់​ផ្សេងៗ​គ្នា។ ប្រសិនបើ​យើង​ធ្វើ វា​នឹង​ប្រសើរ។ អាច​ជួយ​កាត់ប​ន្ថយ​សំរាម និង​ធ្វើ​ឱ្យ​ងាយស្រួល​ក្នុង​ការ​យក​មក​កែច្នៃ​ឡើង​វិញ»។

លោក សាគន្ធ បន្ថែម​ថា ក្រសួង និង​អ្នក​ពាក់ព័ន្ធ​ផ្សេង ទៀត  គួរ​តែ​ធ្វើការ​ប្រកាស​អប់រំ​ជា​ប្រចាំ​ដើម្បី​បង្កើន​ការយល់​ដឹង​អំពី​ការញែក​សំរាម និង​ការកាត់​បន្ថយ​កាក​សំណល់​ ជាពិសេស​ថង់​ប្លាស្ទិក។

លោក​បញ្ជាក់​ថា៖ «បរិមាណ​នៃ​សំណល់​ប្លាស្ទិក​គឺ​ស្ថិត​ក្នុង​កម្រិត​ប្រកាស​អាសន្ន​ យើង​ត្រូវ​កាត់​បន្ថយ​ថង់​ប្លាស្ទិក​ហើយ​ញែក​សំរាម​តាម​ផ្នែក ដោយ​ចាប់ផ្តើម​ពី​ខ្លួន​យើង​មុន។ ​ការបំបែក​សំរាម​តាម​ប្រភេទ​ផ្សេងៗ​គ្នា វា​នឹង​ងាយស្រួល​សម្រាប់​អ្នក​រើស​សំរាម​ប្រមូល​របស់​របរ​ដើម្បី​លក់​ឱ្យ​អ្នក​កែច្នៃ​ឯកជន​ ទោះ​គ្មាន​ប្រព័ន្ធ​កែច្នៃ​ក្នុង​ក្រុង​ក៏ដោយ»។

ក្រសួង​បរិស្ថាន​បាន​ឯកភាព​ថា ការកើន​ឡើង​នៃ​សំរាម​ប្លាស្ទិក​គឺជា​បញ្ហា​ដែល​ចាំបាច់​ត្រូវ​ដោះស្រាយ​ជា​បន្ទាន់ ខណៈ​ដែល​​ថង់​ប្លាស្ទិក​ប្រមាណ​ជា​​១០​លាន ​ត្រូវ​បាន​ប្រើប្រាស់​ក្នុង​រាជធានី​ភ្នំពេញ​ជា​រៀងរាល់​ថ្ងៃ។

លោក នេត្រ ភក្ត្រា អ្នកនាំពាក្យ​ក្រសួង​បរិស្ថាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា ថង់​ប្លាស្ទិក​ជាង​១០​លាន​ថង់​ត្រូវ​បាន​ប្រើប្រាស់ និង​ចោល​ជា​រៀងរាល់​ថ្ងៃ​​ក្នុង​រាជធានី​ភ្នំពេញ ហើយ​១៥ ទៅ​២០​ភាគរយ​នៃ​កាក​សំណល់​ទាំងអស់​គឺជា​ប្លាស្ទិក។ លោក​បន្ត​​ថា នៅ​ទូទាំង​ពិភព​លោក​បច្ចុប្បន្ន មាន​​កាក​សំណល់​ប្លាស្ទិច​ចំនួន​៩,៣​​ពាន់​លាន​តោន ហើយ​ចំនួន​នេះ​នឹង​កើន​ដល់​​៣៤​ពាន់​លាន​តោន​​ក្នុង​ឆ្នាំ​២០៥០ ​​បើ​គ្មាន​ការទប់​ស្កាត់​។ លោក​បន្ថែម​ថា​ ចំនួន​នេះ​មាន​ច្រើន​ជាង​ចំនួន​ត្រី​ទាំង​អស់​នៅ​ក្នុង​មហា​សមុទ្រ។

លោក នេត្រ​ ភក្រ្តា បន្ថែម​ថា ក្រសួង​ក៏​បាន​និង​កំពុង​​អប់រំ​ប្រជាជន​អំពី​ការគ្រប់គ្រង​សំរាម រួមទាំង​ជំរុញ​ឱ្យ​មាន​ការ​កាត់​បន្ថយ​ថង់​ប្លាស្ទិក និង​ប្រើ​ថង់​ដែល​អាច​ប្រើ​ឡើង​វិញ​បាន។

លោក​បញ្ជាក់​ថា៖ «យើង​ត្រូវ​ចាប់ផ្តើម​កាត់​បន្ថយ​​​ កែច្នៃ​ឡើងវិញ ច្នៃ​ប្រឌិត និង​បដិសេធ​»។

បើតាម​លោក​ នេត្រ ភក្រ្តា កាល​ពី​ឆ្នាំ​២០១៦​ ក្រសួង​បាន​ចេញ​អនុក្រិត្យ​បង់​ថ្លៃថង់​ប្លាស្ទិច​ចំនួន ៤០០​រៀល​នៅ​តាម​ផ្សារ​ទំនើប និង​​បាន​ចាប់ផ្តើម​គម្រោង​ប្រើប្រាស់​ប្លាស្ទិក​សម្រាប់​ផលិត​ឥដ្ឋ​ផង​ដែរ។

កញ្ញា ម៉ាលី យៀន ពលរដ្ឋ​ម្នាក់​​​រស់​នៅ​ខេត្ត​កណ្តាល​និយាយ​ថា កញ្ញា​ដឹង​អំពី​សារៈសំខាន់​នៃ​ការបែងចែក​សំរាម ប៉ុន្តែ​គ្រួសារ​របស់​កញ្ញា​មិន​បាន​អនុវត្ត​នោះ​ទេ។ បុគ្គលិក​បម្រើ​ការ​ក្នុង​វិស័យ​ទេសចរណ៍​រូប​​នេះ​បន្ថែម​ថា  កញ្ញា​ដឹង​ថា​ផ្លាស្ទិច​មិន​ល្អ​សម្រាប់​បរិស្ថាន ប៉ុន្តែ​នាង​ថា​​នាង​គ្មាន​ជំរើស​ក្រៅ​ការ​ប្រើប្រាស់​ ហើយ​បោះចោល​ទៅ​ក្នុង​ធុង​សំរាម​តែមួយ​រួម​គ្នា​ជាមួយ​កាក​សំណល់​ផ្សេង​ទៀត​។

កញ្ញា​បញ្ជាក់​ថា​៖ «ខ្ញុំ​មិន​បំបែក​វា​ពីព្រោះ​ខ្ញុំ​នឹង​ត្រូវ​ការ​ថង់​បន្ថែម​ទៀត​ដើម្បី​ដាក់។ រឿង​មួយ​ទៀត​គឺ​នៅ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​យក​សំរាម​ទៅ​កន្លែង​ចាក់​សំរាម ប្រជាជន​ផ្សេង​ទៀត​ក៏​មិន​ដែល​ញែក​សំរាម​តាម​ផ្នែក​ដែរ។ វា​លាយ​ចូលគ្នា​ទាំងអស់»។

កញ្ញា ស្រីរី ពលរដ្ឋ​ម្នាក់​ទៀត​រស់នៅ​ក្នុង​ខណ្ឌដង្កោ រាជធានី​ភ្នំពេញ និយាយ​ថា នាង​មិន​​ដឹងច្រើន​ពី​របៀប​បែង​ចែក​សំរាម​តាម​ប្រភេទ​ផ្សេងៗ​គ្នា​នោះ​ទេ។ កញ្ញា​បន្ថែម​ថា នៅ​តាម​ផ្សារ​ទំនើប​ធំៗ​មាន​ធុង​សំរាម​ដាច់​ដោយ​ឡែក​សម្រាប់​ដាក់​សំរាម​ប្រភេទ​ផ្សេងៗ​គ្នា ប៉ុន្តែ​កញ្ញា​កត់​សម្កាល់​ថា មនុស្ស​នៅ​តែ​ដាក់​សំរាម​លាយ​ចូល​គ្នា​ដដែល​។

កញ្ញា ស្រីរី បន្ថែម​ថា នាង​ដឹង​ថា​សំរាម​ប្រភេទ​សើម និង​សំរាម​ប្រភេទ​ស្ងួត​គួរ​តែ​ត្រូវ​បាន​បំបែក​ចេញ​ពី​គ្នា ប៉ុន្តែ​កញ្ញា​មិន​ដែល​ញែក​សំរាម​នៅ​ផ្ទះ​នោះ​ទេ៕

ព្រះអាទិត្យ និងអ្នកសារព័ត៌មាន

ព្រះ​អាទិត្យតែងតែ​រះ​នៅ​ពេល​ព្រឹក ហើយ​លិច​ទៅ​វិញ​នៅ​ពេល​រសៀល គ្មាន​នរណាម្នាក់​ដែលអាច​ឃាត់​បាន​ទេ។ វា​ជា​ដំណើរ​ធម្មជាតិ ឬយើង​អាច​និយាយ​បាន​ថា​ជា​តួនាទី​របស់​ព្រះអាទិត្យ​ ដែល​ធម្មជាតិ បាន​បង្កើ​តមក ។​ ម្យ៉ាងវិញ​ទៀត​ភាព​ស្រស់​ស្អាត​របស់ ព្រះ​អាទិត្យ​នៅពេល​ជិត​អស្តង្គត ក៏​បាន​ទាញ​យក​ចំណាប់​អារម្មណ៍​របស់​មនុស្ស​ជាទូទៅ ផង​ដែរ។

ជីវិត​ជា​អ្នក​សារព័ត៌មាន​ ក៏​មិន​ខុស​អ្វី​ពី​ព្រះ​​អាទិត្យ​ដែរ តាំង​ពី​ភ្ញាក់​ពី​ដំណេក ​រហូត​ដល់​បិទភ្នែក​ ចូល​គេង​វិញ។ ​តើ​យើង​បាន បំ​ពេញ​តួនាទី ជា​អ្នក​សារព័ត៌មាន​ហើយ​ឬ​នៅ?

តួនាទី​របស់​យើង​គឺ​ត្រូវ​ស្វែង​រក​ព័ត៌មាន​ពិត មាន​​ប្រ​យោជន៍  និង​ប្រភព​ដែល​ច្បាស់​លាស់​ដើម្បី​​ផលិតជា​ដំណឹង​​ផ្សាយ​ជូន​មហាជន​ដោយ​គោរព​នូវ​វិ​ជ្ជា​ជី​វៈ។

ព័ត៌​មាន​ដែល​មិន​លម្អៀង ​ពិត​ជា​សំខាន់​ណាស់។ ​វា​ជា​ការ​បើក​បង្ហាញ​នូវរឿង​ពិត ដូចជាព្រះ​អាទិត្យ​ដែល​កំពុង​តែ​រះ ដើម្បី​បំភ្លឺ​ពិភពលោក​យ៉ាង​ដូច​ច្នោះដែរ។ ជា​ពិសស​គឺ​ទុកជា​ឯកសារសម្រាប់​កា​រសិក្សា​ស្រា​វជ្រាវ​របស់​មនុស្ស​ទូទៅ។

ជា​កា​ពិត​នៅ​ពេល​ដែល​ធ្វើ​ជា​អ្នក​សារព័ត៌មាន​ឯករាជ្យ​ពិត​ជា​លំបាក ព្រោះ​អាច​ប្រឈម​និងការ​គំរាម​គំហែង​ពីភាគី​ណាមួយ​ដែលពួក​គេ​មិន​ពេញចិត្ត ចំពោះ​យើង។  ប៉ុន្តែនេះជាតួនាទី​របស់​ អ្នកសារព័ត៌មាន​ ។

រឿងរ៉ាវ​ជាច្រើន​តែង​កើត​មាន ជា​រៀងរាល់​ថ្ងៃ ដូចជា​ កា​របំ​ពាន​​សិទ្ធិសេរីភាព បញ្ហា​ដី​ធ្លី ករណីឆ​បោក អំពើរ​ហិង្សាជាដើម  បាន​បង្ក​អោយ​ភាគី​ម្ខាង​រងនូវ​ភាព​អយុត្តិធម៌។​ វា​ជាហេតុ​ធ្វើ​អោយពួក​គាត់​ត្រូវ​ការ ប្រព័ន្ធ​ផ្សព្វផ្សាយ​ឯករាជ្យ​ដើម្បី​បង្ហាញរឿងពិត និង​រកយុត្តិធម៌​សម្រាប់​ពួកគាត់​។

ដូចនេះ​មាន​តែ​អ្នក​សារព័ត៌មាន​ឯករាជ្យទេ​ដែល​ទទួល​នូវ​ភារកិច្ច​ទាំង​អស់​នេះ​មក​បង្ហាញ​ជាសាធារណៈ​ ប្រៀប​ដូចជា​ព្រះអាទិត្យ​ដែល​កំពុង​តែ​រះ​បំភ្លឺ​ពិភពលោក​ទាំងមូល​។

ទោះ​បី​ជា​អស្តង្គតផុតទៅ​ ក៏​បាន​បន្សល់​ទុក​នូវភាព​ស្រស់​ស្អាត​សម្រាប់​​មនុស្ស​ជាតិ​ផង​ដែរ។

Online Education During the Covid-19 Pandemic

Coronaviruses are zoonotic, meaning they are transmitted between animals and people. On Dec. 31, the World Health Organization (WHO) was alerted to several cases of pneumonia in Wuhan City, in China’s Hubei province. The virus did not match any other known virus.

On Feb. 28, the WHO stated that its risk assessment worldwide for the coronavirus was now “very high.” On March 11, the spread of the coronavirus (Covid-19) was declared a pandemic by the WHO. More than a third of humanity are under some form of lockdown.

On Jan. 27, the first new case of Covid-19 was reported in Cambodia. On March 14, the Education Ministry published an article declaring that it would have to shut down all educational institutes in Phnom Penh for a while until further notice. On March 16, the closure of educational institutions was expanded nationwide.

Tackling the problem of the pandemic’s transmission, some schools and institutions, including the public sector, introduced an online learning platform that didn’t require students to physically attend class.

Online classrooms are in many ways a new platform in the Kingdom of Cambodia, even though it is widely practiced in some developed countries. Talking about online study: What are the advantages and limitations?

Meth Sokcheanich, who is a government official at the Commerce Ministry, told me that after the instruction to close educational institutions, the private school his son attends called him to inform him about their alternative solution of online classes to protect students from the risk of Covid-19 as well as to follow the ministry’s advice on physical distancing.

He expressed positive feedback on the online learning platform, that it is easy (simple), safe (it keeps his son from being infected by other diseases), and it is low-cost. He doesn’t need to pay for transportation fees, his son can learn from anywhere, and he has more time to support his son’s learning. However, there are some disadvantages he has noticed, including less efficiency and less detailed follow-up from the school; a higher chance of cheating by students, especially during exams; a lack of social relations; negative impact on children’s health from using electronic devices, including eye problems and possibly their mental health; students do not respect the rules and regulations of the school; waste of electricity; and students seem to be idle and more lazy compared to physical attendance.

Sokcheanich suggested that the online study should continue even after the pandemic situation returns to normal. However, face-to-face and online learning should be weighed and done together because online learning is widely open and simple but it doesn’t have real practice, and students’ physical exercise is hardly included.

Nget Moses, who is an independent professional, spoke on June 13 during the Open Cyber Talk 2020 on Cyber for Justice that he had encountered many difficulties in monitoring his children studying at home because his enrolled school requires parents and guardians to mediate the telecommunications between teachers and students. Before the start of the class, the school sent a link to his account on his phone, and he had to forward that link from his phone to his children’s devices. Unfortunately, sometimes the study was cut off and he needed to communicate with the school again to ask for the link and password.

Moses took the opportunity to provide recommendations to parents that children’s electronic study devices should be set with a parent administrator control including limiting the hours of use. If possible, set a screen monitor to check what programs were used and how long children stayed on those programs. But he also encouraged people to use technology and online platforms. He said that working from home is a significant stage of changing our people’s habits toward technological literacy.   

Chi Sophat, who is an independent professional, was another speaker at the Open Cyber Talk 2020 on Cyber for Justice, on June 13, and also noticed that online learning platforms are booming during the pandemic situation. It is a good thing that online education starts to grow while Cambodia is facing the challenge of Covid-19, he added. 

Him Sopheak, who is an official at the Department of Education in Phnom Penh, said that for online studies, students faced some challenges including limited internet speeds, adapting to the new platform, spending more money on new devices (phone, tablet or computer), and they need more money to pay for the internet etc., especially students who live in the countryside.

However, officials from the ministry and provincial departments, including teachers, have been to students’ homes to provide instructions on the use of Google Classroom and other platforms, disseminate the learning schedule posted by the ministry, and to encourage guardians to collaborate with teachers by reminding their kids about the schedule and assisting them in logging into the classroom. He also said teachers were well trained on the adopted ministry online platform, even though some teachers have limited IT skills.

Sopheak said the ministry will continue online education even when the pandemic situation returns to normal, because the Education Ministry had discussed and asked for support from various stakeholders for e-learning even before the outbreak of the COVID-19.

According to the ministry, the department of information technology signed an MoU with ChildFund Cambodia to provide a digital education system to rural schools to enable rural children to benefit from the modern technology for their learning. The project not only ensures the continuation of students’ studies during the outbreak of Covid-19, but also helps schools in rural areas prepare themselves for future evolutions in technology.

Job Vacancies Fall 80 Percent Amid Coronavirus, Official Says; Youth Advised to Take Internships

Young people in Cambodia should look for internships as job vacancies have plunged 80 percent in a coronavirus-afflicted market, a U.N.-organized workshop heard on Saturday.

The online discussion, Youth and the Job Market During and Post Covid-19, was streamed on Facebook and had more than 3,000 views as of Saturday afternoon.

Ky Sereyvuth, a Labor Ministry adviser and statistical analyst at the governmental National Employment Agency (NEA), said job vacancies collected by the agency had cratered since the global outbreak of coronavirus.

“NEA had been collecting about 50,000 job vacancies per month, but now we collect only 10,000,” Sereyvuth said.

Much of the losses came in the garments sector, where a global slowdown has led to canceled orders from international brands. The tourism and service sectors were also severely affected, Sereyvuth said.

“We have known that the garment sector has problems, so the job vacancies are less,” he said.

The finance industry was less affected, while the Labor Ministry was working to provide training at factories, particularly in soft skills, he added.

“Now we have a lot of training in Phnom Penh and Sihanoukville factories,” Sereyvuth said.

Sou Socheata, the International Labor Organization’s (ILO) coordinator for the Decent Employment for Youth program, said 10.7 percent of young people told a recent ILO survey that they had switched from full-time work in the fourth quarter of last year to part-time work in the first quarter of 2020.

The trend suggested a reduction of 305 million job-hours among the population for the three-month period, Socheata said.

“We do not know how many youths are now unemployed, but according to the ILO survey, youths had worked full-time before, but now they work only part-time due to reduced demand,” she said.

The country’s informal sector could be struggling even worse than official figures suggest, Socheata added.

“The number of people affected is more than the government provides,” Socheata said. “Even though the government has good policies, those in the informal economy do not have specific data from reaching out to or locating them.”

She asked the government to continue to help workers, especially women and those in the informal sector. “It is our difficulty to provide for them,” she said.

Every year, about 160,000 young people enter Cambodia’s labor market looking for jobs, Socheata noted.

Pen Rany, assistant resident representative at the U.N. Development Program in Cambodia — which organized the discussion — said young people who are new in their jobs or still looking for their first are particularly vulnerable to a downturn in the job market.

“Before Covid-19, they were already struggling to find work, but when Covid-19 [hit], it became more difficult for them because some companies have suspended recruitment,” Rany said.

Rany said young people should turn to internships to at least get some experience that could help them in the future. Internships could also turn into paid jobs, she noted.

In a message, Labor Ministry spokesman Heng Sour told Newsroom Cambodia that the government had implemented several interventions and social assistance programs, such as creating community jobs for the unemployed, and helping poor families and migrant workers returning during the pandemic.

According to the World Bank, the coronavirus pandemic has hit the country’s main drivers of economic growth: tourism, manufacturing and construction. The three sectors together comprise more than 70 percent of the country’s growth and almost 40 percent of paid employment, it says, arguing that the crisis poses the greatest threat to Cambodia’s development in 30 years.

អតីតពលករចំណាកស្រុកនាំចូលផលិតផលដែលធ្លាប់បានផលិតនៅក្រៅប្រទេស មកលក់នៅកម្ពុជា

កាល​ពី​ប្រាំមួយ​ឆ្នាំ​មុន លោក ឡាត់ សុផល គឺជា​ពលករ​ចំណាក​ស្រុក​ម្នាក់​ដែល​ធ្វើ​ជា​កម្មករ​ដំឡើង​កៅអី​ការិយាល័យ​ក្នុង​រោងចក្រ​មួយ​នៅ​ប្រទេស​កូរ៉េ​ខាងត្បូង។ លោក​​បាន​ត្រឡប់​មក​កម្ពុជា​កាល​ពី​ឆ្នាំ​២០១៤ ហើយ​បច្ចុប្បន្ន​លោក​បាន​ចាប់​ដៃគូ​​ជាមួយ​បណ្តា​​សហគ្រាស​ធំៗ​របស់​កូរ៉េ​ខាង​ត្បូង​ ដើម្បី​នាំចូល និង​ដំឡើង​កៅអី​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា។

បុរស​វ័យ​៣៣​ឆ្នាំ ដែល​មាន​ស្រុក​កំណើត​ក្នុង​ខេត្ត​កណ្តាល​រូបនេះ​​និយាយ​ថា លោក​បាន​ធ្វើ​ចំណាក​ស្រុក​ទៅ​ប្រទេស​កូរ៉េខាងត្បូង​​ក្នុង​​ឆ្នាំ​​២០១១ ​ដើម្បី​​រក​ប្រាក់ និង​បំពេញ​​ក្តី​សុបិន្ត​របស់​គាត់​ដែល​ចង់​មាន​ជីវកម្ម​ផ្ទាល់​​ខ្លួន​មួយ​។ ក្នុង​អំឡុង​ពេលធ្វើ​​ជា​កម្មករ​ដំឡើង​កៅអី​ការិយាល័យ​​នៅ​ប្រទេស​កូរ៉េ​រហូត​ដល់​ឆ្នាំ​២០១៤ លោក​ត្រូវ​ប្រឈម​នឹង​ភាព​លំបាក​ជាច្រើន ជាមួយ​ក្តី​សង្ឃឹម​ថា នឹង​ធ្វើ​ឱ្យ​ជីវភាព​របស់​ខ្លួន​ប្រសើរ​ឡើង។

លោក សុផល មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «ការរស់នៅ និង​ធ្វើ​ជា​ពលករ​រយៈពេល​៣ឆ្នាំ​នៅ​ប្រទេស​ទី២ ដូចជា​ប្រទេស​កូរ៉េ​នេះ មិនមែន​ជា​ជីវិត​ងាយ​ស្រួល​នោះ​ទេ។ ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា​នឹ​កផ្ទះ ហត់​នឿយ និង​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ឯកោ​នៅ​ពេល​ខ្លះ»។

លោក​បន្ត​ថា៖ «ទោះយ៉ាងណា​ខ្ញុំ​មិនមែន​គ្រាន់តែ​ទៅ​ប្រទេស​គេ​ដើម្បី​ធ្វើការ និង​រកប្រាក់​តែ​មួយ​មុខ​ទេ។ ខ្ញុំ​បាន​ប្រើ​ពេល​វេលា​ទំនេរ​របស់​ខ្ញុំ​ដើម្បី​សិក្សា បង្កើន​សមត្ថភាព​ភាសា​របស់​ខ្ញុំ​ និង​ស្វែង​រក​ឱកាស​សម្រាប់​អាជីព​របស់ខ្ញុំ​នៅ​ពេល​ខ្ញុំ​ត្រឡប់​មក​ប្រទេស​កម្ពុជា​វិញ ជាពិសេស​ដើម្បី​ស្វែង​រក​រោងចក្រ​ផលិត​កៅអី​ការិយាល័យ​ និង​​អ្នក​​ផ្គត់ផ្គង់​ផ្សេង​ទៀត​​ដើម្បី​ចាប់​ដៃគូ និង​ធ្វើការ​សហការ​រកស៊ី​ជាមួយ​គ្នា»។

លោក សុផល បាន​ត្រឡប់​មក​ប្រទេស​កម្ពុជា​វិញ​ដោយ​មាន​ចក្ខុវិស័យ​ដ៏​ធំ​មួយ​គឺ​​លោក​ចង់​ប្រើ​ចំណេះ​ដឹង ​និង​ជំនាញ​ដែល​ទទួល​បាន​នៅ​ប្រទេស​កូរ៉េ​ខាងត្បូង មក​បង្កើត​អាជីវកម្ម​ផ្ទាល់​ខ្លួន​ក្នុង​ការនាំ​ចូល​ និង​ដំឡើង​​កៅអី​ការិយាល័យ​ទំនើប​នៅ​កម្ពុជា។ លោក​ក៏​បាន​កត់​សម្គាល់​ថា ​មិន​មាន​រោងចក្រ​ផលិត​កៅអី​ការិយាល័យ​នៅ​កម្ពុជា​ទេ គឺ​មាន​តែ​ក្រុមហ៊ុន​មួយ​ចំនួន​តូច​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​នាំ​ចូល​កៅអី​ការិយាល័យ​ពី​ប្រទេស​​​​កូរ៉េ​ខាងត្បូង ហើយ​ក្រុមហ៊ុន​ទាំងនោះ​មិន​បាន​នាំ​កៅអី​ច្រើន​ម៉ាក​មក​លក់​ទេ គេ​បាន​នាំចូល​កៅអី​កូរ៉េ​តែ​ប៉ុន្មាន​ម៉ូត​តែ​ប៉ុណ្ណោះ។

លោក​បន្ថែម​ថា ប្រជាជន​ជាច្រើន​នៅ​ប្រទេស​កម្ពុជា​ជួប​បទ​ពិសោធន៍​មិន​ល្អ​ពី​ការ​ប្រើ​ប្រាស់​​​កៅអី​ដែល​គ្មាន​គុណភាព ហើយ​ពួកគាត់​មួយ​ចំនួន​បាន​ក្លាយ​ជា «ជន​រងគ្រោះ» នៃ​កៅអី​របស់​ពួក​គេ​ផ្ទាល់។ លោក​បាន​និយាយ​ថា ពួកគេ​អាច​នឹង​ឈឺ​ចង្កេះ ឈឺ​ឆ្អឹង​ខ្នង និង​អាច​រងរបួស​ដោយសារ​បញ្ហា​បច្ចេកទេស​នៃ​ការដំឡើង​មិន​ត្រឹមត្រូវ ដូចជា​ការបាក់​បូម បែក​កង់ និង​បាក់​តួ​កៅអី​ជាដើម។

ក្រោយ​ត្រឡប់​មក​ពី​ប្រទេស​កូរ៉េ​វិញ​កាល​ពី​ឆ្នាំ​២០១៤ លោក​មិន​អាច​សម្រេច​បំណង​របស់​លោក​បាន​ភ្លាមៗ​នោះ​ទេ គឺ​លោក​ត្រូវ​​តស៊ូ​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​ដើម្បី​អាច​បង្កើត​អាជីវកម្ម​របស់​លោក​បាន​​ក្នុង​ឆ្នាំ​២០១៩​។

លោក​​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «ខ្ញុំ​បាន​ទាក់ទង​ក្រុមហ៊ុន​ផលិត​កៅអី​ការិយាល័យ​មួយ​ចំនួន​ នៅ​ប្រទេស​កូរ៉េ​ភ្លាមៗ ​​បន្ទាប់​ពី​ការធ្វើ​មាតុភូមិ​និវត្តន៍​របស់​ខ្ញុំ ប៉ុន្តែ​ពួកគេ​មិន​ចាប់​អារម្មណ៍​ទេ»។

លោក​ សុផល​ លើក​ឡើង​ថា ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ដែល​មិនទាន់​អាច​បង្កើត​អាជីវកម្ម​ខ្លួន​ឯងបាន លោក​បាន​ចំណាយ​ពេល​ ​បួនឆ្នាំដើម្បី​ជួយ​ប្អូនប្រុស​របស់​លោក​បើក​ហាង​ជួសជុល​ម៉ូតូ​មួយ​។ ក្នុងរ​យៈ​ពេល​បួន​ឆ្នាំ​​នោះ លោក​តែង​បង្កើន​ទំនាក់​ទំនង​ជា​មួយ​អ្នក​ជំនួញ​ជាជន​ជាតិ​កូរ៉េ​ផ្សេងៗ​ទៀត​។​

លោក​បញ្ជាក់​​ថា៖ «ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​មិន​បោះបង់​ចោល​ក្តី​សុបិន្ត​របស់​ខ្ញុំ​ទេ ទោះ​បី​វា​យឺត​បន្តិច​ក៏​ដោយ។ សម្រាប់​ខ្ញុំ​អ្វី​ដែល​សំខាន់​នោះ​គឺ ជា​ដំបូង​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ធ្វើ​ខ្លួន​ឯង​ឲ្យ​រឹងមាំ​សិន»។

ដូច​ដែល​បាន​រំពឹង​ទុក នៅ​ក្នុង​​ឆ្នាំ​២០១៩ ​ លោក សុផល បាន​បង្កើត​ក្រុមហ៊ុន អឹម. អ៊ី. ស៊ី. ដែល​ជា​ក្រុមហ៊ុន​ផលិត​ និង​ចែក​ចាយ​​កៅអី​ការិយាល័យ​នៅ​កម្ពុជា​។ លោក​ចាប់ផ្តើម​​វិនិយោគ​រវាង​កូរ៉េ​ខាងត្បូង​ និង​កម្ពុជា ​និង​បាន​បង្កើត​ភាព​ជា​ដៃគូ​ជាមួយ​ក្រុមហ៊ុន​កូរ៉េ​មួយ​ចំនួន។

លោកនិយាយ​ថា៖ «ឥឡូវ​នេះ​វិនិយោគិន​កូរ៉េ ​និង​ក្រុមហ៊ុន​មួយ​ចំនួន​ដែល​ខ្ញុំ​មិន​ធ្លាប់​បាន​ស្គាល់​ពី​មុន​មក បាន​មក​ជួប​ខ្ញុំ​ដើម្បី​ពិភាក្សា​លើ​ការសហការ​ក្នុង​ការធ្វើ​ជា​ដៃគូ​អាជីវកម្ម»។

លោក​បន្ថែម​ថា៖ «នៅ​ប្រទេស​កូរ៉េ​ ខ្ញុំ​ប្រឹង​ប្រែង​​ណាស់។ ការធ្វើការ​មួយ​ថ្ងៃ​១២ម៉ោង (ពីម៉ោង​៨ព្រឹក ដល់​៨ល្ងាច) គឺជា​ទម្លាប់​ហើយ រីឯ​ថ្ងៃ​ខ្លះ​អាច​ធ្វើការ​រហូត​ដល់​ទៅ​១៥ម៉ោង។ នៅ​កូរ៉េ​ត្រជាក់​ខ្លាំង​ណាស់ ថ្ងៃ​ខ្លះ​អាកាសធាតុ​ត្រជាក់​រហូត​ដល់​ដក​១៥​អង្សាសេ​ ពេល​ខ្លះ​ច្រមុះ​ខ្ញុំ​ចាប់ផ្តើម​ហូរ​ឈាម។ ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​មិន​ស្រួល​ទេ ហើយ​រាងកាយ​ខ្ញុំ​ឈឺ​ចាប់​ស្ទើ​គ្រប់​កន្លែង»។

បើ​តាម​លោក យ៉េវ ដុង ស៊ូ (Yeo Dong Su) អ្នក​តំណាង​ទីភ្នាក់ងារ​ជ្រើសរើស​បុគ្គលិក​នៃ ​មជ្ឈ​មណ្ឌល​អ៊ីភីអេស​ (EPS) របស់​សេវាកម្ម​អភិវឌ្ឍន៍​ធនធាន​មនុស្ស​កូរ៉េ​នៅ​កម្ពុជា (HRDK) ឱ្យ​ដឹង​ថា គិត​ត្រឹម​​ខែ​ឧសភា​នេះ មាន​ពលករ​កម្ពុជា​ចំនួន​៧៦.៣៣៦​នាក់ ​ត្រូវ​បាន​បញ្ជូន​ទៅ​ធ្វើការ​នៅ​ប្រទេស​កូរ៉េ​ខាងត្បូង​ក្រោម​ប្រព័ន្ធ​អនុញ្ញាតិ​ការងារ (EPS) របស់​ប្រទេស។

លោក យ៉េវ បាន​បញ្ជាក់​ថា ទោះជា​ការងារ​ចម្បង​របស់​ក្រុម​ហ៊ុន​លោក​គឺជា​ការបញ្ជូន​ពលករ​ទៅ​កូរ៉េ​ខាងត្បូង ​ជាជាង​ការគាំទ្រ​ពួក​គេ​បន្ទាប់​ពី​ត្រឡប់​មក​វិញ​ក៏​ដោយ ​ប៉ុន្តែ​លោក​ថា ក្រុម​​ហ៊ុន​របស់​លោក​ជួយ​ដល់​ពលករ​ដែល​ត្រឡប់​មក​កម្ពុជា​វិញ ក្នុង​ការ​​បង្កើត​បណ្តាញ​​ក្នុង​ប្រទេស​​កម្ពុជា​ដើម្បី​ជំរុញ​ការងារ និង​ភាព​ជា​សហគ្រិន។

លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «យើង​កំពុង​ជួយ​បង្កើត​បណ្តាញ​មួយ​ក្នុង​ចំណោម​ពលករ​ដែល​វិល​ត្រឡប់​មក​កម្ពុជា​វិញ។ យើង​បាន​រៀបចំ​ព្រឹត្តិការណ៍ និង​កម្មវិធី​ជាច្រើន​ដោយ​អញ្ជើញ​ពលករ​ដែល​វិល​ត្រឡប់​មក​ប្រទេស​វិញ [ដើម្បី​លើក​ទឹក​ចិត្ត] ពលករ​ដែល​ទទួល​ការងារ​ឡើង​វិញ និង​អ្នក​ដែល​ចាប់ផ្តើម​ថ្មី​ ដើម្បី​ភ្ជាប់​ទំនាក់​ទំនង​រវាង​គ្នា និងគ្នា ដូច្នេះ​ពួកគេ​អាច​ជួយ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក​បាន»។

ជា​មធ្យម​ពលករ​កម្ពុជា​នៅ​កូរ៉េ​ខាង​ត្បូង រកប្រាក់​បាន​ចន្លោះ​ពី ១.២០០ដុល្លារ ទៅ ១.៣០០ដុល្លារ ​ក្នុង​មួយ​ខែ​​ក្នុង​វិស័យ​កសិកម្ម និង​ប្រហែល ១.៧០០ ទៅ ១.៨០០ដុល្លារ ​ក្នុង​វិស័យ​ឧស្សាហកម្ម។ នេះ​បើ​យោង​តាម​សារព័ត៌មាន​ វីអូអេ (VOA New) ។​ ជា​រៀងរាល់​ឆ្នាំ​ពួកគេ​បាន​ផ្ញើរ​ប្រាក់​ប្រមាណ​ជា ៣០០ លាន​ដុល្លារ​អាមេរិក​ទៅ​គ្រួសារ​របស់​ពួកគេ។

ត្រឡប់​មក​លោក សុផល ដែលបាន​​​បង្កើត​អាជីវកម្ម​ផ្ទាល់​ខ្លួន​ និង​​បំពេញ​ក្តី​ស្រម៉ៃ​តាំង​ពីមុន​ចាក​ចេញ​ពី​កម្ពុ​ជា​​វិញ​ ​និយាយ​ថា​៖ «ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ដែលខ្ញុំអាចធ្វើឱ្យក្តីសុបិន្តរបស់ខ្ញុំ​ គឺ​​អាជីវកម្ម​​​កៅអីការិយាល័យ​នេះក្លាយជាការពិត»៕​

យុវជនមួយក្រុមគ្រោងជិះស៊ីក្លូ ពីភ្នំពេញទៅសៀមរាប ដើម្បីប្រមូលថវិកាជូនអ្នកធាក់ស៊ីក្លូ

យុវជនមួយក្រុមគ្រោងធាក់ស៊ីក្លូពី ទីក្រុងភ្នំពេញទៅកាន់ខេត្តសៀមរាប ដើម្បីប្រមូលថវិកាផ្តល់ឲ្យអ្នកធាក់ស៊ីក្លូ និងជំរុញឲ្យប្រជាពលរដ្ឋចូលរួមគាំទ្រជិះស៊ីក្លូ ព្រមទាំងអភិរក្ស។

តំណាងយុវជនម្នាក់គឺលោក អ៊ីវ សំណាង បានឲ្យដឹងថាក្រុមរបស់លោកនឹងធ្វើយុទ្ធនាការជិះស៊ីក្លូពីភ្នំពេញទៅសៀមរាប នៅថ្ងៃទី៩ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០២ខាងមុខនេះ ដើម្បីរួមចំណែកអភិរក្សស៊ីក្លូ និងប្រមូលថវិការផ្តល់ដល់អ្នកប្រកបរបរធាក់ស៊ីក្លូ ដែលមានជីវភាពលំបាក និងជាការជួយសម្រួលដល់ជីវភាពរបស់ពួកគាត់ក្នុងអំឡុងពេលមានវិបត្តិកូវីដ១៩នេះផងដែរ។

លោក សំណាង មានប្រសាសន៍ថា បច្ចុប្បន្នចំនួនស៊ីក្លូ និងការប្រើប្រាស់មានការធ្លាក់ចុះ ដោយសារប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរមួយចំនួនធំពុំសូវគាំទ្រ ពិសេសយុវជន។ លោកថា សមាជិកក្រុមរបស់លោក សម្រេចបង្កើតគម្រោងនេះឡើង ដើម្បីបង្ហាញពីវត្តមានស៊ីក្លូ ដល់ភ្ញៀវជាតិ និងអន្តរជាតិ និងជំរុញពួកគេចូលរួមជិះកម្សាន្ត ។

លោកថា សង្ឃឹមថាគម្រោងនេះ នឹងជួយលើកស្ទួយការប្រើប្រាស់ស៊ីក្លូ និងបំផុសឲ្យប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរងាកមកចាប់អារម្មណ៍ និងគាំទ្រស៊ីក្លូឡើងវិញ។

លោក សំណាង មានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំអត់ចង់ឲ្យអ្នកជំនាន់ក្រោយគាត់ស្គាល់ ស៊ីក្លូតាមរយៈរូបភាព ឬក៏កម្រងឯកសារទេ គឺចង់ឲ្យឃើញផ្ទាល់ ប៉ះផ្ទាល់ និងបានជិះផ្ទាល់«។

លោក សំណាង បានបន្ថែមថា ក្នុងរដូវកាលរីករាលដាលនៃ ជំងឺកូវីដ១៩ បានប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងដល់ជីវភាពប្រចាំថ្ងៃអ្នកធាក់ស៊ីក្លូ ព្រោះពុំមានភ្ញៀវទេសចរជិះកម្សាន្តដូចមុន ដោយពួកគាត់ពឹងផ្អែកលើការដឹកឥវ៉ាន់នៅផ្សារតែប៉ុណ្ណោះ។

អ្នកធាក់ស៊ីក្លូម្នាក់ នៅម្តុំផ្សារកណ្តាលដែលមាន អាយុ ៨៣ឆ្នាំ គឺលោក ហួន ម៉ុង បានត្អូញត្អែរថា សព្វថ្ងៃរបរធាក់ស៊ីក្លូពុំអាចរកចំណូលដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារបាននោះទេ។ លោកថា ថ្ងៃខ្លះពុំមានភ្ញៀវជិះនោះទេ។
លោក ម៉ុង មានប្រសាសន៍ថា៖ «ឥឡូវរកមិនបានហ្មងចៅ រកទិញបានតែបាយព្រឹក ជួនអត់បានទៀត»។

បុរសវ័យចំណាស់រូបនេះ បានបន្ថែមថា លោកមានការសោកស្តាយដែលលោកមិនមានឈ្មោះក្នុងសមាគម ទទួលប្រាក់ឧបត្ថម្ភពី លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន ខណៈដែលលោកត្រឡប់មកពីស្រុកកំណើតវិញយឺតមួយថ្ងៃ។ លោកត្រេកអរនៅពេលដែលទទួលដំណឹងថា មានក្រុមយុវជន គ្រោងធ្វើយុទ្ធនាការលើកម្ពស់ជិះស៊ីក្លូ និងប្រមូលថវិកាផ្តល់ពួកគាត់។

លោក សំណាង បានលើកឡើងថា ក្រុមរបស់លោកចាប់ផ្តើមធ្វើយុទ្ធនាការទ្រុងទ្រាយតូចក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ នៅរៀងរាល់ចុងសប្តាហ៍ ចាប់តាំងពីចុងខែឧសភា ដើម្បីប្រមូលថវិកាមួយចំនួន សម្រាប់រៀបចំកម្មវិធីធាក់ស៊ីក្លូទៅ ខេត្តសៀមរាប។ លោកបន្ថែមថា មកដល់ពេលនេះ ក្រុមរបស់លោក ប្រមូលថវិកាបានចំនួនប្រមាណ ៦០០ដុល្លារ។

ក្រុមយុវជន នឹងជួលស៊ីក្លូ៩គ្រឿងពីអ្នកធាក់ស៊ីក្លូ។ ពួកគាត់នឹងចំណាយពេល ៦ ទៅ៧ថ្ងៃក្នុងការធ្វើដំណើរទៅដល់សៀមរាប ហើយយុទ្ធនាការនេះអាចនឹងចំណាយពេលប្រហែល១៥ថ្ងៃ។ បន្ទាប់ពីត្រឡប់មកពីសៀមរាប ពួកគេនឹងប្រគល់ថវិកាដល់អ្នកធាក់ស៊ីក្លូ ប៉ុន្តែមិនទាន់កំណត់ទីតាំងនៅឡើយនោះទេ។

ប្រធានសមាគមស៊ីក្លូកម្ពុជា លោកស្រី ឡុង សុខហ៊ួយ បានបញ្ជាក់ថា បច្ចុប្បន្នស៊ីក្លូនៅទីក្រុងភ្នំពេញមានចំនួនប្រហែល ៤០០គ្រឿងប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកធាក់ស៊ីក្លូនៅក្នុងសមាគម សុទ្ធសឹងតែជាមនុស្សវ័យចំណាស់ ដោយពួកគាត់មិនអាចធ្វើការងារផ្សេងបាន។ ពួកគាត់ភាគច្រើនមកពីបណ្តាខេត្ត ដោយពុំមានកន្លែងស្នាក់នៅពិតប្រាកដ។ ដូច្នេះពួកគាត់សម្រាកនៅតាមសំយ៉ាបផ្ទះរបស់ប្រជាពលរដ្ឋ ឬតាមផ្សារជាដើម។

លោកស្រី សុខហ៊ួយ មានប្រសាសន៍ថា៖ «ស៊ីក្លូជាផ្ទះរបស់គាត់ ជាកន្លែងញ៉ាំ ជាកន្លែងគេង ជាកន្លែងអ្វីទាំងអស់របស់ពួកគាត់»។

លោកស្រី សុខហ៊ុយ ស្វាគមន៍ក្រុមយុវជនធ្វើយុទ្ធនាការប្រមូលថវិកាទ្រទ្រង់ជីភាពអ្នកធាក់ស៊ីក្លូ ប៉ុន្តែលោកស្រីបារម្ភពីការបែងចែកថវិកា។ លោកស្រីចង់ឃើញការបែងចែកនេះប្រកបដោយ តម្លាភាព។

លោកស្រី សុខហ៊ួយ បន្ថែមថា ចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០១៨ អ្នកធាក់ស៊ីក្លូ ជាង៣៣០នាក់ទទួលប្រាក់ឧបត្ថម្ភ ពីលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន ដោយទទួលបានប្រាក់ ៧០០០រៀលក្នុងមួយថ្ងៃ ហើយបើក រាល់១០ថ្ងៃម្តង។

Cintri Raises Alarm Over Excessive Plastic Trash

Phnom Penh’s waste collector Cintri said this week that the amount of plastic trash being thrown out in the city was reaching “an alarming level,” overwhelming its staff, and called for residents to separate their trash and authorities to promote greater awareness.

The Environment Ministry agreed that the growing problem of plastic trash was one that needed to be urgently addressed — with 10 million plastic bags used in Phnom Penh every day — and urged Cambodians to try to better understand the issue.

Heap Sakoun, Cintri’s operations manager, said the company collected 3,000 tons of trash a day, all of which ended up in a single dumpsite near Cheung Ek.

Around 2,000 workers worked daily on 300 vehicles to collect the trash, and they faced a hazardous task, he said. Leaking trash bags full of mixed garbage were a common health hazard, he said.

“The important thing is to classify the garbage into different bins or bags,” Sakoun said. “If we could separate it things would be better — it could reduce the waste and make it easier to recycle.”

Sakoun said ministries and other parties should make regular public service announcements to increase awareness about separating trash and starting to reduce waste — particularly plastics.

“The amount of plastic waste is at an alarming level,” Sakoun said. “We need to reduce plastic bags and separate the trash, starting from our own selves first.”

Even without a municipal recycling system, separating different types of trash would make it easier for scavengers to collect items to sell to private recyclers, he said.

Neth Pheaktra, spokesman for the Environment Ministry, acknowledged that plastic waste was a huge global issue, and noted that the ministry had begun to take action in the country.

More than 10 million plastic bags were used daily in Phnom Penh, Pheasktra said, and 15 to 20 percent of all waste in Cambodia was plastics.

Worldwide, 9.3 billion tons of plastic waste had accumulated, and, at current rates, by 2050 there would be 34 billion tons — more than all fish in the ocean, he said.

Pheaktra noted that in 2016, the ministry had introduced a 400 riel ($0.10) charge for plastic bags at supermarkets, and had also begun a project to reuse plastics for making bricks.

The ministry would be working to educate people about waste management, including encouraging people to reduce plastic bags and use reusable bags instead, he said.

Many people still didn’t understand the problem of plastic waste and about separating different types of garbage to make it easy to recycle and decompose, he said.

“We need to start to reduce, innovate, recycle and reject,” Pheaktra said.

Maly Yean, a Kandal province resident who works in tourism, said she was aware of the importance of separating trash, but her family did not practice it. She knew plastic was bad for the environment, but it was difficult to stop using it, and she felt she had no other choice than to throw it into the garbage.

“I don’t separate it because I would need more bags to put [everything into],” Yean said. “Another thing is when I take the garbage to the garbage site, other people also never separate — it all mixes together.”

Srey Ry, who also works in the tourism industry and lives in Phnom Penh’s Dangkao district, said she did not know much about how to separate different types of garbage.

She said she was aware that there were separate bins for different types of trash at the mall, but it seemed that people still mixed them together.

She knew that wet and dry trash should be separated, she said, but admitted that she never did so at home.

From Factory Hand to Businessman: Ex-Migrant Laborer Now Imports Products He Once Produced Abroad

Lat Sophal has seen his life transformed: six years ago, he was a migrant laborer in South Korea making office chairs in factories. Today, he partners with some of those same South Korean conglomerates to import and assemble the chairs here.

Sophal, 33, said it was a dream come true, especially compared to some of the harsh conditions he had dealt with as a migrant laborer.

Born in the countryside of Kandal province, Sophal emigrated to South Korea in 2011 to earn money and pursue his dreams. He stayed until 2014, coping with some difficult times with the hope of bettering himself.

“Three years of living and laboring in a second country such as Korea is not an easy life — I felt homesick, exhausted and lonely sometimes,” he said.

“However, I was not just there to work and earn money. I used my spare time to study, build my language capabilities, and search for any opportunity for my career when I got back to Cambodia, especially to find office chair factories and suppliers to partner with.”

He returned to Cambodia with a strong vision: He wanted to use the skills and expertise he gained in South Korea to establish his own business importing and assembling modern office chairs in Cambodia. He had noticed that there were no office chair factories or manufacturers in Cambodia, just one or two dealers importing a limited range of office chairs from South Korea.

He said many people here had bad experiences from using poor-quality chairs, and had become “victims” of their own chairs. They would suffer from neck and back pain, and even injuries due to technical defects such as casters breaking apart, he said.

Despite the gap in the market, however, it still took several years of persistence to get his business off the ground.

“I contacted a few office chair manufacturers in Korea immediately after my repatriation, but they were not interested,” he said. Instead, for four years, Sophal helped his brother run a motorcycle repair shop.

“But I didn’t give up on my dream even though it was slow,” he said. “To me, the important thing was that I had to build up myself to be strong first.”

Last year, Sophal was finally able to establish MEC, his Cambodian office chair company. He tapped his contacts in South Korea and Cambodia and was able to establish partnerships with some Korean conglomerates.

“Now, several Korean investors and companies that I never knew before have been calling me for a partnership,” he said.

“I am very happy that I could make my dream — the office-chair business — come true,” Sophal said, recalling some of the struggles he had gone through to make it happen. “In Korea, I worked so hard,” he said, explaining that 12-hour workdays were the norm, and some days could stretch to 15 hours.

“It was badly cold. Some days, the weather was minus 15 degrees Celsius and my nose was bleeding sometimes. I felt uncomfortable and my body was frequently in pain.”

According to Yeo Dong Su, a representative of recruitment agency Human Resources Development Service of Korea’s EPS Center in Cambodia, 76,336 Cambodian laborers have been sent to South Korea through May under the country’s employment permit system.

Though the company’s main work is sending workers to South Korea, rather than supporting them after returning, it has also helped returnees to form networks in Cambodia to encourage employment and entrepreneurship, Yeo said.

“We are helping to create a network among returning workers,” he said. “We have been holding events inviting many returning workers [in order to encourage] successful re-employment and startups as well as networking between them [so they can] help each other.”

On average, Cambodian workers in South Korea earn $1,200 to $1,300 per month in the agricultural sector and about $1,700 to $1,800 in the industrial sector, according to the VOA News. They annually send an estimated $300 million in remittances to their families.

អាជ្ញាធរខេត្តកោះកុងប្រគល់ កង់១០គ្រឿងវិញដល់ក្រុមសកម្មជនបរិស្ថាន

អាជ្ញាធរខេ​ត្ត​កោះកុង​ បានប្រគល់កង់​ឲ្យ​ក្រុម​សកម្មជនបរិស្ថានវិញ​បន្ទាប់​ពី​ឃាត់ទុកអស់​រយៈពេល​ជិត១​សប្តាហ៍​កន្លងមក ប៉ុន្តែពួកគេ​មានការខកចិត្ត​ដែលអាជ្ញាធរ​រារាំង​ពួកគេ​ក្នុងការដាក់ញ្ញត្តិ នៅខុទ្ទកាល័យ​នាយករដ្ឋមន្ត្រី។

កង់​ចំនួន​១០គ្រឿង​ត្រូវបានអាជ្ញាធរខេត្តកោះកុង​​ ដឹកតាមរថយន្ត​មកទីក្រុងភ្នំពេញ ដើម្បីប្រគល់ឲ្យ​ក្រុម​យុវជនបរិស្ថាន​ កាលពីថ្ងៃទី៨ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០២០ បន្ទាប់ពីអាជ្ញាធរខេត្តនេះ បានឃាត់​ទុកមួយរយៈ នៅពេលដែល​ពួកគេជិះកង់​ធ្វើយុទ្ធនាការ ការពារ​តំបន់កោះកុងក្រៅ។

កញ្ញា​ ងួន​ យ៉ែមវតី​ ជាសកម្មជនបរិស្ថានម្នាក់ ក្នុងចំណោម​ជាង១៨នាក់ ដែល​បាន​ចូលរួមយុទ្ធនាកា​រជិះកង់​សង្គ្រោះ​កោះកុង​ក្រៅបានឲ្យដឹងថា​ អាជ្ញាធរខេត្តកោះកុង បានឃាត់ទុកកង់របស់ក្រុមកញ្ញា កាលពីថ្ងៃទី៣ ខែមិថុនា។ ក្រុមយុវជនបានទាមទារ​យកកង់មកវិញ បន្ទាប់ពីមានការឃាត់ទុក ប៉ុន្តែអាជ្ញាធរ​បានពន្យារពេល​ដល់ថ្ងៃទី៨ ខែមិថុនា ទើបប្រគល់ឲ្យវិញ។​

កញ្ញា បាន​សម្តែង​ការ​ខកចិត្ត ដែលអាជ្ញាធរ​រារាំងក្រុម​របស់ខ្លួន ក្នុងការជិះកង់ដើម្បី​ដាក់ញ្ញត្តិនៅខុទ្ទកាល័យ លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន នៅទីក្រុងភ្នំពេញ។

កញ្ញា​ យ៉ែមវតី ​និ​យាយថា៖ «ទោះ​បីជា​កង់​ហ្នឹង​ត្រូវបាន​គេ ដឹក​ដាក់ឡាន​ឲ្យ​យើង​នៅភ្នំពេញ​វិញប៉ុន្តែសម្រាប់​ខ្ញុំ​ដែល​ជាសមាជិក​ក្រុម​យុវជន​ជិះ​កង់ហ្នឹង​ រមែង​មាន​ការ​ខកចិត្ត​តិចតួចផងដែរ»។

អភិបាលរងខេត្តកោះកុង លោកសុខ សុទ្ធី  ​បាន​មាន​ប្រសាសន៏​ថាការប្រគល់​កង់​នេះមិនមាន​ធ្វើកិច្ចសន្យា ជាលាយលក្ខ័អក្សរអ្វីនោះទេ ដោយគ្រាន់តែ​ធ្វើលិខិត​ប្រគល់ និងទទួលតែប៉ុណ្ណោះ។

អភិបាល​រង​រូបនេះ បន្ថែមថាក្រុមយុវជន​បរិស្ថាន​ជិះកង់​ធ្វើយុទ្ធនាការ​នេះពុំបាន​សុំការអនុញ្ញាតិ​ពីអាជ្ញាធរនោះទេ។​ លោកថា​ការប្រមូលផ្តុំ​ណាមួយត្រូវ តែសុំការអនុញ្ញាតិជាមុនសិន។

លោក សុទ្ធី មានប្រសាសន៍ថា៖ «ការ​ប្រមូល​ផ្ដុំណាមួយ ​ត្រូវមានការសុំ​ច្បាប់ទីមួយ​ ហើយក្នុងរដូវកាលនេះជា​រដូវ​កាល​ប្រយុទ្ធ​ប្រឆាំង​ហ្នឹងជំ​ងឺកូវិដ១៩​ទាំងអស់គ្នា​បើចង់ធ្វើកិច្ចការអី ប្រទេស​មានច្បាប់ត្រូវ​សុំច្បាប់ មិនមែនតែ​ក្រុមយុវជន​នោះទេ នណារ​ក៏ដោយ»

កញ្ញា​ យ៉ែមវតី បានបន្ថែមថាក្រុមរបស់ខ្លួបនឹងមិនបោះបង់ ក្នុងការដាក់ញ្ញត្តិទៅកាន់ខុទ្ទកាល័យ លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី នោះទេ។ ពួកគេ​កំពុងតែ​ពិភាក្សា ពាក់ព័ន្ធ​និងយុទ្ធនាការ​សង្គ្រោះ​កោះកុង​ក្រៅ​ជាបន្តទៀត។ ​

កញ្ញា យ៉ែមវតី និយាយថា៖ «មក​ទល់​ពេលនេះ​យើងតាមដាន​មើលព័ត៌មាន​ជុំវិញ ​ហ្នឹង។​ហើយយើងកំពុងតែគិត​ ពិចារណា ថា​ តើញ្ញត្តិ​យើងគួរតែ​ ធ្វើបែបណា  ​យើងកំពុងតែពិភាក្សាគ្នា។​ យើងនឹងមាន ​សកម្មភាពបន្តទៀត​ ប៉ុន្តែយើង​មិនទាន់ដឹងថា​យើង​ធ្វើក្រោម​រូបភាព​បែបណា»។​

កាល​ពី​ថ្ងៃទី៣ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០២០ អាជ្ញាធរ​ក្នុង​ខេត្តកោះកុង​បាន​ចាប់​យកកង់​របស់​ក្រុម​យុជនបរិស្ថាន ក្នុង​ពេល​ដែល​ពួកគេ​ធ្វើ​យុទ្ធនាការ​ជិះ​កង់ពី​ខេត្តកោះកុង មកភ្នំពេញ​ក្នុងគោលបំណង​យកញ្ញត្តិ​ជូន លោកនាយករដ្ឋមន្រ្តី​ ដើម្បី​ដាក់តំបន់​កោះកុង​ក្រៅ​ជា​តំបន់​អភិរក្ស​ធម្មជាតិ ។

បន្ទាប់ពីមានយុទ្ធនាការរបស់ក្រុមសកម្មជនបរិស្ថាន​ រដ្ឋាភិបាល​​បានសម្រេចបង្កើតគណ:កម្មការមួយកាលពីថ្ងៃទី ៤ ខែ មិថុនា ដោយមាន រដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងបរិស្ថាន លោក សាយ សំអាល់ ជាប្រធាន ដើម្បីត្រួតពិនិត្យការអភិវឌ្ឍន៏របស់ក្រុមហ៊ុន អេស អ៊ី ហ្សិត ខូអិលធីឌី ទៅលើតំបន់កោះកុងក្រៅទាំងមូល ផងដែរ។

យុវជនជាកម្លាំង

យុវជន​ជា​កម្លាំង​ចលករ​យ៉ាង​សំខាន់​ក្នុង​ការអភិវឌ្ឍន៍​សង្គម​និង​សហគមន៍។ ​នៅ​កំឡុងពេល​៥​ឆ្នាំ​ក្រោយ​នេះ​យើងមើលឃើញថា​មាន​សន្ទុះ​នៃ​ការចូលរួម​ពី​យុវជន​នៅក្នុង​បញ្ហា​និង​ចំណេះដឹង​សង្គម​​ច្រើនជាងមុន។ តែ​បើយើង​មើលទៅ​ចំនួន​យុវជន​ដែល​មាន​នៅក្នុង​ប្រទេសកម្ពុជា ​ប្រៀបធៀប​នឹង​យុវជន​ដែល​មានការចូលរួម​នៅក្នុង​បញ្ហាចំណេះដឹង​សង្គម​នានា ​យើង​មើលឃើញថា​យុវជន​ដែល​មានការចូលរួម​ទៅក្នុង​បញ្ហា​សង្គម​​ នៅមាន​ចំនួនទាប​ខ្លាំងមែនទែន។

យុវជន​ដែល​ធ្វើ​ការងារ​យ៉ាងសកម្ម​ទៅលើ​បញ្ហា ​បរិស្ថាន ​យែនឌ័រ ​និង​បញ្ហា​ផ្សេងៗទៀត​ មក​ពី​ជំនាញ​ និង​សវតា​ផ្សេងៗគ្នា។​ ទោះបីជា​មិនមែន​ជា​អ្វី​ដែល​ពួកគេ​រៀន​ក៏ដោយ​ តែ​ពួកគេ​មាន​ឆន្ទៈយ៉ាងមុះមុត​ដើម្បី​ចូលរួម​ដោះស្រាយ​ ពីព្រោះ​វាជា​សង្គម​ដែល​យើង​ទាំងអស់គ្នា​រស់នៅ​ជុំគ្នា។​ តែ​យុវជន​មិនសូវ​មាន​ឱកាស​ច្រើន​ក្នុង​ការបញ្ចញ​សម្លេង​របស់ខ្លួនតាមរយៈ​ ការធ្វើយុទ្ធនាការ​នានា ​និង​ការធ្វើការស្រាវជ្រាវ​ផ្សេងៗទេ ​រួមបញ្ចូលទាំង​យុវជន​ដែលមាន​សម្លេង​ភាគតិច ដូចជា ​ក្រុម​អ្នកស្រលាញ់ភេទដូចគ្នា ​ជនជាតិដើមភាគតិច​ និងជនជាតិដើមភាគតិច។ ​អ្នកដែល​មានចំណូលតិច​ អ្នកដែល​ត្រូវបាន​សង្គម​ប្រកាន់​ទៅលើ​រូបរាង​របស់គាត់ ​និង​អ្នកមានពិការភាព​ផងដែរ។

ការ​ដែល​យើង​ផ្ដល់​នូវ​ឱកាស​សម្រាប់​យុវជន​ធ្វើ​យុទ្ធនាការ​អ្វីមួយ ​និង​ចូលរួម​ការសិក្សារ​ស្រាវជ្រាវ​ ឬ​អនុវត្តន៍​ការស្រាវជ្រាវ​អ្វីមួយ​ វា​ដូចជា​ការពង្រឹង​សម្លេង​ ក៏ដូចជា​លើកទឹកចិត្ត​កាន់តែច្រើន​ទៅកាន់​ពួកគាត់​ក្នុងការ​បង្ហាញ​សម្លេង​របស់​ពួកគាត់។​ ជាពិសេស​យុវជន​ដែលធ្លាប់រងគ្រោះ​ទៅលើ​បញ្ហា​អ្វីមួយ ​និង​យុវជន​ដែល​មានសម្លេងភាគតិច​ វា​ដូចជាការអនុញ្ញាតិអោយ​ពួកគាត់​ស្វែងយល់​ពីបញ្ហា​ដែលធ្លាប់កើតមាន​លើ​ខ្លួនឯង​បានច្រើនជាងមុន ​ពង្រឹង​ផ្លូវចិត្ត​របស់​ពួកគាត់ ​ក៏ដូចជា​ធ្វើអោយ​ពួកគាត់​អាច​ការពារ​ខ្លួនគាត់​ទៅថ្ងៃមុខទៀត។

វា​ពិតជា​ពិបាក​ប្រសិនបើ​យើង​ចង់អោយ​សង្គម​មួយ​រីកចម្រើន​ទៅមុខ​ប្រកបដោយ​គណេយ្យភាព ​និង​សមធម៌​ប្រសិនបើ​យុវជន​មិនមាន​ការយល់ដឹង​មូលដ្ឋាន​ទៅលើ​បញ្ហា​ និង​ចំណេះដឹង​នានា​នៅក្នុង​សង្គម។ ​សង្គម​អាចនឹង​មិនមាន​សាមគ្គីភាព​ប្រសិនបើ​យុវជន​ភាគច្រើន​មិនមាន​ការយល់ដឹង​ពីគ្នា​ទៅវិញ​ទៅមក។​ វា​ពិតជា​ប្រសើរណាស់​សម្រាប់​យុវជន​ក្នុងការ​យល់ដឹង​មូលដ្ឋាន​ពី ​សិទ្ធិមនុស្ស​ យែនឌ័រ ​សុខភាពផ្លូវភេទ ​បរិស្ថាន ​ទំនាស់​ អំពើហិង្សារ ​សន្តិភាព​ និង​សុខភាពផ្លូវចិត្ត។​ យុវជន​ភាគច្រើនណាស់​ទោះនៅតាម​បណ្ដាខេត្ត ​និង​ក្នុង​ទីក្រុង​ក៏ដោយ​មិនទាន់​បានយល់ដឹង​ពី​រឿង​ទាំងអស់នេះ។​ ការយល់ដឹង​ទៅលើ​រឿង​ទាំងអស់នេះ​មិនត្រឹមតែអាច​ធ្វើអោយ​សង្គម​ដែល​យើង​រស់នៅ​ជុំគ្នា​ប្រសើរឡើងទេ​ តែ​ក៏អាច​អោយ​ពួកគាត់​មាន​ភាពក្លាហាន​ក្នុងការ​ប្រឈម​នឹង​បញ្ហា​អ្វីមួយ ​អាច​ដោះស្រាយ​បញ្ហាទាំងនោះ​ដោយ​សន្តិវិធី ​អាច​មាន​ភាពចុះសម្រុង​នឹង​គ្នា​ក្នុង​ការប្រស្រ័យ​ទាក់ទង​ធ្វើការ​រួមគ្នា​មិនថា​ទាំងក្នុង​សង្គម​ និងគ្រួសារ​របស់ពួកគាត់​ក៏ដោយ។ ​ចំណេះដឹង​ទាំងនេះ​អាច​ធ្វើអោយ​សង្គម​ប្រកបដោយ​គណេយ្យភាព និង​ប្រជាធិបតេយ្យ។

ក្លឹប​យុវជន​អាចជា​ធនធាន​សំខាន់​នៅតាម​មូលដ្ឋាន​សម្រាប់​ការផ្សព្វផ្សាយ​ ក៏ដូចជា​ពង្រឹង​ការយល់ដឹង​នៅតាម​សហគមន៍​មូលដ្ឋាន។​ ក្លឹប​យុវជន​មូលដ្ឋាន​នានា​គួរតែ​មាន​ការគាំទ្រ​ច្រើន​ជាងមុន។​ ក្លឹប​យុវជន​មួយចំនួន​មិនសូវ​ទទួលបានការគាំទ្រ​ផ្នែកថវិកា​ក្នុង​ការធ្វើសកម្មភាព​អ្វីមួយ​នៅក្នុង​សហគមន៍​របស់គាត់ទេ ​និងជា​ចំណេះដឹង​បច្ចេកទេស​ដើម្បីពង្រីក​ និង​ពង្រឹង​ទំហំសមត្ថភាព​របស់គាត់​ច្រើនទេ។​ ការគាំទ្រ​ក្លឹប​យុវជន​អាចជា​ការធ្វើអោយ​សម្លេង​យុវជន​នៅតាមមូលដ្ឋាន​មានភាព​រឹងមាំ។

ចំនួនជនរងគ្រោះដោយសារគ្រាប់មីនធ្លាក់ចុះសម្រាប់បួនខែដំបូងក្នុងឆ្នាំ២០២០

ចំនួនជនរងគ្រោះដោយសារគ្រាប់មីន និងសំណល់ជាតិផ្ទុះពីសង្គ្រាមផ្សេងទៀត បានធ្លាក់ចុះមកត្រឹម១៩នាក់ សម្រាប់បួនខែដំបូងក្នុងឆ្នាំ២០២០ ដែលបង្ហាញពីការធ្លាក់ចុះចំនួន៦០ភាគរយ ប្រៀបធៀបជាមួយនឹងរយៈពេលដូចគ្នាក្នុងឆ្នាំ២០១៩។

លោក តារា សេង នាយករងនៃនាយកដ្ឋានទំនាក់ទំនងសាធារណៈរបស់អាជ្ញាធរកម្ពុជាគ្រប់គ្រងសកម្មភាពកម្ចាត់មីន និងសង្គ្រោះជនពិការដោយសារមីន (អាជ្ញាធរមីន) មានប្រសាសន៍ថា ចំនួនជនរងគ្រោះដោយសារគ្រាប់មីន និងសំណល់ជាតិផ្ទុះពីសង្គ្រាម (ស.ផ.ស) បានធ្លាក់ចុះពី៤៧នាក់សម្រាប់ ខែមករាដល់ខែមេសា ឆ្នាំ២០១៩ មកត្រឹម១៩នាក់ ប្រៀបធៀបជាមួយនឹងរយៈពេលដូចគ្នានៅក្នុងឆ្នាំ២០២០ ប៉ុន្តែក៏មានចំនួនអ្នកស្លាប់រហូតដល់ទៅបួននាក់ ចំពោះបួនខែដំបូងក្នុងឆ្នាំនេះ។

លោកសេង បានបន្ថែមថា ក្នុងចំណោមជនរងគ្រោះទាំង១៩នាក់សម្រាប់បួនខែដំបូងនៅឆ្នាំនេះរួមមាន ជនរងគ្រោះដោយសារគ្រាប់មីនចំនួន៧នាក់ និងជនរងគ្រោះដោយសារសំណល់ជាតិផ្ទុះពីសង្គ្រាម ១២នាក់។ ឧប្បត្តិហេតុគ្រោះថ្នាក់នេះបណ្តាលអោយមានមនុស្សចំនួន៤នាក់ស្លាប់ ៦នាក់ពិការអវៈយវៈ និង៩នាក់ទៀតរងរបួស។

លោកនី ញ៉ នាយករងនៃនាយកដ្ឋានសង្គ្រោះជនពិការដោយសារមីនរបស់អាជ្ញាធរមីនកម្ពុជា មានប្រសាសន៍ថា សព្វថ្ងៃកម្ពុជាមានប្រតិបត្តិករដោះមីនចំនួន១១ ដែលត្រូវបានទទួលស្គាល់ និងទទួលបានអាជ្ញាប័ណ្ណជាប្រតិបត្តិករដោះមីននៅក្នុងប្រទេស។ ចំនួនប្រតិបត្តិករបានកើនឡើងចំនួនពីរ បើប្រៀបធៀបទៅនឹងឆ្នាំ២០១៩។ លោកក៏មានប្រសាន៍ដែរថា ការកើនឡើងនៃចំនួនប្រតិបត្តិករនេះ ជាការរួមចំណែកមួយក្នុងការបង្កើនល្បឿននៃការធ្វើការបោសសម្អាតមីន ក៏ដូចជាការរំដោះដីបន្ថែមជូនដល់សហគមន៍ ហើយនេះក៏ជាការចូលរួមចំណែកមួយក្នុងការកាត់បន្ថយការគម្រាមកំហែងគ្រោះថ្នាក់ដោយសារគ្រាប់មីន និងសំណល់ជាតិផ្ទុះពីសង្គ្រាម ផងដែរ។

លោកបានបន្ថែមថា ចំនួនប្រតិបត្តិករទាំងនោះរួមមានប្រតិបត្តិករផ្នែកមនុស្សធម៌ចំនួន៨ និងប្រតិបត្តិករផ្នែកពាណិជ្ជកម្មចំនួន៣។

លោកថាសង្គ្រាម និងជម្លោះក្នុងប្រទេសបានបន្សល់ទុកគ្រាប់មីន និងសំណល់ជាតិផ្ទុះពីសង្គ្រាម ជាច្រើននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។

លោក ញ៉ មានប្រសាសន៍ថា៖ «ខេត្តមួយចំនួនស្ថិតក្នុងប៉ែកពាយ័ព្យនៃប្រទេសកម្ពុជាដូចជាខេត្តបាត់ដំបង បន្ទាយមានជ័យ និងប៉ៃលិនជាដើម សុទ្ធសឹងជាខេត្តដែលទទួលរងផលប៉ះពាល់ធ្ងន់ធ្ងរដោយសារគ្រាប់មីន ហើយខេត្តមួយចំនួននៅប៉ែកឦសានដូចជាខេត្តក្រចេះ កំពង់ចាម កំពង់ធំ និងខេត្តរតនគិរី ទទួលរងផលប៉ះពាល់ធ្ងន់ធ្ងរដោយសារសំណល់ជាតិផ្ទុះពីសង្គ្រាម និងគ្រាប់បែកចង្កោម»។

ប្រទេសកម្ពុជាស្ទើគ្រប់ទីកន្លែងទទួលរងផលប៉ះពាល់ដោយសារយុទ្ធភ័ណ្ឌគ្រឿងផ្ទុះជាច្រើនដែលបន្សល់ទុកដោយសារជម្លោះប្រដាប់អាវុធ ហើយភាគច្រើននៅក្នុងកំឡុងទស្សវត្តឆ្នាំ១៩៧០ និង១៩៨០។

លោកនី ញ៉ បានលើកឡើងបន្ថែមថា ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៧៩មកទល់នឹងចុងឆ្នាំ២០១៩ ចំនួនជនរងគ្រោះដោយសារគ្រាប់មីន និងសំណល់ជាតិផ្ទុះពីសង្គ្រាម មានចំនួនប្រមាណជា៦៤.៨៤៤នាក់ ។

គួរកត់សំគាល់ថា ២០ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ថវិការរាប់សិបលានដុល្លារត្រូវបានប្រើប្រាស់ និងចំណាយសម្រាប់បោសសំអាតមីននៅក្នុងប្រទេស។

កាលពីខែកុម្ភៈកន្លងទៅនេះ លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីហ៊ុន សែន បានអះអាងជាថ្មីឡើងវិញថា កម្ពុជាប្តេជ្ញាក្នុងការបោសសម្អាតមីនដែលរកឃើញក្នុងតំបន់ដែលរងផលប៉ះពាល់អោយអស់ត្រឹមឆ្នាំ២០២៥។ លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីបានមានប្រសាសន៍ថា កម្ពុជាត្រូវការថវិកាប្រមាណ ៣៧៧លានដុល្លារ សម្រាប់ធ្វើការបោសសម្អាតគ្រាប់មីន និងគ្រាប់សំណល់ជាតិផ្ទុះពីសង្គ្រាមដែលនៅសល់ផ្សេងទៀតលើផ្ទៃដីប្រមាណ ៨០៦គីឡូម៉ែត្រក្រឡា។

វៀតណាមឆ្លើយតបលិខិតអន្តរាគមន៍របស់សមាគមខ្មែរកម្ពុជាក្រោមលើកដំបូង ពាក់ព័ន្ធជម្លោះដីស្រែ

សមាគម​​​ខ្មែរ​​កម្ពុជា​​ក្រោម​​​ប្រចាំ​នៅ​ប្រទេសកម្ពុជា បានអះអាងថា រដ្ឋាភិបាល​វៀតណាម​បានឆ្លើយតប​ជាលើកដំបូង​ពាក់ព័ន្ធ​ទៅនិងសំណើ​របស់ខ្លួនដែល​ស្នើប្រគល់​ដីស្រែ​ចំនួន​៣០០០ហិកតា​ជូនពលរដ្ឋ​ខ្មែរកម្ពុជា​ក្រោម​ ស្ថិតក្នុងខេត្តក្រមួនសរ ដែលមានហិង្សា​កើតឡើង​កាលពីដើមខែឧសភា។

រដ្ឋាភិបាល​វៀតណាម​បានឆ្លើយតប​សំណើ​អន្តរាគមន៍​របស់សមាគម​​ខ្មែរ​​កម្ពុជា​​ក្រោម កាលពីចុងខែឧសភា តាមរយៈប្រៃសណីយ៍ ដែលសមាគមនេះ បានស្នើ​ឲ្យដោះស្រាយ​បញ្ហាជម្លោះដីធ្លី​ជាមួយ​ពលរដ្ឋ១៤៥​គ្រួសារ ក្នុង​ភូមិប៉ប្រក់ ឃុំប៉ប្រ៉ក ស្រុកព្រៃមេង។

អគ្គលេខាធិការ​សមាគមខ្មែរ​កម្ពុជាក្រោម ដើម្បីសិទ្ធិមនុស្ស និងការអភិវឌ្ឍន៏ លោក សឺន ជុំជួន បានមានប្រសាសន៍ថា លេខាធិការដ្ឋានអង្គការ សមាគមខ្មែរកម្ពុជាក្រោម ដែលមានសមាជិក១១​ ប្រចាំប្រទេសកម្ពុជា បានដាក់​លិខិតទៅកាន់ នាយករដ្ឋមន្ត្រីវៀតណាម​ កាលពីថ្ងៃទី១៨ ឧសភា ឆ្នាំ២០២០  ដើម្បីជួយ​អន្តរាគមន៍ បន្ទាប់ពី​សមត្ថកិច្ច​វៀតណាម​បានប្រើហិង្សា និងរឹបអូស​យកដីស្រែពលរដ្ឋ​ខ្មែរក្រោម។ នៅក្នុង​អំពើហិង្សានោះ​បានធ្វើឲ្យ​ប្រជាពលរដ្ឋជាង១០នាក់រងរបួស។​

លោកថា ជម្លោះដីធ្លីនេះ​កើតឡើង​តាំងពីឆ្នាំ២០០០ ប៉ុន្តែពុំទាន់មានដំណោះ​ស្រាយនោះទេ។​ សមាគន​ខ្មែរកម្ពុជាក្រោម​បានដាក់​លិខិត​អន្តរាគន៍​ជាច្រើនដង ប៉ុន្តែ​ពុំមាន​ការឆ្លើយតប​នោះទេ។ នេះជា​លើកទីមួយហើយ ដែលភាគីវៀតណាម​បានឆ្លើយ​តបលិខិត​អន្តរាគមន៍ ប៉ុន្តែមិនបាន​បញ្ជាក់ថា​នឹងជួយដោះ​ស្រាយពេលណា​នោះទេ។

លោក ជុំជួន មានប្រសាសន៍ថា៖ «រឿងនេះ​ខាងវៀតណាម​បានទទួល​ញ្ញត្តិ​របស់​សមាគម

ហើយ​ប៉ុន្តែមិនទាន់បាន​មកជួយ​ដោះស្រាយ​នៅឡើយទេ»

យោងតាមពាក្យបណ្តឹង​របស់លោក ទៀម ស៊ីមជាតំណាង​ប្រជាពលរដ្ឋ ទាំង១៤៥គ្រួសារ ដែលបាន​ផ្ញើជូន លោកនាយករដ្ឋមន្រ្តី​វៀតណាម បានរៀបរាប់​ថា រូបគាត់ និងប្រជាពលរដ្ឋដទៃទៀត​បាន កាប់ឆ្ការដីធ្វើស្រែនៅតំបន់នោះតាំងពីឆ្នាំ១៩៨២។

នៅក្នុងពាក្យបណ្តឹង​នោះបានបន្តទៀតថា​ ប្រជាពលរដ្ឋរស់នៅ​ទីនោះគឺ​ពឹងផ្អែក​លើការ​ធ្វើស្រែចម្ការ​ជាប្រភពចំណូល សម្រាប់​ជីវភាព​ប្រចាំថ្ងៃ និងផ្គត់ផ្គង់​ការសិក្សាកូនៗ​របស់ពួកគាត់។ នៅពេល​ដែលបញ្ហានេះ​នៅអូសបន្លាយ​ពេលវេលា​កាន់តែយូរ​ពួកគាត់​ពុំមានលទ្ធភាព​គ្រប់គ្រាន់​ក្នុងការ​ផ្គត់ផ្គង់​ជីវភាព​គ្រួសារនោះទេ។

មន្ត្រីស្ថានទូតវៀតណាម​ប្រចាំប្រទេសកម្ពុជា​ មិនអាច​ទាក់ទង​ដើម្បីធ្វើ​ការអត្ថាធិប្បាយ​បាននោះទេ។​

អ្នកនាំពាក្យ​ក្រសួងការបរទេស និងសហប្រតិបត្តិការ​អន្តរជាតិ នៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជាលោក កុយ គួងបានបញ្ជាក់​តាមតេលេក្រាម​យ៉ាងខ្លីថា កម្ពុជា​មិនជ្រៀតជ្រែក​កិច្ចការ​ផ្ទៃក្នុងវៀតណាម នោះទេ។

លោក កុយ គួង សរសេរថា៖​«រឿងរ៉ាវនេះ​កើតនៅក្នុង​ដែនដី​របស់វៀតណាម​គឺជាកិច្ចការ​ផ្ទៃក្នុង​របស់វៀតណាម»។

នាយិកា​មជ្ឈមណ្ឌលសិទ្ធិ​មនុស្សកម្ពុជា (CCHR) លោកស្រី ចក់ សុភាព ក៏បាន​លើកឡើង​ដែរថាករណី​នេះគឺជាករណី​មួយប៉ុណ្ណោះ​ក្នុងចំណោម​ករណី​ជាច្រើន​ដែលខាង CCHR ទទួលបានរបាយការណ៍​ជាច្រើន ពាក់ព័ន្ធ​និង​ការរឹតត្បិត​ និងការ​បំពាន​សិទ្ធិទៅ​លើពលរដ្ឋ​ខ្មែកម្ពុជាក្រោមពី​សំណាក់អាជ្ញា​ធរវៀតណាម។ លោកស្រីថា មិនត្រឹមតែអាជ្ញាធរ​វៀតណាម​នោះទេ ដែលរឹតត្បិត​សិទ្ធិសេរីភាព​របស់ពួកគេ សូម្បីតែអាជា្ញធរនៃប្រទេសកំណើតរបស់ខ្លួន ក៏មានការឹតត្បិត និងការរើស​អើងផងដែរ។​

អ្នកស្រីចក់ សុភាព៖ «យើងមើល​ទៅពួកគាត់​ស្ថិតនៅ​ចន្លោះមួយ​ដែលរស់នៅ​ប្រទេសវៀតណាម​ត្រូវបាន​គេរើសអើង​ត្រូវបាន​គេបំពាន​ដោយសារ​គេមើលឃើញ​ពួកគាត់​ជាប្រជា​ពលរដ្ឋខ្មែរ។​ ប៉ុន្តែនៅពេល​ដែលមក​ប្រទេស​ខ្មែរ​គាត់​ត្រូវបាន​ប្រឈម​នូវការរឹតត្បិត​ រឺក៏ការរើសអើងផងដែរ។ អញ្ចឹង​ជារឿងលំបាកមែនទែន»

កាលពីថ្ងៃទី៥ខែឧសភាឆ្នាំ២០២០ ពលរដ្ឋខ្មែរក្រោមដែលរស់នៅ ខេត្តក្រមួនសរត្រូវបានអាជ្ញាធរនិងកងកម្លាំងនគរបាលវៀតណាមជិត១០០នាក់ ប្រដាប់ដោយអាវុធ ខែល ដំបងឆក់បានរារាំងនិងបោកគ្រាប់បែកផ្សែង៣គ្រាប់បណ្តាលឲ្យប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរក្រោមរងរបួសធ្ងន់និងស្រាល១០នាក់។

យោងតាមការផ្សាយរបស់VOD បានឲ្យដឹងថា នៅថ្ងៃទី៣ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០២០ សមគមនខ្មែរកម្ពុជាក្រោម នៅទីក្រុងភ្នំពេញ បានប្រារព្ធពិធីរំលឹកការបាត់បង់ទឹកដីខ្មែរកម្ពុជាក្រោមទី៧១ឆ្នាំ (៤មិថុនា ឆ្នាំ១៩៤៩ -៤មិថុនា ឆ្នាំ២០២០)។

រឿងរ៉ាវនៅពីក្រោយភាពជោគជ័យរបស់កីឡាករ

បច្ចុប្បន្ននេះវិស័យកីឡានៅកម្ពុជាហាក់ទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍ច្រើនពីសំណាក់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ ក្នុងនោះកីឡាប្រដាល់គុនខ្មែរហាក់ទទួលបានការគាំទ្រខ្លាំងគួរសម។

បើនិយាយទៅ កីឡាករប្រដាល់(គុនខ្មែរ)នៅមិនទាន់មានច្រើននៅឡើយទេ តែមួយរយៈចុងក្រោយនេះ ឃើញថាកីឡាករគុនខ្មែរបានបង្កើនសមត្ថភាពគួរឲ្យកត់សម្គាល់។ កីឡាករបរទេសមកប្រកួតស្រុកខ្មែរភាគច្រើនត្រូវកីឡាករគុនខ្មែរផ្តួលឲ្យសន្លប់ ឬឈ្នះដោយពិន្ទុ។ ជាពិសេសទៅទៀតនោះ កាលពីថ្មីៗនេះកីឡាករខ្មែរទើបតែយកឈ្នះមេដៃប្រាក់ និងមេដៃសំរិទ្ធក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ស៊ីហ្គេមនៅប្រទេសហ្វីលីពីនផងដែរ។

នៅពីក្រោយភាពល្បីល្បាញ និងជោគជ័យទាំងនេះត្រូវទាមទារឲ្យកីឡាករប្រឹងប្រែងខិតខំហ្វឹកហាត់ អត់ធ្មត់ និងតស៊ូក្នុងការហ្វឹកហាត់។ កីឡាករខ្លះត្រូវចូលប្រឡូកក្នុងវិស័យនេះតាំងពីក្មេង ដូចបានឃើញក្នុងរូបភាពខាងលើ។នេះបញ្ជាក់ថារាល់កីឡាករដែលជោគជ័យម្នាក់ៗ គឺត្រូវទាមទារការចំណាយពេលវេលាយ៉ាងតិច ២ ទៅ ៣ឆ្នាំទម្រាំតែអាចដុសខាត់សមត្ថភាពបានល្អប្រសើរ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ពួកគេត្រូវធ្វើការហ្វឹកហាត់ ៦ទៅ ៨ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ ដោយត្រូវរត់យ៉ាងតិច ១០គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយថ្ងៃ និងហ្វឹកហាត់ជាមួយគ្រូយ៉ាងតិច ៦ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ។

ទោះបីជា ត្រូវប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់ផ្សេងៗនៅពេលដែលពួកគេឡើងប្រកួតម្តងៗ ក៏ដោយវាមិនមែនជាបញ្ហានោះទេ។ ដោយទឹកចិត្តស្រឡាញ់របស់ពួកគេ ដើម្បីលើកមុខមាត់ប្រទេសជាតិ និងដើម្បីសម្រួលដល់ជីវភាព ពួកគេនៅតែបន្តដោយក្តីរីករាយ។ ដូចនេះសូមប្រជាពលរដ្ឋជួយគាំទ្រវិស័យកីឡាកម្ពុជាឲ្យបានកាន់តែច្រើនទៅៗ ដើម្បីជាកម្លាំងចិត្តដល់កីឡាករគ្រប់រូប៕

Organic Vegetable Sellers Report a Rapidly Growing Market

Sellers of organic vegetables in Cambodia say the market has expanded rapidly in recent years, with sales at some shops tripling in five years and more customers looking to support local produce.

At Phnom Penh’s five Natural Agri-Product stores, sales had now increased to about 3 tons a month at each branch, said Sok Ra, the store manager in Toul Kork district’s Boeung Kak commune.

This was an increase from about 1 ton a month at each shop five years ago, Ra said.

The organic products at the stores were grown locally, which he said was one of the major benefits for customers.

“Cambodians should focus on, support and use our own country’s products that are made by our own hands, that will never harm our health and that will decrease the import of overseas products. Moreover, we also can help improve the lives of Khmer people,” Ra said.

The stores — operated in partnership with NGO the Cambodian Center for Study and Development in Agriculture (Cedac) — sourced their vegetables mostly from the provinces of Takeo, Kampong Chhnang, Kampong Speu and Kampot, he said.

Horm Kroesna,​ manager of Green O Farm in Chamkar Mon district’s Boeng Keng Kang I commune, said the shop had been operating for 10 years and had been expanding the number of its suppliers from whom it bought organic produce.

“Every day we can sell between 500 to 700kg of different types of vegetables and produce,” he said. “We’ve been cooperating with other farming associations, and have farmers from around 100 families supplying us.”

Five years ago, the shop only had about 30 to 40 families supplying it, Kroesna said. Most of the suppliers were from the provinces of Kandal and Kampong Speu, he added.

A researcher of organic agriculture at Mondulkiri province’s SMR Organic Farm, Chea Thakhi Hiro, said the recognition and understanding of safe and non-toxic vegetables had grown significantly in the past five years. More companies were exporting organic produce, especially rice — though organic vegetables were relatively less available, he said.

However, Thakhi Hiro said farmers and consumers still needed to better understand the differences between farming methods, which varied from conventional farming using chemicals to organic farming and hydroponic techniques. Chemicals can range from hormone-based drugs, which have a worse impact on health and soil quality, to what he called “medicinal planting.”

Many of the vegetables that farmers and consumers perceive as being “natural” are not in fact organic, he said.

Organic farming should use no chemicals, whether for fertilizers or pesticides. It is more difficult and time-consuming compared to other farming systems, but safer for both growers and consumers, Thakhi Hiro said.

In April, the Agriculture Ministry announced a law on organic agriculture to uphold standards and promote the confidence of producers and consumers, according to the Phnom Penh Post.

The law aims to increase the adoption of organic practices among farmers and boost exports, according to the ministry.

Customers buying organic vegetables in Phnom Penh said they mostly bought the higher-priced produce out of concern for their health.

Mok Chheng, shopping in Russei Keo district, said she prefers organic vegetables and fruits over produce grown with chemicals that could affect her health. But the selling price was a bit expensive and organic produce was difficult to find in markets, she said.

Neang Sok Kheang, in Sen Sok district, said that even though the prices were higher than other vegetables, she still buys organic because her personal and family health are important to her.

“We should take good care of [our health],” Sok Kheang said. Buying organic was also a way to support farmers who had turned to organic farming methods, she said.

Latest News